Tom II Rozdział 29

Kochani, 

Przed Wami kolejny rozdział. Można powiedzieć, że wpisuje się w obecne potworne czasy. Dajcie znać, czy wszystko u Was w porządku. 

Chwała Ukrainie! I Polsce, niech pozostanie bezpieczna. 

Odpowiedzi na komentarze znajdziecie pod poprzednim rozdziałem. 

PS Nie zabijajcie mnie za końcówkę tego rozdziału. 

Draco nigdy nie myślał, że wojna może być tak potworna. Nigdy nie był na polu walki, a to, co widział teraz, przeszło jego najgorsze wyobrażenia. To była rzeź. Ludzie Dumbledore'a nie wahali się, rzucali najgorszymi klątwami, nie patrząc, w kogo one trafią. Draco zdecydowanie nie był na to przygotowany.

Razem z Hermioną rzucali zaklęciami ogłuszającymi i paraliżującymi. Trafienie w ruchomy cel było trudne, a oni nie chcieli przez przypadek wyeliminować kogoś z ich strony. Przemieszczali się po polu walki, chroniąc siebie nawzajem i raz po raz mijając martwe zakrwawione ciała porzucone na ziemi. Draco za każdym razem odwracał wzrok, bojąc się, że rozpozna kogoś znajomego w zastygłej twarzy wykrzywionej w przerażającym wyrazie. Jakiś czas temu w oddali zobaczył rodziców, całych i zyskujących przewagę w walce, co go nieco uspokoiło. Nie był jednak przygotowany na Weasleya, który wpadł na nich z impetem, kiedy zbliżali się do granicy lasu, gdzie walczących praktycznie nie było. 

– Hermiona, musimy znaleźć Harry'ego, szybko – wrzeszczał. – On jest w wielkim niebezpieczeństwie.

– Wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie, jest wojna. Jesteś idiotą, jeśli myślisz, że zaprowadzimy cię do Harry'ego – zakpił Draco.

– Ron, o co chodzi? – zapytała Hermiona, ignorując ostrożność przyjaciela.

– Dumbledore'a tu nie ma. On stworzył jakiś alarm czy coś. Percy miał to ustawić dokładnie na środku pola bitwy. Kiedy Harry się tam pojawi, Dumbledore będzie wiedział, aportuje się obok i go zabije. Musimy go ostrzec! – Weasley wyglądał na zdesperowanego.

Hermiona wiedziała, że kiedy zniknęli z Hogwartu, Ron przemyślał kilka spraw. Ale miała wątpliwości, czy mówi prawdę. Mógł przekazać im informację w dobrej wierze, ale przecież Dumbledore mógł to uknuć. Mógł sprawić, że do Rona dotrze fałszywa informacja o pułapce.

– Myślę, że powinniśmy znaleźć Harry'ego i Toma. – Draco spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Nawet jeśli ta informacja jest nieprawdziwa, powinni o niej wiedzieć.

Draco westchnął cierpiętniczo.

– Dobrze, musimy znaleźć kogoś z mrocznym znakiem. Inaczej do nich nie dotrzemy.

***

– Harry, wracasz do rezydencji – powiedział Tom, gdy Ron przekazał im już wszystko, co wiedział.

Hermiona i Draco w tłumie walczących znaleźli Regulusa i poprosili go o wezwanie Toma. Spotkali się na skraju lasu w ocienionym miejscu, w którym trudno było ich dostrzec. Pomiędzy drzewami utworzyli niewielką barierę, aby żadne nieproszone oczy i uszy nie zwróciły na nich uwagi.

– Co? Nie ma mowy! – oburzył się Harry.

– Wracasz do rezydencji. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało.

– Tom, muszę tu zostać i muszę iść na środek pola. Inaczej on się tu nie pojawi, a wtedy cała walka pójdzie na marne. Chce mnie zabić, wiem! – krzyknął, kiedy Tom chciał mu przerwać. – Musimy zabić go, zanim zdąży wykonać jakiś ruch.

– On ma rację – wtrącił się Regulus, zwracając do Toma. – Nie wiemy, kiedy nadarzy się kolejna okazja na konfrontację. To może być jedyna szansa.

Tom potarł twarz dłońmi w geście bezradności. Wiedział, że muszą to zrobić, muszą sprawić, żeby Dumbledore się pokazał. Ale wystawianie Harry'ego na takie ryzyko nie było łatwe.

– Tom? – Harry zbliżył się do mężczyzny i złapał jego dłoń. – Damy radę. On zaatakował pierwszy, uknuł plan i jest pewien swego. Myśli, że ma przewagę, więc straci czujność. Nie wie, że spodziewamy się jego ruchu.

– Wiem. Ale to nie znaczy, że jesteś bezpieczny.

– Nigdy nie będę bezpieczny, jeśli go nie pokonamy.

Tom westchnął.

– Nie chowaj różdżki pod żadnym pozorem. I choćby nie wiem czym ci groził, nie poddawaj się – powiedział stanowczo Tom.

– Nie zamierzam.

***

Kiedy ustalili plan działania, rozdzielili się i wrócili do walki. Harry i Tom poszli na środek pola, natomiast Draco, Hermiona i Regulus zaczęli zmierzać w kierunku rezydencji, gdzie ludzie Dumbledore'a próbowali przebić się przez obronę i dostać do środka. Wśród walczących Draco widział byłych kolegów, z którymi jeszcze kilka miesięcy temu chodził na zajęcia w szkole. Nie było tam Ślizgonów, głównie Krukoni i Gryfoni. Dumbledore wyprał im mózgi. Mógł się więc domyślić, że gdy tylko pojawi się w pobliżu, zostanie zaatakowany jakąś paskudną klątwą.

Zaklęcie uderzyło go w klatkę piersiową i wyrwało z jego płuc całe powietrze. Przez chwilę nie mógł złapać tchu i bezwładnie opadł na ziemię. Kiedy w końcu udało mu się nabrać powietrza, poczuł ból w całym ciele. Zerknął w dół i zobaczył, że jego szaty są pokryte plamami krwi, które ciągle się powiększały. Z jego ust wyrwał się głośny, przerażający jęk.

Poczuł, jak ktoś opadł obok niego i zaczął go dotykać. Słyszał nad sobą dźwięki szamotaniny, ale ból ciała był tak obezwładniający, że był w stanie tylko zaciskać mocno powieki i skowyczeć z bólu. Nie trwało długo, zanim stracił przytomność.

– Nie wiem... Nie mam pojęcia, co robić – mówił cicho Regulus. – Severus. Potrzebujemy Severusa. – Rozglądał się w panice, próbując trzęsącymi dłońmi zatamować krwawienie z otwartych ran.

– Ja go uzdrowię – usłyszał głos za plecami. Odwrócił się szybko, trzymając różdżkę w pogotowiu. – Zabiorę go do rezydencji i uleczę.

– Nie dotkniesz go. Nie pozwolę ci.

– Za kilka minut wykrwawi się i umrze. Nie zrobię mu krzywdy, przysięgam.

***

Harry i Tom przedzierali się przez pole bitwy skutecznie odpierając wszelkie ataki. Za chwilę mieli stanąć do walki nie tylko o swoje życie, ale także o przyszłość magicznej Wielkiej Brytanii. Harry czuł na swoich barkach wielką odpowiedzialność, ale ulgi i pewności dodawała mu świadomość, że nie jest sam.

Raz po raz spoglądał na Toma i dziękował Merlinowi, że zdążyli się połączyć przed bitwą. Nigdy nie widział go takiego. Jakby włączył mu się tryb walki, był tak bardzo energiczny. Żadne zaklecie nie zdołało go dosięgnąć, nie miał nawet zadrapania. Mógł z powodzeniem walczyć za nich obu. To było piękne. Ta władczość i zdecydowane ruchy dłoni trzymającej różdżkę. Mógł niemal zobaczyć, jak jego mięśnie poruszają się pod szatą, kiedy unikał kolejnych zaklęć rzucanych w jego stronę. Harry chciał zawsze widzieć Toma właśnie takiego, pełnego energii i determinacji.

Byli już blisko środka pola. Harry w tłumie walczących widział Percy'ego. To było dziwne. Był pod wodzą Dumbledore'a, a teraz walczył z jego ludźmi. Postąpili jeszcze kilka kroków, kiedy Harry usłyszał niewyraźnie swoje imię. To Percy go wolał. Kiedy chłopak zdołał w końcu odeprzeć atak przeciwnika, szybko do nich podbiegł. Harry i Tom stali z różdżkami wycelowanymi w jego klatkę piersiową.

– Harry, musisz uciekać – powiedział zadyszany po niedawnej walce. – Musisz trzymać się jak najdalej od środka pola. Dumbledore kazał mi ustawić tam alarm. Jeśli się tam zbliżysz, on się pojawi...

– Dlaczego nam to mówisz? – przerwał mu Tom.

Percy popatrzył na niego jak na idiotę.

– Bo nie chcę, żeby Harry zginął!

– Dlaczego chcesz nam pomóc, przecież jesteś po stronie Dumbledore'a? – zapytał spokojnie Harry.

– Byłem. Wszyscy byliśmy, dopóki nie powiedział, że trzeba cię zabić.

– Percy, musimy tam iść, inaczej...

– Harry, nie rozumiesz, on chce cię...

– Wiem, co chce zrobić – przerwał mu Potter. – Ale i tak tam pójdziemy i staniemy z nim do walki. Uważaj na siebie – powiedział na odchodne.

Byli już zaledwie kilka metrów od celu. Harry mocno trzymał różdżkę i czuł, że lekko ślizga się w spoconej dłoni. Nie było już odwrotu. To był moment, na który czekali.

– Nie daj się zaskoczyć – powiedział cicho Tom, w skupieniu obserwując najbliższe otoczenie. – On może się pojawić w każdej chwili...

Ledwo zdążył wypowiedzieć ostatnie słowo, a zielony promień ugodził go w pierś. Riddle osunął się bezwładnie na ziemię. Oczy wciąż miał otwarte, ale widniała w nich jedynie pustka. Harry czuł, że brakuje mu powietrza, ale nie mógł go nabrać. To nie mogło się dziać. To tylko kolejny z jego koszmarów. Przecież to niemożliwe. Tom nie mógł... umrzeć.

Przełknął wielką gulę, która utworzyła się w jego gardle i opadł na kolana obok nieruchomego ciała. W końcu wziął drżący oddech, próbując zrobić coś, cokolwiek, co sprawi, że Tom wstanie. Cały i żywy.

– Tom... Tom, powiedz coś. Musisz żyć... – próbował mówić, kiedy z jego oczu zaczęły płynąć łzy. – To nieprawda. To tylko kolejna sztuczka, przecież nie mogłeś... – głos mu się załamał. Nie potrafił tego wypowiedzieć.

Nagle, jakby z oddali usłyszał okropny śmiech. Włos zjeżył mu się na karku. Dźwięk narastał, a Harry zaczął sobie uświadamiać, że zna ten śmiech i wie, do kogo należy.

– Teraz twoja kolej. Pożegnaj się z życiem – usłyszał, a chwilę później zobaczył przed sobą Dumbledore'a, który posłał zaklęcie uśmiercające również w jego stronę. Promień ugodził go w splot słoneczny, poczuł dosyć mocne uderzenie, ale poza tym nic się nie stało.

Zdziwiony, że nadal jest żywy, spojrzał ponownie na Dumbledore'a. Ten stał jak skonfundowany. Nie potrafił zrozumieć, co się stało. Przecież klątwa była poprawna i uderzyła w Harry'ego. Młody Gryfon po tym zdarzeniu nie czekał dłużej. Wycelował różdżkę i z całą nienawiścią i rozpaczą, jaką odczuwał teraz w sercu, myślał tylko o tym, aby Dumbledore był martwy. Nawet nie wypowiedział inkantacji. Z jego różdżki wystrzelił zielony promień, a chwilę później starzec osunął się martwy na ziemię.

To był koniec wojny.