Tom II Rozdział 26

Moi Kochani!

Zdaję sobie sprawę, że należy Wam się jakieś wyjaśnienie. Nie o wszystkim chcę pisać, ponieważ dotyczy to spraw prywatnych. Głównym powodem, przez który rozdział pojawia się tak późno, jest moja choroba (bez paniki, nie umieram xd) i przebyta operacja. Był to dla mnie trudny okres tym bardziej, że wydarzyło się również wiele nieprzyjemnych rzeczy i kilka cudownych, ale pozwólcie, że zatrzymam to dla siebie, choć niektórzy z Was wiedzą, o czym mówię.

Nie mogę obiecać Wam, że kolejny rozdział pojawi się szybko, bo w moim życiu cały czas dużo się dzieje. Ale rozdział pojawi się na pewno. Także wyczekujcie. :)

Lady Sherin, no właśnie, ja nie będę tak uprzejma i zapytam wprost. Kiedy kolejny rozdział u Ciebie? Już nawet mi udało się coś wstawić, a Ty jednak masz lepsze tempo ode mnie. Bardzo chciałabym przeczytać kolejną część Twojego opowiadania. Błagam, wysłuchaj mych modłów. :D

Alice Shadow, cóż, nie jestem w stanie wyobrazić sobie Remusa, który długo się gniewa, więc nie byłam w stanie przedłużać ich konfliktu. Remus jest dla mnie taką futerkową przytulanką. Ale dziękuję, za twoje spostrzeżenia. :) Cieszę się, że reszta rozdziału Ci się podobała.

Yuko, Niklaus jeszcze się pojawi, więc śledź uważnie historię. :)

Senri, cieszę się, że postępowanie Niklausa było zaskoczeniem. Miałam nadzieję, że tak to wyjdzie.

Lady Vol de Mort, przykro mi, że uważasz, że przerwy w pojawianiu się rozdziałów wynikają z mojego niedbalstwa. Ale nie będę się kolejny raz tłumaczyć, bo nie muszę. Cieszę się jednak, że rozdział mimo wszystko Ci się podobał.

Daniel, oj daj spokój, jak skończę to opowiadanie, to będę miała więcej czasu, żeby sprawdzać Twoje. :D Jeśli chodzi o Twój komentarz odnośnie do wypowiedzi Syriusza, to pamiętaj, że odmłodziłam Toma, przynajmniej fizycznie. Gdyby w mojej wyobraźni wyglądał jak dziadek, nie byłabym w stanie o tym pisać. bleee xd

Kieseki, połączenie Harry'ego i Toma w kolejnym rozdziale. A Niklaus jeszcze da o sobie znać. Ale nie zdradzę, co z tego wyniknie. ;)

Queen, cóż, rozdział pojawia się dosyć późno, nie mniej mam nadzieję, że z radością go przeczytasz.:)

Iza, wszystko się okaże w ostatnich rozdziałach. Przed nami jeszcze około 3, więc wszystko może się zdarzyć.

Basiu, dziękuję za życzenia, mam nadzieję, że Twoje Święta były radosne (zarówno Boże Narodzenie, jak i Wielkanoc). Proszę jednak na przyszłość, być nie wstawiała takich komentarzy pod postem, jeśli nie dotyczą one również treści tego posta. :)

ShadowFury, cieszę się, że w końcu postanowiłaś pokazać swoją obecność na tym blogu. Cieszę się, że jesteś ze mną już tak długo. Mam nadzieję, że zostaniesz do końca. :)

Kochani, przepraszam za brak powiadomienia u tych, którzy życzyli je sobie na komunikatorze GG. Nie mogę się na niego zalogować. Jeśli chcecie otrzymywać powiadomienia drogą mailową, proszę o komentarz z adresem.;)

UWAGA! ROZDZIAŁ NIEBETOWANY!

W poprzednim rozdziale

Severus już niemal doszedł do siebie. Harry i Tom przygotowują się do połączenia. Syriusz i Remus pogodzili się. Draco dowiedział się, że Niklaus poił go eliksirem zniewolenia. Po wypiciu antidotum czuje się zagubiony. Odcina się od Niklausa, którego Tom wyrzuca z dworu. Czy to już koniec wielkiego romansu? Czy Draco pozostanie samotny ze złamanym sercem?

Tom II Rozdział 26

- Harry, jesteś pewien, że nadal tego chcesz? Możesz jeszcze zrezygnować.

- Tom, nie zaczynaj znowu. – Harry spojrzał na niego pobłażliwie. Przysunął się i pocałował lekko w policzek. – Kocham cię i jutro ci to udowodnię.

- Przecież nie musisz mi nic udowadniać.

- Najwyraźniej muszę, skoro wątpisz w moją decyzję.

- No dobrze, gdzie chciałbyś się wybrać w naszą podróż poślubną – zapytał w końcu Tom.

- Podróż? Nie sądziłem, że będziemy mieć czas na takie rzeczy. – Harry spojrzał na niego sceptycznie, jakby szukał podstępu.

- Musimy się odizolować na kilka dni, żeby połączenie się ustabilizowało, więc możemy to wykorzystać na podróż.

Harry’emu oczy się zaświeciły. Nigdy nie wyjeżdżał w żadną podróż, nie był nawet nigdzie na wakacjach, nie licząc tych kilku razy, kiedy był u Rona. Ale tam najciekawszym zajęciem było latanie na miotłach i łapanie gnomów w ogrodzie pani Weasley. Nigdy nie był na żadnych prawdziwych wakacjach.

Kiedy był jeszcze mały, mieszkał z Dursleyami i nie miał pojęcia o istnieniu świata magii, w każde wakacje zostawał na tydzień lub dwa u pani Figg, kiedy Dursleyowie wyjeżdżali nad morze. Nie zabierali go nawet do miasta. Jedyną podróżą Harry’ego była podróż pociągiem do Hogwartu. I chociaż Harry cieszył się, gdy razem z Ronem, Hermioną i resztą przyjaciół zajmowali cały przedział i grali w eksplodującego durnia, zawsze marzył, żeby zobaczyć cokolwiek więcej, jakiś odległy kawałek świata.

A teraz Tom tak po prostu mu to proponował.

- Chcę jechać gdzieś, gdzie jest ciepło. Gdzieś nad jakąś wodę. Jezioro. Cokolwiek. Byle było dużo słońca – powiedział z uśmiechem Harry.

- Dobrze. Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem – zażartował Tom.

***

Draco i Lucjusz siedzieli w salonie. Rozmowa nie należała do łatwych, ale Lucjusz, wbrew opinii postronnych ludzi, nie był ojcem bez serca. Szczerze kochał Draco i troszczył się o niego. Był on jego jedynym synem, oczkiem w głowie, za które oddałby życie. Dlatego jest tak ostry i surowy – po prostu martwi się o niego i przeraża go myśl, że mogłoby mu się coś stać.

Był gotów zaakceptować preferencje syna, ale nie mógł pogodzić się z faktem, że Draco może zostać skrzywdzony. Zdawał sobie sprawę, że chłopiec z racji swojego wieku wielu rzeczy jeszcze nie dostrzegał, o niektórych nie wiedział. Chciał dla niego szczęśliwego ludzkiego życia. Niklaus, nawet gdyby miał szczere zamiary, nie zapewniłby mu tego. Gdyby chciał się z nim związać na stałe, w końcu musiałby go przemienić w nieśmiertelną istotę. A Lucjusz nie mógł do tego dopuścić.

W innym wypadku, gdyby Niklaus nie zamierzał przemieniać Draco, byłby on dla niego jedynie chwilową przygodą, trwającą do momentu, w którym Draco nie straciłby swojej urody, młodości i witalności. To z kolei oznaczałoby, że Draco będzie na starość samotny.

Widział, jak teraz Draco przeżywa to, co się wydarzyło. Był niezwykle zraniony, a przez to wydawał się kruchy. Mimo to Lucjusz dziękował Merlinowi, że tak się to skończyło. Draco był teraz bezpieczny. Czekała go tylko rozmowa.

- Może Ci się wydawać, że moim celem jest pokierowanie twoim życiem i decydowanie za ciebie. Że oczekuję, że będziesz wypełniał perfekcyjnie każdy punkt planu, który dla Ciebie przygotowałem. Ale ja nie mam żadnego planu na twoje życie i oczekuję, że sam będziesz nim mądrze kierował. Problem w tym, Draco, że jesteś jeszcze bardzo młody i myślę, że sam jeszcze nie wiesz, czego pragniesz. Ja jednak wiem jedno. Jestem twoim ojcem i póki żyję, nie pozwolę, żebyś zniszczył sobie życie.

Draco patrzył na ojca w milczeniu. Trochę mu ulżyło, że ostatecznie ojciec nie zamierza urządzać mu awantury. Niemniej, rozmowa nie należała do łatwych, a Draco też nie chciał w pełni przyznać ojcu racji. Nie chodziło tylko o młodzieńczy bunt i chęć pokazania, że zasługuje już na miano dorosłego. Owszem, irytowało go, że ojciec ciągle traktuje go jak dziecko, ale tym razem chciał również pokazać, że nie tylko on przesadził w tej sytuacji.

- Mówisz tak tylko dlatego, że okazało się, że Niklaus jest dupkiem. A co gdyby naprawdę mu na mnie zależało? Gdyby chciał się ze mną związać i mnie uszczęśliwiać? Przecież wcześniej nie wiedziałeś, nikt nie wiedział, że podaje mi eliksir. Nie usprawiedliwiam swojego zachowania, wiem, że zachowałem się niestosownie, ale ty też popełniłeś błąd.

- Draco, gdyby on chciał się z tobą związać, musiałby cię przemienić. A ja nigdy się na to nie zgodzę.

- Właśnie o to chodzi, tato. To jest moje życie. Nie twierdzę, że chciałbym przejść przemianę, ale wydaje mi się, że powinienem mieć prawo sam o tym decydować. Ja… chciałbym, żebyś mnie wspierał, zamiast wydawać polecenia i decydować za mnie – oświadczył zwieszając głowę. Obawiał się nieco reakcji ojca. Bał się, że jego wypowiedź zostanie potraktowana jako bezczelna. Musiał jednak spróbować.

Lucjusz popatrzył na syna z miłością. Był surowy, wściekał się. Ale w końcu musiał spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Tom być może miał rację. Czas pozwolić Draco powiedzieć, czego on sam pragnie. Inaczej może go stracić.

- Jesteś moim jedynym synem. Chcę dla ciebie jak najlepiej. – Lucjusz westchnął głęboko i chrząknął. – Draco, spójrz na mnie. – Chłopak podniósł wzrok. – Mam wrażenie, że nie wszystko mi jeszcze powiedziałeś.

- Ja… Widzisz, chodzi o to, że… - Potarł twarz dłońmi w geście zdenerwowania. – Naprawdę nie chcę brać ślubu z Astorią.

Lucjusz uśmiechnął się pobłażliwie. Tak naprawdę nie zamierzał zmuszać Draco do ślubu. Cóż, być może była chwila, kiedy rzeczywiście chciał to zrobić, ale Narcyza szybko wybiła mu to z głowy. A on, jak prawdziwy mężczyzna o wielkiej odwadze, przyznał jej rację, zanim awantura osiągnęła niebezpieczny poziom.

***

- Więc… myślałem, że połączymy się tutaj, a potem dopiero wyjedziemy – powiedział Harry, pakując do kufra letnie koszulki.

- Chciałbym Ci najpierw pokazać miejsce, do którego pojedziemy – odpowiedział Tom, obejmując Harry’ego od tyłu. – Potem możemy nie mieć wystarczająco dużo czasu – szepnął mu do ucha, po czym pocałował delikatnie jego płatek.

Harry oblał się rumieńcem na poczynania Toma i jego słowa. Z jednej strony nie mógł się doczekać ich wspólnej nocy, a z drugiej miał lekkie obawy, że nie będzie dla Toma wystarczająco dobry. Ostatecznie nie miał żadnego doświadczenia. Bał się, że nie będzie wiedział co robić w danym momencie i wygłupi się przed Tomem. Niby miał świadomość, że dla Toma nie jest to takie ważne, że zadba on, aby wszystko było w porządku i żeby Harry czuł się dobrze przez cały ten czas. Ale Harry chciałby móc się odwdzięczyć tym samym.

- Tom, opowiedz mi jeszcze raz krok po kroku, jak będzie wyglądać nasze połączenie – poprosił Harry.

- Musimy zrobić eliksir, tym się nie musisz martwić, ja o to zadbam. Kiedy będzie już niemal gotowy, obaj dodamy po kropli krwi. Wypijemy eliksir, a potem umieścimy swoje sygnatury na obu nadgarstkach, wymawiając zaklęcie i składając ślubowanie nupturientów.

- A jeśli nie zapamiętam słów?

- Zapamiętasz. Poza tym będziesz powtarzał po mnie. – Tom odwrócił się i poszedł do garderoby po własne ubrania. Kiedy wracał, zachwiał się i odruchowo wyciągnął rękę, by przytrzymać się ściany. Jego ubrania  utworzyły bałagan na podłodze, kiedy Tom próbował odzyskać równowagę. Niestety, chwilę później nieprzytomny osunął się na podłogę.

Harry, słysząc hałas, szybko się odwrócił. Gdy tylko dotarło do niego, co się dzieje, wezwał Kartofelka i nakazał mu powiadomić o wszystkim Severusa. Sam w tym czasie przetransportował Toma na łóżko.

Severus szybko pojawił się z eliksirem wzmacniającym. Rzucił na Toma Rennervate, a kiedy ten otworzył oczy, siłą wlał mu do gardła eliksir.

- Powinieneś się bardzo oszczędzać do czasu połączenia – powiedział Severus. – Wypij kolejną dawkę wieczorem i następną jutro rano. Inaczej możesz znowu zemdleć.

- Dziękuję Severusie. Myślę, że obędzie się bez kolejnych eliksirów, czuję się dobrze. – Tom uśmiechnął się i próbował wstać z łóżka, ale Harry go powstrzymał.

- Wypijesz eliksiry i nie będziesz dzisiaj już nic robił. Ja cię spakuję.

- Harry…

- Tom… - Harry spojrzał na niego ze złością. – Gdybyś nie odkładał połączenia w nieskończoność, nie musiałbyś teraz odpoczywać. Możesz mieć pretensje tylko do siebie.

Severus zaśmiał się lekko, poczym zostawił Harry’ego i Toma samych.

- Powiedz mi, co chcesz wziąć, a ja będę pakował.

- Harry, myślę, że mogę to sam zrobić. Severus jest przewrażliwiony. – Tom zdecydowanie odmawiał leżenia w łóżku. Usiadł i chciał już wstać i sam zająć się pakowaniem, ale Harry znów mu na to nie pozwolił.

- Nie masz nawet siły, żeby mnie odepchnąć – zauważył chłopak.

- A może po prostu nie chcę Cię odpychać? – zapytał figlarnie Tom, przyciągając go do siebie.

Pocałował czule jego usta, skubiąc na zmianę dolną i górną wargę, by potem przejechać po nich delikatnie językiem. Harry zamruczał z przyjemności. Zgodnie postanowili, że pakowanie odłożą na później.

Umilili sobie popołudnie delikatnymi pieszczotami, a potem Harry spakował rzeczy. Co prawda nie udało mu się namówić Toma, żeby leżał i odpoczywał, wiec mężczyzna również brał udział w pakowaniu, ale Harry przekonał go, żeby tylko siedział i składał ubrania.

Przed kolacją gryfon spędził trochę czasu z przyjaciółmi. Przez jakiś czas – nadal nie wiedział, jak długo to potrwa – miał ich nie widzieć. Porozmawiali trochę, pograli w eksplodującego durnia, przedyskutowali swoją obecną sytuację.

Każde z nich wiedziało, że za murami rezydencji cały czas toczy się wojna i że kiedyś dosięgnie ich z całym swoim okrucieństwem. Nadejdzie moment, w którym oni również będą musieli stanąć do walki.

Harry już dawno pogodził się z tą myślą. W końcu nie raz musiał brać udział w nierównej walce. Ale Hermiona i Draco bali się tego, co może nadejść. Nie mieli w zasadzie żadnego doświadczenia, ani nawet wyobrażenia na temat prawdziwego pojedynku.

Nie miał najmniejszych wątpliwości, że Tom zrobi wszystko, aby oszczędzić im tego doświadczenia, ale wiedział również, że Tom mimo wszystko nie jest wszechmocny i nie powstrzyma wojny, kiedy ta już się toczy. Musieli dobrze przygotować się na każdą ewentualność. Dlatego właśnie już od jakiegoś czasu Lucjusz był szczególnie wymagający podczas zajęć. Uczył ich przydatnych zaklęć zarówno z zakresu obrony, jak i ataku. Oczywiście mówili również o klątwach czarnomagicznych. Było to nieuniknione. Wszyscy doskonale zdawali sobie sprawę, że Dumbledore nie będzie grał czysto i nie powstrzyma się przed rzuceniem na nich nawet jednego z niewybaczalnych (lub każdego z nich) tylko dlatego, że są jeszcze dziećmi – nawet jeśli oni sami buntowniczo temu zaprzeczają.

Ale Harry nie chciał się tym teraz martwić. Teraz był czas tylko dla niego i Toma. I chciał go wykorzystać w stu procentach. Po kolacji wrócił razem z Tomem do ich pokoju i obaj przyszykowali się do spania. Ich świstoklik miał się aktywować z samego rana, musieli się więc porządnie wyspać.

Harry oczywiście nie był zbyt zadowolony formą podróży. Nigdy nie znosił zbyt dobrze transportu przy użyciu świstoklika i miał nawet niewielkie pretensje do Toma, że nie zorganizował czegoś innego lub nie zdecydował się na zwykłą teleportację. Ale Tom szybko wyjaśnił mu, że miejsce, do którego się wybierali, było położone zbyt daleko i teleportacja byłaby w tym wypadku niebezpieczna.

Po dopakowaniu kilku ostatnich rzeczy (i wypiciu przez Toma eliksiru) położyli się do łóżka. Jak zwykle Harry wtulił się w Toma, pozwalając mu ukołysać się do snu. Musiał przyznać, że nigdy nie spał tak dobrze, jak przy Riddle’u. Jego obecność wyciszała Harry’ego i dawała poczucie bezpieczeństwa.

Harry zaśmiał się w duchu na tę myśl. Jeszcze rok temu uznałby za wariata każdego, który stwierdziłby, że Czarny Pan daje poczucie bezpieczeństwa.

Pełen podekscytowania tym, co miało nadejść następnego dnia, zasnął w końcu z niewielkim uśmiechem na ustach.

***

- Harry… Harry, pora wstać.

Gryfon poczuł ciepły oddech na policzku i usłyszał łagodny głos, który przebijał się do jego świadomości, chociaż on wcale nie chciał się jeszcze budzić. Chwilę później poczuł delikatną i ciepłą dłoń na swoim brzuchu i delikatne łaskotanie. To nie było już tak łatwe do zignorowania. Leniwie otworzył oczy i spojrzał w górę.

Tom pochylał się nad nim. Kiedy tylko zauważył, że Harry w końcu się obudził, złożył na jego ustach delikatny pocałunek na dzień dobry.

- Świstoklik aktywuje się za pół godziny. Musimy się przyszykować.

Harry mruknął tylko w odpowiedzi, ale dzielnie ściągnął z siebie kołdrę i podniósł się do siadu.

Obaj w dosyć szybkim tempie przeprowadzili poranną toaletę i ubrali się. Kilka minut przed czasem stanęli naprzeciwko siebie w oczekiwaniu na moment, by złapać świstoklik – którym był zwykły zegarek – i przenieść się do miejsca docelowego. Harry skrzywił się, gdy świstoklik w końcu się aktywował, a on poczuł nieprzyjemne szarpnięcie w okolicach pępka. Na szczęście podróż nie trwała długo. Już chwilę później pojawili się na miejscu. Harry jak zwykle się zachwiał i tylko silne ramię Toma uchroniło go przed upadkiem.

Gdy już doszedł do siebie i wziął głęboki oddech, rozejrzał się dookoła. Znajdowali się w małym przytulnym salonie z wielką wygodną kanapą, dwoma fotelami i stolikiem pośrodku. Na jednej ze ścian znajdował się duży kominek i jak Harry się domyślił, wcale nie służył on do ogrzewania, ponieważ było tu bardzo ciepło.

W ścianie naprzeciwko były natomiast duże szklane drzwi, przez które widać było ogród, a tuż za nim piaszczystą plażę. Widok był przepiękny. Harry odwrócił się szybko do Toma i zapytał z szerokim uśmiechem:

- Gdzie jesteśmy?

- Na Jukatanie – odpowiedział mężczyzna.

- Pójdziemy na plażę? – poprosił natychmiast Harry.

Tom zaśmiał się, widząc jego entuzjazm.

- Może najpierw zjemy śniadanie w ogrodzie?

Koniec rozdziału 26