Tom II rozdział 6 część 1.

Udało mi się dotrzymać słowa i dodać coś jeszcze w starym roku. Uznajcie to za prezent noworoczny.;)
To jest tylko połowa rozdziału. Drugą część dodam jak najszybciej; mam nadzieję, że uda mi się to zrobić w przeciągu tygodnia.

Olu, w tym rozdziale Hermiony będzie całkiem sporo. Ale za to wilkołaki się tym razem nie pokażą. Nie chcę wpychać zbyt wielu wątków do jednego rozdziału.
K., Snape wcale nie jest wstrętny. On tylko troszczy się o Harry'ego. W swój snape'owaty sposób.xd
Bully, dzięki za wyrozumiałość. Obiecuję ci, że zaraz po sesji, wezmę się za zaległości.;)
Kimichi, Tom uroczy... myślę, że Tom mógłby nie tyle się obrazić, co poczuć dotknięty.xd Czekam na wiadomość o czymś 'potterowym' u ciebie.;)
Teki, napisałam już odpowiedź pod twoim komentarzem do poprzedniego rozdziału, więc zerknij sobie.;) Ale nawiązując... Ostatnio dowiedziałam się, że forma "chłopacy", jest co prawda formą nieco... prostacką... ale poprawną... Przeżyłam szok...
Lady Vol de Mort, ładnie to tak obijać się w pracy? Wstydź się...xd A w tym rozdziale będzie coś lepszego niż list...
Marrcelka, baaaardzo obrazowa scena połączenia? Cóż, nie tak szybko. Kiedy akcja jest zbyt szybka, to jest nienaturalnie. Pomińmy fakt, że to fanfiction.xd
Anonimowy/wa, dzięki za wenę.;)
Anubis, mam nadzieję, że wszystko udało ci się zaliczyć bez problemu. HTML, jak ja tego nienawidzę...
Anonimowy/wa, cieszę się z twojego zachwytu, przykro mi, że musiałeś/aś tak długo czekać...
Camille, czekasz na jakąś akcję? Mam nadzieję, że ten rozdział przynajmniej w jakimś stopniu cię... zaspokoi?
Niki, dzięki za zaproszenie, ale naprawdę nie jestem w stanie znieść jeśli Hermiona jest związana w jakikolwiek sposób z kimkolwiek innym niż Ronem. Wiem, że u ciebie chodzi o relacje rodzicielskie, ale ja po prostu nie lubię czegoś takiego. Przykro mi zatem, ale nie będę odwiedzać twojego bloga.
Mariposo, mam nadzieję, że nie masz mi za złe braku komentarzy pod ostatnimi rozdziałami. Przepraszam cię, ale w ogóle nie mam teraz czasu. Obiecuję ci jednak, że do końca lutego nadrobię. Na szczęście nie jest tego dużo.;)
Anonimowa, nie martw się. Nie porzucę tego bloga za nic w świecie.

Z racji tego, że od kilkudziesięciu minut jest Sylwester, życzę wam udanej zabawy zarówno dziś, jak i w całym karnawale. Mam nadzieję, że Nowy Rok przyniesie wam dużo szczęścia i radości, a zażegna wszelkie troski.;)

Nie przedłużam więcej.

Rozdział niebetowany!

Tom II rozdział 6 część 1.

Lubieżne usta poruszały się po całym jego ciele. Odnajdywały najczulsze, najwrażliwsze na pieszczoty zakamarki. Sprawiały, że z ust Harry’ego wydobywały się ciche westchnienia i głośne jęki. Chłopiec leżał z zamkniętymi mocno powiekami i oddawał się tym rozkoszom. Jednak kiedy poczuł zwinny język na swoim prawym sutku, jego oczy otworzyły się szeroko i spojrzały na pochylającego się nad nim mężczyznę.

Na twarzy Toma gościł psotny uśmieszek. Wiedział on dobrze, co właśnie dzieje się z Harrym. Gryfon był niemal na granicy spełnienia.

Riddle przesunął usta na drugi sutek, na co Harry głęboko odetchnął. Gryfon nie miał pojęcia, że sutki mogą być tak wrażliwe. Stęknął, kiedy Tom ścisnął lekko jego biodro, a potem wsunął dłoń pod nagie pośladki. Ustami wyznaczył drogę do jego szyi, gdzie pozostawił zaczerwieniony znak miłości. Druga ręka natomiast krążyła po podbrzuszu Harry’ego. Potter marzył, by Tom posunął się dalej. Chciał czuć więcej. Chciał się zespolić z mężczyzną, któremu jest przeznaczony od urodzenia.

I kiedy tylko ta myśl pojawiła się w jego głowie, Harry poczuł dłoń Toma na swoim członku. Chwilę później Tom przesunął się w dół ciała chłopca. Ułożył się wygodnie pomiędzy jego nogami, po czym delikatnie wziął jego penisa w swoje gorące usta.

Harry otworzył szeroko oczy. Jego oddech był szybki i płytki. Wokół niego panowała niezmącona ciemność.

- To był sen – szepnął, czując w swoich bokserkach lepką ciecz. – To był tylko sen – powiedział, pocierając twarz dłońmi. – Czemu to był tylko sen? – jęknął, żałując, że w ogóle się obudził.

Sięgnął po różdżkę, schowaną pod poduszką i rzucił na siebie zaklęcie czyszczące. Sprawdził, czy jego bariery wokół łóżka działają i dziękował Merlinowi, że zaczął je stawiać. Był pewien, że podczas swojego snu jęczał, o ile nie krzyczał.

Niedługo potem, kiedy leżał już w miarę uspokojony, uświadomił sobie, o czym właściwie śnił. Zdał sobie sprawę, że pragnie Toma. Nie czułych, choć niewinnych pocałunków i spędzania razem czasu. Pragnął Toma w całej okazałości i wszystkiego, co się z tym wiązało. Chciał oddać Tomowi siebie; swoje ciało i swoją duszę.

***

Harry podążał szybko w kierunku Pokoju Życzeń. Do Wielkiej Sali tylko zajrzał, ale że spóźnił się na obiad, to tak jak się spodziewał, Hermiony już nie było. Zjadł dwie łyżki zupy, by inni nie zastanawiali się dlaczego wszedł i od razu wyszedł, po czym szybko pospieszył do umówionego miejsca.

Był właśnie na schodach, prowadzących na siódme piętro, gdy usłyszał za sobą wołanie.

- Harry! – odwrócił się szybko i z ulgą zobaczył, że to tylko Draco. – Zaczekaj.

- Draco, śpieszę się. Później pogadamy – powiedział i zdążył zrobić jeden krok, kiedy blondyn znów go zatrzymał.

- Gdzie tak pędzisz? – zapytał.

- Umówiłem się z Hermioną – odpowiedział szybko.

- Acha – powiedział Malfoy, wreszcie go doganiając. – Więc idę z tobą.

- Dobra… Co?!

- Idę z tobą – powtórzył spokojnie blondyn.

- Nie. JA się z nią umówiłem, nie MY – powiedział wskazują palcem najpierw na siebie, a potem na nich obu.

- Oj daj spokój, Harry. Dawno z nią nie rozmawiałem. – Pociągnął go w górę. – Zresztą, chyba nie masz przede mną tajemnic, prawda?

- Eee…

- No właśnie. – Draco dalej ciągnął go za rękę. – Pokój Życzeń?

- Tak, ale…

- Żadnego ‘ale’ – przerwał Harry’emu. – Pospiesz się Potter, nie mam całego dnia.

- Draco, przecież…

- Tak, tak... chodź już. Wleczesz się jak jakiś puchon na Eliksiry.

Gryfon dotarł pod pokój życzeń, ciągnięty przez przyjaciela. Tam czekała już Hermiona, nieco zdziwiona widokiem ślizgona. Draco, jako prawdziwy arystokrata, orzekł, że to on zażyczy sobie, jak ma wyglądać pokój, ponieważ spraw tak ważnych jak wystrój, nie można zostawiać w rękach gryfonów.

Niedługo potem weszli do obszernego pomieszczenia, utrzymanego w kolorach ciemnego i jasnego brązu. Naprzeciwko wejścia znajdował się kamienny kominek, w którym palił się ogień; przed nim ustawiony był stolik; po jego bokach stały dwa skórzane fotele, a przed nim sofa, wykonana z tego samego materiału. Na podłodze leżał dywan w kolorze czekolady. Odcień ścian można było umiejscowić pomiędzy kolorem kawy z mlekiem a kakao.

Wszyscy rozsiedli się wygodnie, z czego Draco zajął całą sofę.

- No? To o czym będziemy gadać? – zapytał Draco, wyciągając się wygodnie na miękkim meblu.

- Właściwie to chciałam porozmawiać tylko z Harrym – zaczęła Hermiona. – Ale skoro już tu jesteś…

- Czuję się urażony, Granger.

Malfoy zrobił minę obrażonego dziecka, na co gryfonka uśmiechnęła się lekko, jakby powstrzymując się przed zaśmianiem. Harry natomiast przewrócił oczami, ignorując tym razem ślizgona.

- Chciałaś porozmawiać, Hermiono. Coś się stało? – zapytał wyraźnie ciekawy.

Dziewczyna westchnęła głęboko, jakby zbierając się do powiedzenia przyjacielowi czegoś trudnego, przykrego.

- Chciałam cię ostrzec, Harry – powiedziała ponurym głosem.

- Ostrzec? – Zdziwił się. – Przed czym?

- Przed Ronem.

Koniec części 1. rozdziału 6 (30)