Lordzie Voldemorcie, przysięgam ci

Nie, to nie jest kolejny rozdział. To jedynie miniaturka na pocieszenie, chodź w zasadzie radości nie ma w niej wcale. Jest odrobinę angstowa, dlatego jestem ciekawa, co sądzicie, bo do tej pory pisałam same lekkie i właściwie radosne teksty.

Pairing: HP/LV (w domyśle)

Rating: Light

Ostrzeżenia: zniewolenie, lekki angst

Beta: Ala Matrona (serdecznie dziękuję)

Lordzie Voldemorcie, przysięgam ci

– Wszystko może się skończyć, Harry. Ty możesz to wszystko skończyć. Wystarczy, że przysięgniesz mi wierność.

Harry panikował. Nie tak miało być. Mieli tylko poszukać czegokolwiek związanego z horkruksami. Mieli się tylko rozejrzeć. Nie wiedział, czy Hermiona jeszcze żyje. Leżała na podłodze po drugiej stronie salonu Bathildy Bagshot. Ze skroni ciekła jej krew. Nie miał czasu na myślenie. Musiał działać. Ale co miał zrobić… co mógł zrobić z Voldemortem za swoimi plecami, który zabrał jego różdżkę? Serce biło mu jak oszalałe i Harry wiedział, że Voldemort doskonale zdaje sobie z tego sprawę.

– Pomyśl, Harry, mógłbyś ocalić swoich przyjaciół. I mugoli, na których tak ci zależy, Merlin wie dlaczego.

Potter czuł ciepło ciała Czarnego Pana i jego gorący oddech, którym ten owiewał jego ucho, a jednak drżał z zimna, które ogarnęło całe jego ciało. Miał wrażenie, że ktoś wrzucił go do lodowatego jeziora, uprzednio rzuciwszy na niego zaklęcie paraliżujące. Nie mógł się zmusić do choćby najmniejszego ruchu. Miał trudności nawet z oddychaniem.

– Bądź rozsądny, Harry. Albo przysięgniesz mi wierność, a ja powstrzymam się od zabijania, albo zabiję ciebie i każdego, który stawi mi opór – powiedział Voldemort, przesuwając końcem różdżki po jego policzku w imitacji bolesnej pieszczoty.

– Skąd mam wiedzieć, że to nie jest tylko twój kolejny podstęp? – zapytał szeptem Harry.

– Nie możesz tego wiedzieć, Harry Potterze. Ale musisz przysięgnąć mi wierność. Albo umrzeć – wyszeptał ostatnie słowa, muskając ustami ucho Harry’ego.

Gryfon nie miał wielkiego wyboru. Jeżeli umrze, to i tak już nic nie będzie mógł zrobić. Wątpił, by udało mu się znowu odbić zaklęcie uśmiercające. Naprawdę, po raz pierwszy w życiu nie miał wyboru, ani nikogo, kto mógłby mu teraz pomóc. Po raz pierwszy w życiu musiał liczyć na łaskę Voldemorta.

– Najpierw ulecz Hermionę.

– Oczywiście – powiedział z nutą zadowolenia w glosie Lord.

Wolnym krokiem podszedł do nieprzytomnej dziewczyny. Złapał ją za włosy i podniósł jej głowę. Wyszeptał zaklęcie, po którym rana na skroni zaczęła się zasklepiać. Chwilę później nie było po niej śladu. Puścił jej głowę, ignorując fakt, że mógł w ten sposób znów ją zranić. Wyszeptał Renervate, po czym ponownie stanął za Harrym.

Hermiona zaczęła powoli odzyskiwać przytomność. Kiedy doszła do siebie i zdała sobie sprawę, co działo się wcześniej, szybko zerwała się na nogi. Zbladła, gdy zobaczyła, że Voldemort celuje różdżką w Harry’ego.

– Oddaj jej różdżkę i wypuść ją – zażądał Potter.

– Nie wymagasz za wiele, Harry Potterze? – zadrwił Lord.

– Oddaj jej różdżkę i pozwól odejść, wtedy złożę przysięgę.

– Harry, nie! – krzyknęła Grangerówna, gdy zdała sobie sprawę, jak wygląda ich obecna sytuacja.

– On zabije nas oboje, Hermiono. – Spojrzał na nią błagalnie, przekazując tym, jak bardzo mu na niej zależy. W tym jednym spojrzeniu zawarte były wszystkie jego uczucia i prośba, by go zostawiła i ratowała siebie. – Aportujesz się, gdy tylko odda ci różdżkę i ukryjesz się w jakimś bezpiecznym miejscu – powiedział stanowczo. – I nie próbuj mnie szukać, ani ratować. Nigdy – wyszeptał ze łzami w oczach.

– Harry…

– Gdy tylko odda ci różdżkę, Hermi. Proszę.

Dziewczyna wpatrywała się w jego piękne zielone oczy. Po jej policzku spłynęła jedna, samotna łza. To była jedyna oznaka jej rozpaczy. Skinęła lekko głową, na znak zgody, w środku jednak krzycząc odmowę. To miało się skończyć inaczej. Nie powinna była nigdy się zgadzać na wyprawę do Doliny Godryka.

– Rzuć jej różdżkę – powiedział do Voldemorta Harry.

– Nie sądzę, bym chciał to zrobić, Harry – odpowiedział Lord, a jego usta wykrzywił złośliwy uśmiech.

– W takim razie ja nie złożę przysięgi – oświadczył Potter, w myślach prosząc Merlina, by Voldemort zgodził się na ten warunek.

– Myślisz, że jesteś takim małym podstępnym gryfonem, co? – Zaśmiał się zimno Czarny Pan. – To się szybko zmieni.

Lord rzucił dziewczynie różdżkę, a ta, spojrzawszy ostatni raz na przyjaciela, aportowała się.

– Teraz, Harry, przysięgniesz mi swą wierność i lojalność.

I Harry przysiągł. Uklęknął przed Czarnym Panem. Pozwolił mu się poniżyć. Obiecał wierność i lojalność. A żeby Harry o tym pamiętał Lord wypalił mu na nadgarstkach swoje inicjały. Na koniec chłopak ucałował rąbek jego szaty.

Jeden dzień w Dolinie Godryka zmienił całą przyszłość młodego chłopaka. Dla Harry’ego Potter’a nastały dni pełne mroku i rozpaczy. I przemożnej tęsknoty za wolnością. I za przyjaciółmi, których już nigdy nie miał zobaczyć.

– Lordzie Voldemorcie przysięgam ci swą wierność i lojalność. Oddaję ci siebie, byś decydował o moim życiu. Jesteś jedynym, który może o mnie decydować, a ja podporządkuję się twojej woli bez względu na wszystko. Lordzie Voldemorcie, przysięgam ci.

Na wspomnienie tych słów z oczu Harry’ego płyną łzy. Chciałby umrzeć, ale musi żyć, bo taka jest wola Voldemorta. Chciałby móc zrobić cokolwiek, ale nie może, bo Voldemort się z tym nie zgadza. Harry jest marionetką, lalką w rękach szaleńca na krwawej scenie życia.