Tom II Rozdział 15

Moi Kochani!

Po wielu przygotowaniach w końcu przedstawiam Wam kolejny rozdział. Początkowo miał wyglądać zupełnie inaczej, ale potem wpadł mi do głowy pewien pomysł, no i chciałam zakończyć wątek wizji, który rozpoczęłam jeszcze na początku I tomu.:) Ach! I do akcji wracają wilki!:)

Angel, tak, pojawiło się zbliżenie, ale nie mam pojęcia, kiedy pojawi się kolejne, więc mam nadzieję, że to poprzednie wystarczy Ci jeszcze na jakiś czas.:D

Zielona, czy Harry przekona Syriusza? Odpowiedź w następnym rozdziale, ale w tym też będzie odrobina przekonywania.:)

Klaudiuszu, nie wiem, kiedy wstawię tę obiecaną miniaturkę. Chcę teraz zająć się opowiadaniem i szybko je skończyć, bo mam już pomysł na następne. Ale prędzej czy później coś w końcu się pojawi.:)

F., Draco i półwampir... coś tam może i będzie, ale jeszcze nie teraz.xd

Lady Vol de Mort, bardzo dokładne... ale w sam raz, czy za dokładnie?:D

Ginger, na pewno jeszcze będą takie scenki, no ale też bez przesady, to nie jest opowiadanie erotyczne.:) TE sceny, to tylko dodatek.:)

Katy, oczywiście, nie zdradzę Ci, co ukrywa Tom. Kiedyś Harry w końcu to z niego wyciągnie, ale jeszcze nie teraz.:) Co czyta Klaus? Hm... Wiesz, akcja dzieje się w latach 90., więc ja obstawiałabym Draculę.:D

Anonimowa, wilki wracają, co prawda tylko w małym fragmencie, ale wątek pociągnę w następnym rozdziale.:)

Sol, tak wiem, mało, Tobie zawsze jest mało. Ale postaram się kolejny rozdział dodać jeszcze w tym miesiącu, więc będzie trochę więcej.:)

Maju, wiesz, Harry wychowywał się u mugoli, on nie zdaje sobie sprawy, ile magia może znaczyć dla kogoś, kto nie potrafi się bez niej obejść, dla niego najważniejsze jest, że Severus będzie żył.:)

K., daj spokój, możesz marudzić, ja zawsze chętnie coś wytłumaczę.:)

Nerra, dobrze czujesz, coś będzie, ale ja nic Ci nie zdradzę.:)

Dagmaro, wow, bardzo się cieszę, że aż tak się ucieszyłaś i mam nadzieję, że tym razem też się tak ucieszysz.:)

Eska, taaa.... ja też lubię takiego Toma, więc będzie taki częściej.:)

Grave, 3 miesiące to raczej nie tak szybko, ale kolejny postaram się dodać w ciągu miesiąca.:)

Marvolo, dobrze, że właśnie w ten sposób wyobrażasz sobie Klausa, bo właśnie o to mi chodziło.:)

Fantasya, daj spokój, przecież Twoje rozdziały nie nudzą. A przy okazji, kiedy pojawi się kolejny? No i jeszcze obiecany epilog?:)

Anuii, w tym rozdziale nie będzie Severusa, niestety, ale w następnym może się pojawi, jeszcze nie wiem.

Senri, późno? Daj spokój, dodaję rozdziały tak rzadko, że i tak na pewno zdążyłabyś skomentować.:D

MM, w czerwcu miałam sesję, więc nie było szans na żadną notkę, a w licu wyjechałam, ale jak wróciłam, to wzięłam się do pracy.:) Na pocieszenie: kolejny rozdział najdalej za miesiąc.:)

Anonimowa, zapowiada się, ale jeszcze nie wiadomo, co z tego będzie. Właściwie to ja wiem, ale nie powiem. O!:D

North, nigdy nie zawieszę tego bloga, po prostu gdy zaczynałam pisać, nie myślałam, że kiedyś może mi zabraknąć czasu na regularne pisanie. Nie martw się, na pewno skończę tę historię.:)

Eterna, Niklaus ma chrapkę na Draco, to brzmi jak... nie wiem jak, ale fajnie.:D

Anonimowa, kolejnego tomu już nie planuję, ten jest ostatni, nie chcę ciągnąć tej historii w nieskończoność, bo zrobi się nudna. Nie wiem, ile będzie rozdziałów, ale na pewno dojdziemy do 20, być może do 25.:)

Queen, "czytałam ją, skupiając uwagę na szukaniu druzgoczących pomyłek" - przerażasz mnie.:D Nie martw się, nie miałam zamiaru wybudzać Seva za wcześnie, to zepsułoby mi kilka planów.:)

Wika, nie seksów żadnych nie będzie, przykro mi, ale fabuła musi się toczyć.:)

Kruszynko, dzięki za zwrócenie mi uwagi na ten błąd, już poprawiłam.:)

Kasumi, trochę tam rozwinę, ale co z tego wyjdzie, to się jeszcze okaże.:D

Marley, lista "tych najlepszych", to za każdym razem sprawia mi ogromną radość.:) Dzięki!

Danielu, dzięki za komplement. Jeśli chodzi o to, jak potoczy się opowiadanie, to wiesz, że ja sama jeszcze tego nie wiem.:D Wszystko wyjdzie w praniu. Chociaż mam już kilka koncepcji i zaplanowane zakończenie, ale co stanie się wcześniej, to jeszcze nie zdecydowałam.:)

Basiu, Severus tak szybko się nie obudzi, niestety, będziesz musiała trochę poczekać.:)

Natalio, dzięki za miłe słowa.:)

Lilyatte, jej, dziękuję. Sama jeszcze nie wiem, jak rozwinę niektóre wątki, ale postaram się, żeby było ciekawie.:)

Yuko, ja właściwie nie mieszam historii, wprowadziłam tylko dodatkową postać, nic więcej z "Pamiętników..." się tu nie znajdzie. Po prostu Klaus jest mi do czegoś potrzebny.:)

Adelaide, Tom i aniołek? Nie, to do niego nie pasuje. Chociaż czasem bywa potulny.:D

Mattie, najpierw odniosę się do Twoich poprawek. Rzeczywiście, "Gryfon" powinno być wielką literą, ale ja od początku opowiadania pisałam małą, więc nie chcę tego teraz zmieniać. Jest taka zasada, że jeśli w całym utworze jakieś hasło pisane jest w sposób jednolity, to jest to poprawne, nawet jeśli czasem niezgodne z zasadami ortograficznymi. Ja po prostu uważam, że może być również "gryfon" - analogicznie: Warszawa, ale warszawiak/warszawianin. Po "zresztą" nie musi stać przecinek, jest on tam fakultatywny, ja nie postawiłam, bo nie chciałam tworzyć w tym miejscu pauzy. Tak samo przecinek przed "niż". W ogóle interpunkcja w języku polskim w 90% jest fakultatywna i wszystko zależy od tego, co nadawca chce uwypuklić. A jeśli chodzi o "Hermionowaty ton", to jak najbardziej powinno być to wielką literą. To nie jest zwykły przymiotnik, to przymiotnik odimienny, gdybym chciała powiedzieć, że Harry powiedział coś hermionowatym tonem, to wtedy użyłabym małej litery, ale u mnie jest "Hermiona powiedziała Hermionowatym tonem". Nie będę tu przytaczać szczegółowych zasad, bo to nie jest odpowiednie miejsce, mogę Ci to wytłumaczyć w jakiejś prywatnej wiadomości, jeśli chcesz.:) Reszta błędów to po prostu niedopatrzenia, ale dziękuję, że zwróciłaś mi na nie uwagę. Na przyszłość jednak proszę, żebyś napisała do mnie w tej sprawie maila.:) Zgadzam się, że Klaus ma w sobie to coś i to coś bardzo mi się podoba. A Lucjusz zareaguje jeszcze nie raz, chociaż jeszcze nie wiem, jak to się dla niego skończy. Nie wiem jeszcze, co dokładnie zrobię z Severusem, ale z pewnością on odegra jeszcze kilka ważnych ról w tym opowiadaniu.:)

Anonimowy/wa, dzięki i proszę, oto kolejny rozdział.:)

Lady Kedavra, jej, nie musiałaś ani tego czytać, ani oglądać, bo właściwie żaden wątek z "Pamiętników..." nie pojawi się w moim opowiadaniu. Wzięłam sobie tylko Klausa, ale zamierzam go opisać dość dobrze.:)

Marionetkarz, cóż, mogę Cię pocieszyć, bo w tym miesiącu planuję nawet 2 rozdziały.

Wiecie, przeszliście samych siebie. 39 komentarzy! Odpowiadałam na nie ponad 2 godziny, ale nie powiem, sprawia mi to ogromną przyjemność. Dziękuję!:)

Rozdział niebetowany!

Tom II Rozdział 15 (39)

Harry leżał na metalowym stole. Czuł przeszywające zimno i niepokój. Chciał podnieść się do siadu, ale ręce i nogi miał przypięte mocnymi pasami. Nie miał pojęcia gdzie się znajduje, ani w jaki sposób w ogóle tu trafił. Rozejrzał się po pomieszczeniu, w którym przebywał, ale niewiele się w nim znajdowało. Na prawo były drzwi, szare, brudne ściany w zasadzie były puste, tylko naprzeciwko niego znajdowała się niewielka stara szafa z zepsutymi drzwiczkami, które nie domykały się, a z ich krawędzi kapała na podłogę jakaś ciemna ciecz. Harry nawet nie chciał myśleć, czym ona była.

Popatrzył w górę na sufit i słabo świecącą żarówkę. Kołysała się lekko na cienkim przewodzie, jakby poruszana wiatrem. Niedługo potem zaświeciła mocniej, tak nagle, jak gdyby zasilana dodatkową energią. A chwilę później do pomieszczenia ktoś wszedł. Harry szybko poderwał głowę i gdy już zobaczył, kto przybył, znacznie przyspieszył mu puls i poczuł silne mdłości. Przełknął nerwowo ślinę i w szale zaczął wyrywać się z solidnych pasów.

- Nie wysilaj się, Harry. One są magicznie związane. Szarpanie się w niczym ci nie pomoże – powiedział słodkim głosem Dumbledore, a potem okrutnie się uśmiechnął. – Tom szybko cię poskładał. A co u Severusa?

- Zamknij się! – krzyknął chłopiec, nadal się szarpiąc, pomimo świadomości, że nic mu to nie da.

Dumbledore tylko nisko się zaśmiał. Otworzył drzwiczki szafy, które zaskrzypiały głośno, po czym sięgnął po coś, ale Harry nie zdołał dostrzec, co to było. Podszedł potem do Pottera i nachylił się nad nim.

- Zdaje się, że będzie się pan musiał pożegnać ze wzrokiem, panie Potter – zadrwił czarodziej. Znów uśmiechnął się okrutnie, a potem podniósł do światła mały nożyk przypominający skalpel. Otarł go z nieistniejącego kurzu i zaczął z mściwą satysfakcją zbliżać ostrze ku twarzy gryfona.

Harry zamilkł. Przestał się nawet poruszać, jakby bojąc się, że to tylko wszystko przyspieszy. Jego wzrok skupiony był na połyskującym ostrzu. I nagle Dumbledore zagłębił skalpel w białku jego prawego oka. Harry wrzasnął. Wszystkie jego mięśnie napięły się z bólu. Chciał uciec przed tą ręką, ale nie miał jak. Dumbledore przez chwilę obracał ostrze w miejscu, a potem przejechał nim przez środek rogówki, rozcinając oko na pół. Harry krzyczał i szarpał się w pasach. Ale bez względu na to, jak bardzo chciał się uwolnić i jak wiele siły w to wkładał, nie miał szans na przesunięcie się choćby o cal.

Dumbledore śmiał się nad nim i nadal rozcinał jego oko. Robił z niego zwykłą miazgę. Już nie widać było ani białka, ani tęczówki, w jego oczodole była tylko posiekana breja.

***

- Harry! Obudź się, Harry!

Tom panikował. Nie miał pojęcia, co się dzieje. Dopiero co zasypiał przy Harrym, a teraz obudził go jego przeraźliwy krzyk. Na początku myślał, że to tylko kolejna wizja, ale potem zobaczył krew. Cała twarz Harry’ego była zakrwawiona i Tom nie miał pojęcia dlaczego. Szarpał chłopca i wołał do niego, aż  ten w końcu otworzył oczy, ale nie przestał krzyczeć. Wtedy Tom zobaczył, że Harry miał właściwie już tylko jedno oko.

- Już dobrze, Harry, już dobrze, uspokój się – powtarzał, rzucając w między czasie zaklęcia oczyszczające i lecznicze, ale te drugie nie działały. – Piegusku!

Skrzat natychmiast stawił się na wezwanie. Tom nie pozwolił mu nawet na okazanie sobie szacunku, tylko od razu warknął zdenerwowany:

- Sprowadź mi tu Niklausa i Amycusa, w tej chwili!

Skrzat zniknął, by wykonać zadanie, a Tom nadal próbował zatamować krwawienie z oczodołu Harry’ego. Bał się, że chłopak w końcu się wykrwawi, krew płynęła szybko i mocno. Na szczęście w pokoju szybko pojawił się Klaus. Riddle odetchnął, ale nie pozwolił sobie na ulgę.

Wampir nawet nie pytał, o co chodzi, tylko nagryzł swój nadgarstek i przyłożył go do ust Harry’ego. Tom z niecierpliwością oczekiwał na poprawę, ale nic się nie działo, tak jakby wampirza krew straciła swoje magiczne właściwości.

- To nie działa – szepnął przerażony. – Dlaczego to nie działa? Klaus?

- Nie wiem – odpowiedział wampir. – W jaki sposób się zranił?

- Przez wizję.

- Czyli ta rana nie powstała przez bezpośrednie zranienie? – upewnił się. Tom przytaknął. – Moja krew nie zadziała, jeśli to nie jest bezpośrednie okaleczenie, Tom. Przykro mi, musisz go sam uleczyć, magią.

W tym momencie pojawił się Amycus. Szybko podszedł do Toma i zaczął badać to, co zostało z oka Harry’ego. Rzucił kilka skomplikowanych zaklęć, po których krwotok w końcu ustał. Wyczarował gazę i plastry i założył Harry’emu opatrunek.

- Nic więcej teraz nie zrobię, Tom. Muszę  najpierw uwarzyć odpowiednie eliksiry – wytłumaczył.

- Odzyska oko i wzrok? – zapytał wprost.

- Będę się starał całkowicie go uzdrowić, ale nie mogę niczego zagwarantować. – Westchnął ciężko. – Severus zna się lepiej na tak zaawansowanej medycynie, ja jestem tylko amatorem.

- Po prostu postaraj się.

***

Dwie godziny później Tom rozmawiał z Harrym. Chłopak zdążył się już uspokoić. Tom wytłumaczył mu, dlaczego Niklaus podał mu swoją krew – dzięki Merlinowi Harry nie miał nic przeciwko temu – i że chwilowo musi pogodzić się z częściowym kalectwem, ale jak tylko zdobędą potrzebne eliksiry, postarają się go uzdrowić.

- Czyli będę miał oko? – zapytał. Był przybity. Tom wiedział, że ta wizja musiała być dla niego piekłem. Dumbledore dopadł go i torturował w jedynym miejscu, w którym powinien być całkowicie bezpieczny.

- Musimy być dobrej myśli. – Tom pocieszał go i mocno do siebie tulił.

- Tom… jak mu się udało mnie zranić przez wizję? – zapytał niemal zrozpaczony.

- Ja… przepraszam, że nie wpadłem na to wcześniej, Harry. To takie logiczne, przecież on bez problemu mógł manipulować tym, co widzisz – mówił Tom, a Potter patrzył na niego z niezrozumieniem. – To nie wizje, Harry, to opętanie. To taki jakby wyższy poziom wizji. Osoba, która opętuje, na początku może tylko wysyłać myśli, potem obrazy, ale im dłuższa staje się więź z opętanym, tym więcej może opętujący. Jeśli opętanie trwa kilka lat, to opętujący może nawet przejąć kontrolę nad umysłem opętanego.

W tym momencie Harry naprawdę się przeraził. – Chcesz powiedzieć, że Dumbledore może przejąć kontrolę nad moim umysłem?!

- Nie. – Tom zachichotał lekko, uspokajając go. – Teraz, gdy już wiem, że on cię opętał, to po prostu go z ciebie wygonię – wyjaśnił.

- W sensie, przeprowadzisz egzorcyzm? – dopytywał nastolatek.

- Nie, magiczne opętanie nie ma nic wspólnego z duchowym. Muszę po prostu przygotować odpowiedni eliksir, który zniszczy jego obecność w twojej magii. To powinno zadziałać również na tę blokadę. Dumbledore prawdopodobnie blokuje twoją magię przez opętanie, nie przez osobny rytuał. Musisz tylko poczekać, aż uwarzę eliksir. Potem wszystko już będzie w porządku.

Harry przyjął to stosunkowo spokojnie, choć może była to też zasługa eliksiru uspokajającego, który wlał w niego zaraz po tym, jak Amycus założył opatrunek. Teraz siedzieli pod kopułą zaklęcia ogrzewającego na balkonowej kanapie wtuleni w siebie i przykryci kocem, czekając na wschód słońca. Harry bał się znowu zasnąć i Tom to rozumiał. Sam wolał, by chłopiec pozostał przytomny tej nocy, bo Dumbledore mógł znów spróbować go okaleczyć w jakiś sposób. Na szczęście więź była jeszcze zbyt słaba, by mógł opętać go, gdy nie spał.

- Zaczyna cię boleć? – zapytał z troską Tom, gdy Harry się skrzywił i podniósł rękę do opatrunku.

- Trochę – odpowiedział. Tom natychmiast rzucił na niego zaklęcie znieczulające, a Harry uśmiechnął się z zadowoleniem i wtulił twarz w zagłębienie pomiędzy jego barkiem a szyją. – A jak opętuje się inną osobę? – zaciekawił się.

Tom zaczął opowiadać, że do opętania potrzebna jest Magiczna Esencja – eliksir, który zawiąże magiczną tożsamość opętującego i umożliwi wprowadzenie jej w magię opętanego. Eliksir nie jest łatwy do uwarzenia, ale samo podanie go ofierze jest stosunkowo nietrudne. Wystarczy, że taka osoba po prostu go wypije, na dodatek po uwarzeniu można go mieszać z innymi płynami bez obawy, że zmieni swoje właściwości. Eliksir można także wstrzyknąć ofierze do krwioobiegu, wtedy cały proces opętania następuje nieco szybciej.

Poranek zbliżał się wielkimi krokami, a na zewnątrz robiło się coraz cieplej. Jakiś czas później nie potrzebowali już zaklęcia ogrzewającego, ponieważ ogrzewały ich pierwsze promyki wschodzącego słońca.

***

Szedł szybko, nie mogąc się doczekać, kiedy go w końcu zobaczy. Regulus powiedział mu, że już się obudził, więc Harry nie czekał ani sekundy dłużej, tylko wstał od ledwo zaczętego śniadania i pognał za młodszym Blackiem do komnaty Syriusza. Kiedy w końcu doszli na miejsce, mężczyzna zatrzymał go i cicho powiedział:

- Nie krzycz na niego i nie zachowuj się agresywnie. On jest zagubiony.

- Uspokój się, przecież mnie zna, wie, że bym go nie okłamał – odpowiedział szybko Harry, przeszedł obok Blacka i zapukał do drzwi.

Nie czekał na zaproszenie, tylko po prostu wszedł.

Syriusz siedział na łóżku. Wyglądał na przybitego, jakby przegrał życie i pozostało mu już tylko czekać na koniec. Kiedy Harry zbliżył się do niego, mężczyzna powoli odwrócił wzrok w jego stronę. Na początku był w szoku, ale gdy chłopak uśmiechnął się do niego, zerwał się z łóżka i uścisnął go tak mocno, że Harry był pewien, że zginie zaraz śmiercią tragiczną przez swojego ojca chrzestnego, który nieumyślnie doprowadzi do jego uduszenia.

- Syriusz, nie mogę oddychać – udało mu się wycharczeć ostatkiem tchu. Na szczęście mężczyzna poluźnił uścisk i teraz po prostu go przytulał.

Minęło kilka minut nim Syriusz w końcu nacieszył się nim dostatecznie i wypuścił go ze swoich objęć. Złapał go za ramiona i uważnie mu się przyjrzał. Zmarszczył brwi, kiedy dostrzegł w końcu opatrunek na jego prawym oku.

- Co on ci zrobił, Harry? – zapytał wyraźnie zaniepokojony. Przejechał delikatnie palcem tuż przy plastrze przytrzymującym gazę. Potem zsunął dłoń na policzek chłopca, który z przyjemnością się w nią wtulił.

- To nic takiego – próbował go uspokoić. – Tom mówi, że jak tylko gotowy będzie eliksir, to nie będzie po tym nawet śladu. – Uśmiechnął się, złapał dłoń mężczyzny i łagodnie zsunął ją ze swojego policzka, ale nie puścił jej.

- Tom…? Voldemort… najpierw cię krzywdzi, a potem leczy i mówi, że wszystko będzie w porządku? Harry… - Głos Syriusza załamał się, a w jego oczach pojawiły się łzy.

- Nie, Syriusz, to nie Tom… - Harry szybko zaczął tłumaczyć. Nie chciał, żeby Syriusz myślał w ten sposób, musiał mu wszystko powiedzieć. – Tom nic mi nie zrobił –zapewnił go. – Naprawdę. To Dumbledore… to on jest zły. – Harry chciał powiedzieć wszystko w jednym zdaniu, ale informacji było za dużo. A Syriusz nie chciał słuchać.

- Harry, ja wiem, oni powiedzieli ci różne rzeczy, ale nie możesz w to wierzyć – powiedział spokojnie, jakby tłumaczył małemu dziecku, że nie można się bawić z inferiusami.

- Syriuszu… nie, proszę, wysłuchaj mnie! – Harry podniósł głos, gdy mężczyzna znów chciał mu przerwać. – Ja też na początku w to nie wierzyłem. Ale Tom pokazał mi dowody. Pokazał wspomnienia. A potem… - Harry westchnął – potem poszedłem do Hogwartu i Dumbledore chciał mnie zabić, walczyłem z nim Syriuszu. – Chłopiec popatrzył mu w oczy, niemo prosząc, by mu uwierzył. Rozumiał, że jest mu trudno, Harry sam pamiętał jeszcze, jak cała ta prawda wydawała mu się kłamstwem. – Nie wierzysz przecież, że stałbym po stronie kogoś, kto zabił mamę i tatę – powiedział w końcu cicho.

Wtedy już wiedział, że Syriusza zaczyna wątpić. Widział, jak analizuje wszystko, co się do tej pory stało.

- To niemożliwe, Harry – powiedział słabo. – Regulus już próbował mnie przekonać, ale to, o czym opowiadacie, jest zwyczajnie niemożliwe. Dumbledore nie jest święty, ale walczy o dobro!

- To – powiedział Harry, wskazując na swój opatrunek – jest sprawka Dumbledore’a. On wydłubał mi oko nożem i gdyby nie Tom, zrobiłby to samo z drugim. On jest zły, Syriuszu, nie Tom. – Harry mówił teraz spokojnie, wiedział, że denerwowanie się w niczym tu nie pomoże. – To on zabił rodziców i to przez niego spędziłeś dwanaście lat w Azkabanie.

Syriusz spuścił głowę. Nie chciał w to wierzyć. To było zbyt okropne.

- Pamiętasz, co się stało w noc, w którą zginęli moi rodzice? – zapytał z nadzieją Harry. – Byłeś tam, prawda? Przybyłeś tam tuż po ich śmierci, a potem…

- Pobiegłem za Peterem – dokończył Black. – Walczyłem z nim, ale ogłuszył mnie i uciekł. Dumbledore zabrał mnie do Hogwartu, powiedział, że Aurorzy muszą wziąć ode mnie zeznania. Ale oni o nic nie pytali, po prostu zabrali mnie do Azkabanu – Syriusz mówił pozbawionym emocji głosem. Patrzył się w jedno miejsce, nie mrugał, jakby oglądał wszystko jeszcze raz, w swojej głowie.

- Nie przeszkodził im – zauważył chłopiec. – To on cię oskarżył. A przecież wiedział, że jesteś niewinny, wiedział, kto był strażnikiem.

Syriusz kręcił głową, nie chcąc uwierzyć w to wszystko. Harry postanowił pokazać mu dowód, zawołał więc skrzata domowego i powiedział:

- Kartofelku, powiedz Tomowi, że chciałbym zobaczyć jeszcze raz kopię aktu oskarżenia Syriusza.

Skrzat zniknął z cichym pyknięciem, a kilka chwil później znów się pojawił z dokumentami w dłoniach. Podał je Harry’emu i znów zniknął.

- Możesz nie wierzyć mi, Syriuszu – powiedział ze smutkiem. – Możesz nie wierzyć nikomu, ale musisz uwierzyć dowodom. – Podał mu teczkę i pozwolił w spokoju przeczytać.

***

Remus się cieszył, że udało im się zdobyć poparcie Rutland. Jutro razem z Fenrirem mieli spotkać się z przywódcą watahy z Leicestershire. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to skończą misję wcześniej i już za dwa miesiące będą w domu. Lupin nie mógł się już doczekać.

Obaj, Remus i Fenrir, gdy nie zajmowali się negocjacjami i planami, wypoczywali, zwiedzali i zajmowali się sobą. Bardzo się do siebie zbliżyli przez cały ten czas. Niemal codziennie się kochali, chociaż gdyby ktoś zapytał Remusa, to odpowiedziałby, że dla niego to i tak za mało. Ale nie było czemu się dziwić, w końcu ich więź nadal była świeża. Potrzebowali swojej stałej bliskości dla emocjonalnej stabilizacji. A im więcej czasu ze sobą spędzali, tym więź szybciej dojrzewała. Byli już w stanie wyczuwać swoje emocje, co prawda tylko te najsilniejsze, ale to i tak wielki postęp, z którego obaj się cieszyli.

Remus rozmyślał, wygrzewając się w ostatnich promykach jesiennego słońca. Jego zadumę przerwał Fenrir, który przyniósł mu filiżankę gorącej herbaty. Podał mu ją, po czym złożył na jego ustach delikatny pocałunek. Uśmiechnął się, usiadł obok i objął go ramieniem.

- Wiesz, wilkołaki z Leicestershire są dosyć agresywne… - zaczął Greyback.

- Tak, wiem. I co w związku z tym? – zapytał Remus, jednak już domyślał się, co Fenrir chciał powiedzieć.

- Pomyślałem sobie, że może pójdę sam. Ja… wolałbym, żebyś został tutaj, bezpieczny. – Wilkołak popatrzył na towarzysza z troską i prośbą o zgodę na to rozwiązanie, jednak Remus nie zamierzał tak łatwo się ugiąć.

- Zapomnij, jesteśmy w tym razem, nie będę tu siedział i się zastanawiał, co się z tobą dzieje. A jeśli oni będą chcieli cię skrzywdzić, to w pojedynkę nie masz żadnych szans. – Remus postawił sprawę jasno, jednak mężczyzna nie zamierzał tak łatwo ustąpić. – Nawet nie próbuj mnie przekonywać – powiedział szybko, nie dopuszczając go do słowa. – Idę z tobą, koniec dyskusji.

Fenrir uśmiechnął się na tę stanowczość swojego partnera i pogłaskał go czule po policzku.

- Wiesz, że jako Starszy, mógłbym ci po prostu kazać tu zastać – zapytał rozbawiony.

- Wiem, ale mnie kochasz i nie będziesz w ten sposób wykorzystywał swojej władzy nade mną – odpowiedział Remus pewien swoich słów.

- Nie, nie będę. Nigdy nie będę. – Fenrir nachylił się i znów go pocałował, jednak tym razem mocno i namiętnie, zawierając w tym pocałunku całą swoją miłość.

Koniec rozdziału 15 (39)