Tom II Rozdział 8

Ach! Wiem, że długo już czekacie. Ale mam nadzieję, że kiedyś mi to wybaczycie. Rozdział nie jest za długi, ale myślę, że treść wynagrodzi wam długość. Domagaliście się kilku rzeczy i dwie z nich pojawiają się w tym rozdziale.;)

Olu, po pierwsze, f-R-ustracja. "Flustracja" to połączenie dwóch słów: "frustracja" i "lustracja". Nie będę się rozpisywać tutaj, co to znaczy, zwracam ci uwagę na przyszłość, bo dość często używasz wariantu z "l", a myślę, że chodzi ci zdecydowanie o znaczenie wariantu z "r". Tak, tak, Tom to świr. Ale z drugiej strony, co to byłby za Voldemort, gdyby nie wyżywał się na więźniach?xd
Ashka, nie pytaj o sesję, chcę o niej zapomnieć. To była totalna masakra. Pociesza mnie tylko myśl, że JAKOŚ udało mi się wszystko zaliczyć.
Lady Vol de Mort, tak, kiedyś wyjaśnię, o co chodzi z Ginny, ale jeszcze nie teraz.
K., wiesz, jak sobie zobaczyłam twój komentarz i pomyślałam, że mam niego odpowiedzieć, to stwierdziłam, że albo zabiję siebie, albo ciebie... Się, dziewczyno, rozpisałaś. A to twoje "nieco krótszy" mnie rozwaliło. Ratuje cię tylko ta "ulubiona autorka"xd Najważniejsze: HARRY NIE OTRZYMAŁ MROCZNEGO ZNAKU. Sesję zaliczyłam i błagam, nie przypominaj mi o niej...
Madame Butterfly, Harry nie ma mrocznego znaku, ale nie zapominajmy, że całe wakacje spędził ze ślizgonami.;) Gdyby pokazał Ginny rękę, to dałoby jej dowód, że Harry nie zmienił stron. A póki co, Harry nie mówi otwarcie, na forum publicznym, czy to zrobił, czy nie.;) A dla większości jednoznaczne jest posiadanie mrocznego znaku lub jego brak.
Anonimowy/wa, na wszystko będzie czas. Ale póki co, trzeba jeszcze na to poczekać.;)
Lovegood, cieszę się, że rozdział ci się podobał i dzięki za wyrozumiałość.;)
Princess Of Darkness, no następna, której się nudzi. Czasem mam wrażenie, że prześcigacie się w pisaniu długich komentarzy. Tak sobie myślę, czy wy sobie nie myślicie "A nuż może komentarz będzie dłuższy niż rozdział i może Seya w końcu się domyśli, żeby wstawiać dłuższe notki."?xd Właściwie to niezbyt długo szlifowałam styl. Właściwie to dopiero moje drugie opowiadanie, a poprzednie było totalną pomyłką. I właściwie to wcześniej zajmowałam się tylko poezją.xd A fragment z Voldim i potworem rzeczywiście miał być zakrapiany humorem.;)
Seme, dla ciebie wilkołaczki w tym rozdziale. I tak, planuję rozwinąć wątek z Draco, właściwie już dawno miałam to zrobić, ale jakoś nie mogę się za to zabrać... "gites malines bum cyk cyk" - muszę to zapamiętać.xd
Transsexual Tsar, nie oszukujmy się, Harry to ciota, w pewnym sensie.xd Oczywiście nie mam zamiaru nikogo obrazić, chyba wiesz, o co mi chodzi. No i on ma dopiero 16 lat. Jest młody i reaguje dość emocjonalnie na rzeczy. Pozwólmy mu dorosnąć.;)
Ell, w komentowaniu pod poprzednim rozdziałem przebijasz wszystkich. "Niniejszym, proszę państwa, ogłaszam, że pierwsze miejsce, za najdłuższy komentarz pod postem Tom II Rozdział 7 otrzymuje Ell!" Huraa!! Braaawooo!!! A na poważnie, z tą mową wężową to trochę mnie przejrzałaś...:( Och, zgadzam się z tobą, Tom to seksowny drań o miękkim sercu. Kto by takiego nie pokochał?xd Ginny i kaput - świetne, właściwie zgadzam się z tobą, ale nie jestem jeszcze pewna, co zrobię z nią w tym opowiadaniu.;)
Nanni, no myślałam, że nikt już nie zauważy dziwnej obecności bliźniaków. Cóż, to się jeszcze wyjaśni w kolejnych rozdziałach, ale generalnie chodzi o to, że przecież oni w pewnym sensie rzucili szkołę rok wcześniej. Więcej wiadomości pojawi się wkrótce w opowiadaniu.;)

Nie zanudzam więcej.

Rozdział niebetowany!

Tom II Rozdział 8 (32)

Kochany Tomie – zaczął swój list Harry. Użycie słowa „kochany” było dla niego zupełnie naturalne, odkąd dwa tygodnie temu zaczął miewać erotyczne sny z Tomem w roli głównej. Od tamtej pory nie było nocy, której śniłby o czymś innym.

Kochany Tomie,

co u Ciebie słychać? Mam nadzieję, że wszystko w porządku.

Pamiętasz, jak bałem się, że w Hogwarcie wszyscy się ode mnie odwrócą? Rzeczywiście, na początku tak było. Ale teraz coraz więcej moich dawnych przyjaciół chce znać prawdę. Ostatnio powiedziałem dość sporo Fredowi i Georgowi Wesleyom. Chyba nie masz nic przeciwko? Nie chcę narażać naszej strony na problemy, ale chcę, żeby jak najwięcej osób było po naszej stronie.

Wracając do bliźniaków, przyjęli to raczej dobrze. Choć na początku nie chcieli mi uwierzyć. Na szczęście, nadal miałem te wycinki, które mi wysłałeś. Kiedy w końcu przekonałem ich, że mówię prawdę, powiedzieli, że będą bronić mnie przed Ronem. Jestem im naprawdę wdzięczny, ale wolałbym, żeby nie musieli tego robić. Naprawdę brakuje mi Rona. To już drugi raz, kiedy się ode mnie odwrócił, ale przecież był moim pierwszym przyjacielem. To normalne, że mi go brakuje… Prawda?

Draco zaczyna mnie denerwować. Ciągle za mną łazi. Nawet do łazienki nie mogę sam pójść, bo on twierdzi, że tam też może mnie ktoś zaatakować. Tak jak nie mógłbym się sam obronić. Mam już tego dość. Ciągle muszę słuchać o jego paznokciach albo włosach, albo ciuchach. A kiedy gada o wszystkim naraz, to jestem gotów aportować się prosto do domu i nigdy więcej nie widzieć Hogwartu. Najgorsze jest to, że on dobrze wie, że mnie to wkurza i przez to gada jeszcze więcej…

Severus ostatnio się na mnie dąsa. Niechcący przeczytałem Twój list do niego. No dobra… nie niechcący. To był po prostu taki odruch. No ale wiesz, że nie potrafię się powstrzymać. Zresztą już go przeprosiłem, mógłby przestać mnie ignorować…

Przy okazji, czy mógłbyś mi powiedzieć, czym jest Czarna Różdżka?

Bardzo za Tobą tęsknię. Ja… czasami bardzo żałuję, że nie zostałem w Czarnym Dworze. Nie mogę doczekać się przerwy świątecznej. Ulepisz ze mną bałwana? Nigdy wcześniej tego nie robiłem… Oby tylko spadło dużo śniegu.

Kocham Pozdrawiam,

Twój Harry.

Harry spojrzał krytycznie na koniec swojego listu. O ile „Kochany Tomie” przyszło mu naturalnie, o tyle nie miał pojęcia, czemu na końcu napisał „Kocham”. Czuł do Toma całą masę uczuć, ale nigdy nie myślał o tym w ten sposób. Zamazał słowo jak najstaranniej, by nie można było go odczytać.

Złożył list, włożył go do koperty i odłożył, by przekazać go później Severusowi. Miał nadzieję, że jego ojciec chrzestny, bez względu na to jak obrażony, przekaże list.

Usiadł na łóżku i zaczął zastanawiać się nad tym, co napisał. Uświadomił sobie, że kiedy pisał do Hermiony, też zawsze używał zwrotu „Kochana Hermiono”, w końcu była jego przyjaciółką i kochał ją w pewien sposób. Czy to oznaczało, że kochał także Toma? Nie wiedział, jak to jest kochać kogoś w TEN sposób. Był tylko zauroczony kilka razy, ale nie mógłby nazwać tego miłością. Tym bardziej, że nigdy do niczego poważnego nie doszło. Przed Tomem tylko raz się całował, z Cho. Ale ten pocałunek, przy pocałunkach Toma, wydawał mu się teraz okropnie nieudany. Usta Toma były zupełnie inne od ust Cho; Harry nie wiedział, jak to możliwe, ale były po prostu słodkie, a po każdym pocałunku był w stanie czuć na swoich wargach ich smak jeszcze przez kilka godzin.

Harry szybko odsunął swoją dłoń od ust, kiedy ktoś wszedł do dormitorium. Nawet nie wiedział, kiedy zaczął ich dotykać, myśląc o pocałunkach Toma. To było takie odruchowe, jakby próbował odtworzyć fakturę jego warg.

- Cześć, Harry, co robisz? – zapytał Neville, kładąc się na swoje łóżko.

- Właśnie skończyłem pisać list do Toma – odpowiedział, uśmiechając się do kolegi.

- Masz jakieś wieści? – zapytał zaciekawiony chłopiec. – Jakieś postępy w sprawie wiesz czego?

Harry zaśmiał się. Zapał Neville’a do walki powiększał się z dnia na dzień. Chłopak niemal codziennie prosił Pottera o jakieś informacje, a jeszcze częściej pytał, czy nie mógłby wykonać jakieś misji. Longbottom chciał się zasłużyć w wojnie i Harry to rozumiał. Sam był w podobnej sytuacji. Stracił rodziców przez Voldemorta, dlatego bardzo teraz pragnął zrobić coś, z czego byliby dumni. Walka ze złem zaliczała się do tej kategorii.

Neville chciał pokazać, że jest tak samo odważny, jak jego rodzice i nie ulęknie się niczego, nawet jeśli spotka go los taki sam lub nawet gorszy. Harry to wiedział i rozumiał. I nie zamierzał mu stawać na drodze.

Gdyby ktoś jednak Harry’ego zapytał, odpowiedziałby, że Neville czasem denerwuje go swoim zapałem.

- Nie, Neville, to prywatny list – odpowiedział, na co kolega westchnął głęboko, nagle jakby zasmucony.

Longbottom usiadł po turecku na swoim łóżku i oparł się o poduszki.

- Ale powiesz mi, kiedy będzie jakaś akcja? – upewniał się. – Ja naprawdę, naprawdę chcę wziąć w tym udział, Harry, cokolwiek to będzie. Powiesz mi, prawda?

- Neville, to naprawdę nie zależy ode mnie – zaczął Harry. – Zresztą nie sądzę, żeby Tom pozwolił nam wziąć udział w jakiejkolwiek akcji. Jak do tej pory, pozwalał mi tylko na naukę. On nie chce nas narażać. Twierdzi, że jesteśmy „za młodzi, żeby bawić się w wojnę” – zacytował wypowiedź Toma z jednej z ich rozmów, po czym przewrócił oczami.

- Ale przecież ty już jesteś wplątany w wojnę – zauważył gryfon.

- Och, próbowałem mu to wytłumaczyć… - odpowiedział z żalem brunet.

- A co on na to? – dopytywał się chłopiec.

- Zrobił to, co zwykle, po prostu… - Harry nagle umilkł, zdając sobie sprawę, co chciał powiedzieć.

Tom zwykle w takich sytuacjach podchodził do niego i całował delikatnie w usta. Po czym szeptał, prosto w jego wargi, ocierając się o nie swoimi, że nie dopuści do tego, by Harry zginął w tej durnej wojnie tylko dlatego, że chciało mu się walczyć. Następnie całował go głęboko i namiętnie, pozbawiając oddechu i doprowadzając do utraty zmysłów, aż Harry, będący na skraju przepaści pełnej rozkoszy, zgadzał się na wszystko, co Tom powiedział.

Gryfon zarumienił się na te myśli. Odchrząknął i wyjaśnił - …zignorował mnie.

***

- Fred.

- George.

- Jesteś gotowy?

- Jestem.

- Ja też.

- Na trzy.

- Raz.

- Dwa.

- TRZY!

Kiedy bliźniacy krzyknęli trzy, Ron pożałował, że przechodził akurat tym korytarzem. Spadła na niego folia, która wysmarowana była od środka niezwykle kleistą substancją. Gdy Ron próbował się jej pozbyć, niemal cały wysmarował się tym specyfikiem. Kiedy wreszcie rzucił folię na podłogę, z sufitu zaczęły sypać się na niego pióra: jaskrawożółte i wściekleróżowe. Żółte pokryły jego ciało tak, że wyglądał jak kurczak. Różowe natomiast zaczęły formować się wokół jego bioder w tutu[1]. Weasley zaczął panikować. Chciał się tego pozbyć. Natychmiast! Jednak ani odrywanie piór ręcznie, ani próbowanie pozbycia się ich za pomocą zaklęcia, nie przyniosło większego rezultatu, ponieważ te zdawały się być przymocowane niezwykle wielką siłą.

Bliźniacy wypadli zza rogu, śmiejąc się do rozpuku. Ron spojrzał na nich wilkiem.

- Ron, braciszku, jak miło cię widzieć – powiedział śmiejąc się Fred.

- Masz dziś ciekawe odzienie, Roniaczku – zażartował George.

- Zdejmijcie to ze mnie! – krzyknął zdenerwowany najmłodszy Weasley.

- Och, nie! Wyglądasz w tym uroczo – oznajmił złośliwie George.

- Pochodzisz sobie w tym stroju cały dzień – poinformował go Fred.

- A wieczorem, kiedy porozmawiamy… - zaczął George

- Może ci później pomożemy – zakończył Fred.

Następnie obaj bliźniacy odwrócili się i poszli w sobie tylko znanym kierunku. Ron natomiast nadal stał na korytarzu i gotował się ze złości.

***

Remus obudził się nad ranem, kiedy słońce zaczynało dopiero wschodzić na niebo. Przeciągnął się leniwie, mrucząc z przyjemności, kiedy delikatny materiał pościeli otarł się o jego ciało. Odwrócił się na drugi bok, twarzą do swojego towarzysza.

Fenrir spał spokojnie, jedną rękę trzymając pod głową, drugą obejmując Remusa. Był piękny. Był tak piękny, że Remus mógłby spędzić życie jedynie na przyglądaniu mu się.

Jego twarz poznaczona była już w niektórych miejscach zmarszczkami, jednak dodawały mu one tylko uroku, nadawały mu męstwa, siły. Kochał delikatne bruzdy wokół ust i oczu. Uwielbiał, kiedy jego nos marszczył się, gdy wyczuwał coś smacznego do przekąszenia. Napawał się widokiem jego oczu, które lśniły zawsze, gdy się kochali. Jakby zwykły seks, był najbardziej niesamowitą rzeczą, jakiej doświadcza, jakby był czymś niespotykanym, niewyobrażalnie przyjemnym.

Remus potrafił to zrozumieć, ponieważ czuł to samo. Za każdym razem gdy się kochali, było tak samo, lecz zupełnie inaczej. Każde kolejne doznanie było intensywniejsze i gdy Remus myślał już, że zaraz spali się z przyjemności, chwilę później doznawał jeszcze czegoś przyjemniejszego. Nie potrafił tego opisać. Nie potrafił nazwać. Ale gdyby ktoś mu powiedział, że już nigdy więcej tego nie poczuje, byłby gotów odebrać sobie życie.

Lupin wyciągnął dłoń i delikatnie przejechał palcem po policzku, a następnie po ustach ukochanego.

- Dlaczego codziennie patrzysz, jak śpię? – Usłyszał zaspany głos Fenrira, który moment później uchylił powieki i spojrzał na towarzysza wzrokiem pełnym miłości.

Remus uśmiechnął się, zanim odpowiedział.

- Ponieważ cię kocham.

Fenrir uniósł się lekko i pocałował namiętnie Remusa. Chwilę później nakrył jego ciało swoim i poruszał się w wolnym rytmie, kusząco ocierając się o strategiczne miejsca na ciele mężczyzny. Całowali się przez dłuższy czas, pobudzając się wzajemnie, zachęcając. Fenrir zsunął swoje usta na szyję kochanka. Kąsał ją delikatnie, całował, lizał, aż w końcu wgryzł się w nią mocno. Remus jęknął głośno z przyjemności i wygiął plecy w łuk. Oczy uciekły mu na moment w tył czaszki. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała bardzo szybko. Fenrir w końcu oderwał się od jego szyi, po czym nadstawił mu własną.

- Fenrir… - powiedział niepewnym, drżącym głosem Remus.

- Tak?

- Ja… ja nie mogę – wyszeptał. Fenrir spojrzał na niego. Jego twarz wyrażała niezrozumienie. – Nie mogę cię ranić. To boli mnie zbyt mocno.

- Remus, nie ranisz mnie w ten sposób. Sprawiasz mi przyjemność – wyszeptał mu do ucha Greyback. – A rany zawsze zostają uleczone, przecież wiesz jak to działa.

- Tak, ale… ciebie to boli. Widzę twoją twarz, widzę jak zaciskasz szczękę. Czytałem o tym, Fenrir, to się zdarza u niektórych towarzyszy i jest niezwykłą torturą. Ja po prostu nie mogę… - Pod koniec wypowiedzi jego głos drżał już mocno, aż w końcu odmówił mu posłuszeństwa.

- Wilczku… nie czuję bólu. Ja… - Fenrir uśmiechnął się. – Krzywię się tak, bo to jest niewyobrażalnie przyjemne. Czuję tylko rozkosz.

- Ale…

- Zaufaj mi. Ugryź mnie, to jest przyjemne dla nas obu – zapewnił go Greyback.

Remus niepewnie przyłożył usta do szyi ukochanego. Mógł wyczuć pod nimi tętnicę. Pocałował delikatnie to miejsce, po czym, najdelikatniej jak mógł, przebił kłami skórę. Gdy tylko Lupin poczuł smak krwi towarzysza, jego oczy nabiegły krwią, a on sam wgryzł się mocniej. W takich chwilach nie panował nad sobą. To było zbyt rozkoszne, by potrafił się kontrolować.

Greyback zawył z przyjemności. Nie trwało długo, zanim doszli, niemal w tym samym czasie. Jak zwykle później zaleczyli swoje rany, nawzajem je sobie liżąc delikatnie, aż zasklepiły się, a na skórze pozostał tylko zaróżowiony ślad.

- Kocham cię – powiedział Fenrir, przytulając do siebie mocno Remusa.

- I ja ciebie kocham.

***

Tom wiedział, że w końcu będzie musiał wyruszyć w podróż. Musiał odnaleźć to przed Dumbledore’em. Kiedy zaplanował wreszcie, gdzie powinien udać się najpierw, zaczął przygotowania. Nie mógł jednak dłużej odkładać wyjazdu. Przekazał Severusowi i Lucjuszowi dowództwo pod jego nieobecność. Nie był pewien, jak długo zajmie mu poszukiwanie. Jedno jednak wiedział na pewno. Nie wróci, dopóki cel nie zostanie osiągnięty. Martwił się jedynie o Harry’ego. Pod jego nieobecność ich kontakt znacznie się ograniczy. A Severus nie będzie mógł go regularnie informować, czy wszystko z nim w porządku. Ale wiedział, że pozostanie w Czarnym Dworze niesie za sobą równie wielkie, o ile nie większe, ryzyko. Od zakończenia tej podróży w zasadzie zależy wynik wojny. A Tom nie mógł przegrać. Nie, kiedy wreszcie udało mu się wrócić do pełni sił, przynajmniej w pewnym sensie, i odzyskać Harry’ego.

Musiał zaufać Severusowi i Lucjuszowi. Wiedział, że Snape nie pozwoli skrzywdzić nikomu swojego chrześniaka, choćby miał przypłacić to życiem. A Lucjusz będzie dobrze dowodził Śmierciożercami.

Czas wyruszenia w podróż właśnie wybił. Pytanie tylko, kiedy wybije godzina powrotu…

Koniec rozdziału 8 (32)

---

[1] Tak, tak, zaczerpnęłam ten motyw z Kevina samego w domu, a tutu ze Shrek ma wielkie oczy.