Tom II Rozdział 4

PrzepraszamPrzepraszamPrzepraszam!!!!!!!
Cóż, zawiodłam, ale...hm... naprawdę nie spodziewałam się, że studiowanie może być aż tak ciężkie. Wiecie, jestem studentką od dwóch tygodni, a mam już po dziurki w nocie Anonima zwanego Gallem, Wincentego Kadłubka, a Jana Długosza, to mam  powyżej uszu... Uch, a to tylko początek góry lodowej... Nie będę wspominać o nauce na pamięć SETEK (nie, to nie hiperbolizacja) definicji z Wielkiego Słownika Ortograficznego... Spędzam na uczelni i w bibliotece całe dnie. W tym tygodniu najwcześniejsza godzina, o której byłam już w domu, to 19. A jeszcze po drodze przeziębienie, zapalenie spojówek (głównie to spowodowało jeszcze większe opóźnienie), żyć nie umierać!
Naprawdę, mam dość...:(

Carrion Vampire, cóż, Neville zwykle jest spokojny, ale w tym rozdziale będzie tylko wspomniany.
Ana, nieprawda. Byłaś druga.xd Reakcja Syriusza... Cóż, nie miałam na nią weny, więc wyszło, jak wyszło...
Sammy, tak, tak. Syriusz to cienias.xd
Kossori Namida, aj tam, od razu zbrodnia... Ale chyba nie pójdę za to do więzienia, hm?xd
Bully, Snape w tym rozdziale będzie trochę mniej miły, ale to tylko dlatego, że się martwi o Harry'ego.:P
Ashka, cieszę się, że czytasz i naprawdę ta świadomość w zupełności mi wystarcza.;)
Olu, Neville nie będzie pomijany, ale też nie będzie go jakoś dużo. Po prostu będzie się pojawiał.
Seme, daj spokój, nie przepraszaj. Ważne, że przeczytałaś.;) I pytanie: Dlaczego już nie Hentai?
Allison, z fb jest problem, bo jak widzisz, piszę pod pseudonimem i chcę żeby tak pozostało. A z fikcyjnym kontem będzie już za dużo "opierniczania się", a ja nie mam na to po prostu czasu. Więc przepraszam, ale powiadamiać będę cię na gg.
Alice, myślę, że w tym rozdziale też będziesz współczuła Regulusowi...xd
Camille, taaa... Dumbledore myśli, że jest cwaniakiem... Ale Snape jest większym.xd
Teki Datenshi, czekam na aktualizację zatem i mam nadzieję, że znajdę chwilę, żeby przeczytać, co tam naskrobałaś.;)
Elain, mam nadzieję, że powiadomienie dotarło. Czasem, nie wiem czemu, moje maile nie dochodzą do odbiorców...:(
Mariposo, jak to chciałabyś mi coś wypomnieć? No wiesz... chyba się obrażę.xd
Anonimowa, jeden z najlepszych? dzięki.;)
Lady Vol de Mort, daj spokój, rysowanie jest świetne. Mi to wychodzi raczej średnio...xd
K. komentarz jest jak najbardziej zadowalający.;)

Odpowiedzi krótkie, wybaczcie, ale jest już późno, przed chwilą skończyłam pisać rozdział, chcę go wstawić i iść spać.xd

Nie wiem, jak dużo z was zagląda na mojego chomika, ale w folderze z tym opowiadaniem, konkretnie w "Tom I" znajduje się plik z, jak się można domyślić, tomem I. W środku, przed opowiadaniem, są podziękowania dla kilku duszyczek, które sprawiły, że pisanie tego ff było i jest naprawdę cudownym doświadczeniem. Zajrzyjcie, bo niektórym z was chciałam w ten szczególny sposób podziękować i cóż, mam nadzieję, że zrobi się wam miło.;)

Rozdział niebetowany!!!

Tom II rozdział 4

Syriusz czuł się dość dziwnie, kiedy odzyskiwał przytomność. Śnił o swoim dawno zmarłym bracie. Nie miał pojęcia, co mógł oznaczać ten sen, ale odczuwał smutek, na myśl w jak młodym wieku zmarł Regulus. Pamiętał, jak pragnął przeklnąć rodziców za wysłanie go do Voldemorta.

Westchnął głęboko i odsunął od siebie złe myśli. Powoli otworzył oczy. Miał wrażenie déjà vu . Rozejrzał się ostrożnie po, zdawałoby się, znajomym pokoju. Był jednak pewien, że nigdy wcześniej nie znajdował się w nim.

Nagle jego wzrok padł na mężczyznę, siedzącego po jego lewej stronie. Syriusz znieruchomiał. W jednym momencie wspomnienia sprzed kilku chwil wypłynęły na powierzchnię jego umysłu.

- Tylko nie mdlej znowu – usłyszał rozbawiony głos.

- To… to nie… niemożliwe – szepnął zdezorientowany.

- Syriusz, uspokój się. – Młodszy Black przysunął się bliżej do brata.

- Nie! Ty nie żyjesz…

- Och, zamknij się, idioto. Kto tak powiedział? Dumbledore? – zaczął się irytować Regulus.

- Voldemort cię zabił za zdra…

- Skoro mnie zabił, to jak myślisz, co tu robię? – zapytał, jednak, jak się spodziewał, nie otrzymał żadnej odpowiedzi. – No właśnie… Siedź cicho i mi nie przerywaj, to może się czegoś dowiesz.

***

Minęły trzy dni odkąd Harry poprosił Severusa o przekazanie Tomowi listu. Był ostatni dzień tygodnia*. Liczył więc na to, że, nim minie weekend, otrzyma odpowiedź.

Gryfon był właśnie na kolejnej lekcji Obrony Przed Czarną Magią. Siedział sam w ostatniej ławce. Chciał być jak najdalej Dumbledore’a. Po raz pierwszy, odkąd pojawił się w Hogwarcie, żaden gryfon nie wyraził chęci, by z nim usiąść. Wiedział, że Hermionia i był niemal pewny, iż Neville również, będą go wspierać. Jednak to nadal bolało. Świadomość, że Hogwart, miejsce, w którym znalazł pierwszych przyjaciół, staje się miejscem, siedliskiem wręcz wrogów, napawała go smutkiem.

Tęsknił za Tomem. Za zasypianiem i budzeniem się przy jego ciepłym ciele. Za jego pocałunkami. Żałował teraz, że ich relacja nie rozwinęła się dalej, poza pocałunki. Był niemal zły na Toma, że nie próbował go wykorzystać, choćby przez zwykłe pieszczoty. Zaraz jednak zaczął przeklinać Hermionę, kiedy przypomniał sobie, jak ta weszła do jego pokoju, podczas gdy Riddle zabierał się do rozpinania jego spodni. Kąciki ust Pottera drgnęły na wspomnienie tej sytuacji. O czym ty myślisz, Harry? powiedział do siebie w myślach. I to na lekcji Obrony…

Harry zaczął skupiać się na wykładzie Dumbledor’a, chociaż nie był pewien czy to dobry pomysł. Każde mroczne zaklęcie, o którym mówił Dumbledore, łączyło się z historią, w której to Śmierciożercy wielokrotnie używali czaru, by zgładzić jak najwięcej czarodziejów Jasnej Strony. Zaraz potem próbował wmówić im, że Jasna Strona też zaczęła używać tych czarów, by móc odpowiedzieć atakiem na atak. Harry miał ochotę wstać i wykrzyczeć mu, że jest hipokrytą.

- Pamiętajcie, dzieci, że tylko przez atak możecie się obronić – ciągnął dyrektor. – Voldemort nie będzie czekał, aż się obronicie. Od razu was zabije. Dlatego wy musicie być szybsi.

Harry nie mógł się powstrzymać i prychnął w tym momencie. Spojrzenie Dumbledore’a skierowało się na niego, a on zaczął się zastanawiać, co starzec teraz wymyśli, by go ukarać. Tom nie byłby zadowolony…

- Ma pan coś do dodania, panie Potter? – zapytał z fałszywą uprzejmością, unosząc brwi do góry. Wolnym krokiem zaczął podchodzić do ławki gryfona.

- Nie, skądże – odpowiedział szybko Harry. – No może tylko tyle, że chyba jest pan hipokrytą – dodał po chwili.

Kilka osób w klasie wstrzymało oddech i wpatrywało się teraz w niego z niedowierzaniem. Harry nie mógł się temu dziwić. Właśnie dostali dowód na to, że zmienił strony. Powinienem nauczyć się trzymać język za zębami. Jak nic, Severus da mi wykład…

- Och, tak pan sądzi? – Dyrektor stał odwrócony do klasy plecami. Jego uśmiech był teraz czysto złośliwy. – Dlaczego, jeśli mogę wiedzieć?

- Właśnie powiedział pan, że wymaga od czarodziejów Jasnej Strony, by atakowali Śmierciożerców czarnomagicznymi zaklęciami. Więc czy nie uważa pan, że robi w tym momencie to samo, co Voldemort?

W tym momencie większość ślizgonów patrzyła na niego jak na kretyna, natomiast gryfoni, wszyscy oprócz Hermiony, patrzyli na niego, jakby wyrosły mu rogi i ogon, co swoją drogą nie byłoby bardzo dziwne w magicznym świecie. Harry kątem oka zauważył, że spojrzenia Neville’a i Seamusa przeskakują z niego na Dumbledore’a. Miał wrażenie, że dwójka gryfonów zaczęła mu współczuć.

- Jest pan bezczelny, panie Potter. I zostanie pan ukarany – oznajmił ze spokojem, ale i z mściwą satysfakcją dyrektor. – Piętnaście punktów od Gryffindoru. I szlaban, panie Potter. Dziś po kolacji, w moim gabinecie.

***

Syriusz nadal nie mógł uwierzyć, że jego brat żyje. Regulus opowiedział mu o wszystkim, o czym mógł, jednocześnie grożąc uciszeniem go Silencio, jeśli nie przestanie się wykłócać o to, co jest prawdą. Spędzili długie godziny na rozmowie, kłótni, płaczu, później także na przeprosinach.

Jednak nawet teraz, po tym wszystkim co usłyszał, nie mógł uwierzyć, że Dumbledore mógłby zrobić jakąkolwiek krzywdę Harry’emu lub komukolwiek innemu. To po prostu nie mieściło mu się w głowie. Był przyzwyczajony do wizji okrutnego Voldemorta, ale okrucieństwo Dumbledore’a zwyczajnie go przerosło.

Syriusz nieustannie martwił się o Harry’ego. Jego młodszy brat nie chciał z nim rozmawiać o jego chrześniaku. Powiedział, że jeśli Syriusz chce się czegoś o nim dowiedzieć, to musi porozmawiać z Voldemortem. Starszy Black wiedział, że Regulus robi to specjalnie, że chce przekonać go do Ciemnej Strony. Ale Syriusz nie był w stanie się przekonać. Nie ze świadomością, że będzie walczył z ludźmi, na których mu zależy.

Póki co chciał się jedynie dowiedzieć, czy Harry w ogóle żyje. Miał nadzieję, że w końcu uda mu się wyciągnąć jakiekolwiek informacje od brata.

Regulus codziennie spędzał z nim czas, nadrabiając stracone lata. Namawiał go na zwiedzenie Dworu i ogrodów, ale Syriusz obawiał się możliwości spotkania Śmierciożerców. W końcu, kiedy ostatnio natknął się na jednego z nich, wylądował nieprzytomny w rezydencji Voldemorta i spotkał swojego zmarłego brata. Kto wie, kogo spotkałby tym razem…

Mężczyzna opadł na łóżko i powrócił myślami do dnia, w którym wszystkiego się dowiedział. A przynajmniej większości…

- Syriusz, przestań krzyczeć! – zdenerwował się w końcu młodszy Black. – Daj mi dojść do słowa.

- Ale czy ty nie rozumiesz, że… - Wąchacz złapał się za głowę. – Regulus, to, o czym mówisz, to jakieś totalne brednie. Nie mogę pojąć, jak możesz w to wierzyć!

- Po prostu się zamknij, ty idioto! Pamiętasz? To Dumbledore powiedział ci, że umarłem. Kiedy jeszcze nikt o tym nie wiedział. A wiesz, dlaczego on wiedział? – zapytał i zaraz sam odpowiedział. – Bo to on próbował mnie zabić. I myślał, że mu się udało. – Ostatnie zdanie powiedział szeptem.

- Nie… nieprawda. Dumbledore walczył, ale nigdy nie posunąłby się do morderstwa. Tym bardziej ciebie. Wiedział, że próbuję cię przekonać do zmiany stron.

- Wiedział, że mogę w każdej chwili powiedzieć ci prawdę o nim. I próbował się zabezpieczyć. Ot cała prawda.

Z oczu Syriusza płynęły łzy. To wszystko było… nierealne. Nie potrafił tego przyjąć, nie mógł z tym nie walczyć.

- Syriusz, spójrz na mnie – poprosił cicho Regulus, klękając naprzeciwko niego i łapiąc w dłonie jego twarz. – Kocham cię. Jesteś moim starszym bratem i kocham cię bez względu na wszystko. Oddałbym swoje życie, jeśli byłoby ceną za twoje. Dlatego nie chcę, żebyś ślepo podążał za szaleńcem, który cię okłamuje i walczy o to, o co posądza Toma.

- Proszę, przestań.

- Nie mogę przestać. Musisz wreszcie dowiedzieć się prawdy. – Starszy Black zaczął kręcić głową. – Syriusz, spójrz… spójrz mi w oczy.

Syriusz spełnił prośbę brata, a chwilę później zatopił się w jego wspomnieniach.

To było straszne. Te wszystkie rzeczy… Brakowało mu słów, by wyrazić, co czuje. Nie mógł uwierzyć w to, co widzi.

Jednak żadna śmierć niewinnego, żadne tortury dziecka, nawet prawda o śmierci Jamesa i Lili, nie wpłynęły na niego tak, jak obraz śmierci jego brata.

Widział go. Widział Dumbledore’a z uniesioną różdżką. I Regulusa wijącego się w agonii u jego stóp. Nie mógł na to patrzeć, ale brat nie chciał wypuścić go ze swojego umysłu.

Kolejne zaklęcia, kolejne rany. Widział pot, krew i łzy mieszające się ze sobą. Chciał zrobić coś, ale nie mógł, bo było to tylko wspomnienie.

I wtedy zrozumiał.

***

- Potter, odbiło ci? – zaczepił go Draco po obiedzie.

- Draco, daj spokój – odpowiedział zmęczony Harry. – O co ci znowu chodzi?

- O co mi chodzi? – Ślizgon wybałuszył na niego oczy. Popchnął go w bok tak, że wpadli do jakiegoś małego pomieszczenia. Chwilę później blondyn zablokował drzwi kilkoma zaklęciami i odwrócił się do zdezorientowanego gryfona. – Jest pan hipokrytą, dyrektorze. Proszę mnie już zabić, ta zabawa w kotka i myszkę staje się męcząca… - powiedział blondyn, starając się naśladować głos Harry’ego, robiąc przy tym zabawne miny i żywo gestykulując.

- Bardzo śmieszne. Haha. A teraz się odwal. – Harry ruszył w stronę drzwi, jednak Draco od razu zagrodził mu drogę.

- Nie tak szybko. Czyś ty zgłupiał? – zapytał już normalnie, jednak ton jego głosu wskazywał na to, że jest zły. – Doprawdy, zaczynam się zastanawiać, czemu pierwszego dnia nie wyskoczyłeś na środek Wielkiej Sali krzycząc: Kocham Voldemorta! Pieprz się, Zakonie Feniksa!

- Draco, zaczynasz mnie denerwować. – Harry był gotów przysiąc, że była to najszczersza prawda. Miał już dość tej bezsensownej tyrady. Tym bardziej, że czeka go jeszcze gorsza, kiedy zobaczy Severusa. I nie będzie zaskoczony, jeśli otrzyma wyjca od Toma.

- Uważaj, bo się przestraszę – prychnął Malfoy. – Na Merlina, Harry, straciłeś rozum? Sam rzucasz sobie kłody pod nogi. Przecież Dumbledore tylko czekał, żeby cię dopaść w swoim gabinecie, a teraz mu się nie wywiniesz.

Harry westchnął ciężko. Podszedł do ściany i oparł się o nią, a zaraz potem osunął po niej na podłogę. Podejrzewał, że znajdują się w jakimś starym, opuszczonym magazynku, bo było tu dosyć brudno.

- Wiem, masz rację, tylko… ja nie mogę tak siedzieć i słuchać, jakie on głupoty wygaduje. Słyszałeś, co mówił. To były totalne bzdury…

- Słuchałeś tego przez lata, więc jak posłuchasz jeszcze trochę, to nic ci się nie stanie – powiedział Draco.

- Na wszystko masz rozwiązanie, prawda? – zapytał ironicznie Harry. Nie lubił, kiedy to Draco go pouczał. Szczególnie, że rozwiązanie podane przez ślizgona, jemu wcale nie wydawało się takie proste.

- Oczywiście, w końcu ja, w przeciwieństwie do ciebie, używam mózgu.

***

- Severusie, Potter staje się coraz bardziej krnąbrny – zaczął dyrektor. – Należy go za to ukarać, jednak jeśli zniknąłby już teraz, to wzbudziłoby znaczny niepokój wśród ludzi, a to mogłoby wpłynąć na nasze poparcie.

- Prawdopodobnie masz rację, dyrektorze – zgodził się z pozorną pokorą Snape. – Ale czy… nie wydaje ci się dziwne, że po raz pierwszy od prawie pięćdziesięciu lat będziesz sam nadzorował szlaban? Albo raczej powinienem zapytać, czy ludziom nie wyda się to dziwne – zasugerował Mistrz Eliksirów. – W końcu w Hogwarcie nigdy nie praktykowało się nadzorowania szlabanów przez dyrektorów. Od tego jest cała reszta kadry nauczycielskiej.

- Co więc proponujesz, mój przyjacielu? – zapytał Dumbledore. Wydawał się być naprawdę ciekawy.

- Niech szlaban nadzoruje ktoś inny. Ukarz go, ale tak by nie wydało się to dziwne innym.

- Byś może masz rację – orzekł starzec, gładząc się po siwej, długiej brodzie. – Zatem ty przejmiesz szlaban.

- Dyrektorze, obawiam się, że nie mam na tyle dużo czasu, by zajmować się do tego jeszcze Potterem.

- Przykro mi, Severusie, ale tylko tobie ufam. Ukarz go tak, by zapamiętał, ale i tak, by nie było żadnych trwałych śladów… na razie…

***

Harry grzebał widelcem w swojej kolacji. Nie miał apetytu. Po utracie punktów na Obronie uczniowie Gryffindoru stali się dla niego jeszcze bardziej wrodzy. Na dodatek zaczął obawiać się szlabanu. Draco miał rację. Pozwolił Dumbledore’owi się sprowokować i teraz za to zapłaci.

Zastanawiał się, co dyrektor zamierza. Może wykorzysta pióro podobne do tego Umbridge. Albo użyje na nim Legillimecji, aby poznać plany Toma, a potem zwyczajnie zabije. Choć raczej spodziewałby się zamknięcia w jakimś ciemnym, zimnym, śmierdzącym lochu i tygodniu tortur.

Perspektywa ucieczki z Hogwartu wydała mu się w tym momencie bardzo kusząca. Ale wiedział, że w ten sposób jedynie pokaże, jak słaby jest. Nie może pozwolić Dumbledore’owi na zastraszanie go. Nie może się bać.

- Potter! – Harry podskoczył usłyszawszy za sobą głos Severusa. – Za dziesięć minut masz być w moim gabinecie.

Gryfon spojrzał się dziwnie na mężczyznę. Przecież Severus nie mógł być na tyle głupi, by przy wszystkich kazać mu przyjść do siebie bez powodu. Tym bardziej, że na pewno wiedział o szlabanie Harry’ego.

- Ale, profesorze, ja mam…

- Szlaban – przerwał mu Snape. – Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, Potter. – powiedział z fałszywą złością. A może naprawdę jest zły? – pomyślał Harry. – Dyrektor nie ma czasu, by zajmować się tobą – wypluł ostatnie słowo. – Odbędziesz zatem szlaban ze mną – oznajmił zimnym głosem.

Zaraz potem odwrócił się i odszedł. Harry natomiast dziękował Merlinowi za interwencję Severusa. Bo nie miał wątpliwości, że to dzięki jego działaniom dzisiejszy szlaban nie będzie jednak torturami, jak podejrzewał.

***

- Coś ty sobie myślał, obrażając Dumbledore’a, głupi gryfonie? – powiedział na wstępie Severus, zaraz po tym, jak wpuścił Harry’ego do swojego gabinetu i zablokował drzwi zaklęciem. – Naprawdę myślałem, że się czegoś nauczyłeś w te wakacje, ale wygląda na to, że się zapędziłem w swoich rozmyślaniach dość daleko.

- Daj spokój, przecież nic się takiego nie stało – zaczął marudzić Harry.

- Ale mogło! – wrzasnął Snape. Podszedł do biurka i opadł ciężko na fotel. Gryfon zrobił to samo, tyle że po drugiej stronie. Severus westchnął. – Czy ty masz pojęcie, czego zażądał dziś ode mnie Dumbledore? – zapytał, jednak nie czekał na odpowiedź. – Rozkazał mi ukarać cię tak, byś dobrze tą karę zapamiętał, ale by inni nie byli w stanie się domyśleć, że coś jest z tobą nie tak. I z pewnością miał na myśli Cruciatusa! – Severusł oparł łokcie na krawędzi ciemnego biurka. W dłoniach schował twarz. Westchnął głęboko, przetarł oczy i powiedział już spokojniejszym głosem. – Nie możesz robić takich rzeczy, Harry. Nie, kiedy Dumbledore ma cię w zasięgu ręki.

- Wiem – szepnął Harry. – Ja po prostu…

- Nieważne. Nie obchodzi mnie to. – Snape wstał i z surowym wyrazem twarzy powiedział twardo. – Zabraniam ci robienia czegokolwiek innego poza oddychaniem w obecności Dumbledore’a. Harry, kolejny raz nie przekonam go do przekazania twojego szlabanu komukolwiek innemu.

- Dobrze – powiedział cicho chłopak.

Severus z powrotem zajął swoje miejsce w fotelu.

- Mam dla ciebie list od Toma. – Otworzył szufladę w biurku i wyjął z niej kopertę, którą następnie podał Harry’emu.

Ten z ekscytacją otwierał list, a gdy wreszcie rozłożył pergamin i zaczął czytać, nie mógł uwierzyć w napisane tam słowa. Jego oczy z każdym zdaniem robiły się coraz większe. Co najlepsze, Tom wysłał mu nie tylko informacje, ale także wycinki z gazet, potwierdzające jego słowa. Harry nie mógł chcieć więcej. Seamus okaże się niezłym głupkiem, jeśli mi teraz nie uwierzy. – pomyślał.

Koniec rozdziału 4 (28)

*Chodzi oczywiście o piątek. Wiecie, jak się mówi „w tygodniu”, to ma się na myśli dni od poniedziałku do piątku.