Tom II Rozdział 2

Przepraszam za opóźnienie. Jakoś tak nie miałam weny i musiałam się troszkę zmuszać do napisania tego rozdziału. Wygląda on zupełnie inaczej niż miał wyglądać i mam ogromną nadzieję, że przynajmniej części o wilkołakach przypadnie wam do gustu... chociaż troszkę...

Carrion, zapewne spodziewałaś się takiej reakcji Rona, jaką opisałam, ale on nas jeszcze zaskoczy, więc... cóż, po prostu czytaj, a się dowiesz.xd
Wiktorio, jak mogłaś we mnie zwątpić?! Czuję się doprawdy dotknięta...xd Nie, Tom nie wbije do szkoły i będzie go przez jakiś czas bardzo mało.
Olu, mam nadzieję, że zaspokoję twoje zachcianki tym fragmentem o wilkołakach. A jak nie to... przykro mi, ale chyba będziesz musiała z tym żyć.;p W tym rozdziale akcji trochę mało, ale mam nadzieję, że wena do mnie wróci, więc w następnym będzie więcej.
Aska, kwestię kaca pomińmy. Wiesz, nie chcę tego rozpamiętywać.xd Ale cieszę się, że nie skończyło się u mnie tak, jak u ciebie. Chociaż patrząc na moje samopoczucie dzień po, to chyba wolałabym mieć złamane palce.xd
Muraki, fragment z wilkołakami jest w tym rozdziale i to na samym początku.;D I w tym rozdziale nie ma TAKIEGO momentu, sceny są zakończone.:)
Mariposo, nie jestem pewna, czy powinnam właśnie to robić z Dumbledorem, ale będę pamiętać o twoich uwagach.xd Na twoje życzenie, wyczyny w wannie opisane. I bardzo, bardzo się cieszę, że nie masz zamiaru przerwać pisania. Wiesz, inaczej byłabym gotowa zrobić z tobą to, co ty z Dropsem.xd
Bylly, najpierw chciałabym cię ogromnie przeprosić, za niekomentowanie rozdziałów na twoim blogu. Kurczę, miałam nadzieję na więcej czasu wolnego w wakacje. W każdym razie już zaczynam czytać nowe rozdziały i może uda mi się naskrobać jakiś komentarz przed pojawieniem się kolejnego. Naprawdę, nie wiem, jak udaje ci się tak często wstawiać rozdziały... Pieśń Tiary ułożyłam sama i cieszę się, ze ci się podoba. Nie martw się, Dumbledore nie odpuści. Jeśli chodzi o ślizgonów, to owszem, stosunki Harry'ego z nimi poprawią się, ale opiszę to w kolejnych rozdziałach.
Camille, jeśli chodzi o zawartość kufra Harry'ego, to jak wszyscy dobrze wiemy, Harry trzymał w nim stare ubrania Dudley'a. Teraz ma nowe ubrania, a Rona zaciekawiło, skąd je wziął.;)
Anelko, cieszę się, że zauważyłaś to, na czym polega zmiana Harry'ego w stosunku do Dumbledore'a. Ron jeszcze nas zaskoczy, więc nie przejmuj się zbyt jego obecnym zachowaniem.
Yaoistko, jesteś wniebowzięta? No to wracaj na ziemię, bo nowy rozdział już jest!xd Cieszę się ogromnie, że ci się podoba.:)
Anonimowa, świetny filmik, naprawdę mi się podoba. Uśmiałam się przy nim, jak nigdy. Sev był najlepszy.xd
Hentai, hm, mam nadzieję, że fanów yaoi hp będzie przybywać i przykro mi, że nie spotkałaś nikogo takiego na obozie... Ej, ale po co miałabyś mnie niszczyć, skoro dokończyłabym opowiadanie? Daj spokój, jestem za młoda, żeby umierać.xd Jakiego tańca się uczysz? I oczywiście życzę powodzenia w nauce.;)

Nie wiem, kiedy pojawi się kolejny rozdział, ponieważ w następnym tygodniu przez tydzień będę bez komputera. Jeśli uda mi się choć trochę napisać w tym tygodniu, to rozdział pojawi się najdalej za 2,5 tygodnia, jeśli nie, to za 3.

Rozdział niebetowany. Dziś skończyłam go pisać, więc proszę o wyrozumiałość.

edit:
poprawki naniesione; beta: Tirea (kłaniam się i całuję rączki;])

Rozdział 2 (26)

Fenrir, trzymając w swych objęciach Remusa, prowadził go w stronę łazienki, po drodze ściągając z niego tyle rzeczy, ile był w stanie. Kiedy już znaleźli się w pomieszczeniu z wanną, Lupin oderwał się na moment od starszego wilkołaka i z podziwem przyglądał się pięknym kafelkom w odcieniach czarnej i białej kawy. Łazienka była ogromna, znajdowała się w niej nie tylko sporych rozmiarów półokrągła wanna, ale także prysznic, wyposażony w natryski, służące do wodnego masażu ciała. Remus, z oczami wypełnionymi szczęściem, spojrzał na Greybacka.

- Tu jest cudownie! – niemal krzyknął, po czym rzucił się na towarzysza.

Zaczął zrywać z niego ubrania. Podniecenie sprawiło, że zamiast paznokci, pojawiły się niewielkie pazury, które rozrywały, niszczyły ubrania Fenrira, jednak ten nie zwrócił na to uwagi. Kiedy tylko skrawek skóry Greybacka został odsłonięty, Remus natychmiast się do niego przyssał, pozostawiając różową, mokrą od śliny malinkę.

- Hej, Remus, spokojnie, wilczku – zaśmiał się Fenrir. – Z tego, co wiem, to ja jestem Starszy* – powiedział, łapiąc go za dłonie, gdy zaczął rozrywać mu spodnie.

- Mmm… zamknij się – wydyszał mu w usta Lupin. Chwilę później wydobył swoją różdżkę i machnął nią w stronę kurków przy wannie, a ta zaczęła napełniać się wodą i pachnącymi olejkami do kąpieli.

Remus odrzucił różdżkę, szybko ściągnął z siebie resztę ubrań, po czym znów zajął się rozbieraniem towarzysza. Kilkanaście sekund później Fenrir leżał na podłodze, śmiejąc się, podczas gdy Lupin mocował się z jego długimi prawie do kolan butami ze smoczej skóry. W żaden sposób nie potrafił poradzić sobie z zapięciami po bokach. W końcu Greyback w geście litości sam zabrał się za zdjęcie butów, nadal lekko chichocząc.

Gdy obaj byli już nadzy, Remus wrzucił Fenrira do wanny, po czym sam do niej wszedł. Greyback oparł się wygodnie o ściankę wanny i zamruczał z przyjemnością, czując, jak ciepła woda rozluźnia jego ciało. Młodszy wilkołak podpłynął do niego i usiadł mu okrakiem na udach, ocierając się erekcją o jego umięśniony i pokryty włosami brzuch. Lupin nachylił się i delikatnie pocałował Greybacka. Ten oplótł go dłońmi w pasie i przyciągnął jeszcze bliżej siebie, aż jego penis znalazł się pomiędzy pośladkami młodszego mężczyzny, przyjemnie się o nie ocierając.

Ich mokre torsy zetknęły się, a oni westchnęli z przyjemnością na to doznanie. Pocałunki stały się bardziej pożądliwe, namiętne i dzikie. Wiedzieli, że niewiele brakuje do uwolnienia zwierząt, czających się w ich wnętrzach. Fenrir był wilkołakiem od urodzenia, który tracił swoje zahamowania w chwilach podniecenia wywołanego przez towarzysza. Jednak Remus w takich sytuacjach zmieniał swoją formę na półwilczą. Paznokcie zmieniały się w pazury, a jego ciało pokrywało się włosami, całe oprócz twarzy, dłoni i stóp. Ta zmiana fascynowała Greybacka. W takiej formie towarzysz podobał mu się najbardziej i żałował, że nie może oglądać go takim na co dzień.

Pocałowali się jeszcze raz zachłannie, po czym Remus odsunął się nieco z drapieżnym uśmiechem. Popatrzył starszemu wilkołakowi w oczy, jednocześnie przejeżdżając jednym palcem po całej długości jego erekcji. Drażnił się tak z nim przez chwilę, a następnie odsunął się jeszcze bardziej. Zaraz potem nabrał powietrza i zanurzył głowę w wodzie, ustami odnajdując główkę penisa Starszego. Possał delikatnie, czując słony smak preejakulatu, po czym zaczął powoli zniżać głowę, pochłaniając penisa w całości, by za chwilę znów otaczać ustami jedynie żołądź. Co jakiś czas wynurzał się, by nabrać powietrza i szybko powracał do przerwanego zajęcia.

Kilkanaście minut później Remus wynurzył się i nie zanurzył już z powrotem. Znów usiadł okrakiem na Fenrirze, jednak teraz uniósł się na kolanach. Jego dłonie powędrowały do penisa, chwilę się nim zajmowały, po czym przesunęły się dalej, na jądra i do gorącego, lecz ciasnego wejścia. Remus sam siebie zaczął przygotowywać, patrząc ciągle w oczy Greybacka. Ten widząc to, wzdychał z przyjemnością. Nie tego się spodziewał. Remus powinien być uległy, a nie tak bezczelnie go kusić, wręcz pogrywać sobie z nim. Jednak Starszemu podobało się to, więc nie przerywał, tylko czekał na ciąg dalszy.

Gdy Remus uznał, że już jest wystarczająco gotowy, nakierował duży i twardy penis Fenrira na swoje wejście i zaczął się na niego nabijać powoli, lecz jednocześnie zachłannie. Jego twarz wykrzywiła się w bólu, kiedy objętość penisa mimo wszystko okazała się zbyt duża, jednak Młodszy nie zaprzestał czynności.

- Remus, zwolnij – wydyszał Greyback. Jednak Lupin jedynie pokręcił głową, oparł czoło o ramię Fenrira i kontynuował. – Przecież widzę, że cię boli. Zwolnij.

- Nie chcę – sapnął.

Kilka chwil później penis Starszego już w całości znajdował się w Remusie, którego twarz pokryła się czerwienią z bólu wymieszanego z podnieceniem. Nie trwało długo, zanim Lupin zaczął się poruszać w górę i w dół. Jego ramiona powędrowały na barki Starszego i pozostały tam.

Fenrir owinął dłoń wokół erekcji Remusa, wyrywając mu tym samym jęk z półotwartych ust. Obaj byli podnieceni i obaj pragnęli jednego. Spełnienia. Ale spełnienia tego drugiego. Pragnęli dać jak najwięcej rozkoszy sobie nawzajem. I wiedzieli o tym, kiedy patrzyli sobie w oczy. W złote oczy, pełne miłości, oddania i ogromnego pożądania.

Remus pochylił się nad Greybackiem.

- Kocham cię – szepnął mu do ucha, po czym wgryzł mu się w szyję.

Greyback zaśmiał się na takie zachowanie kochanka.

- Nazwałbym cię wampirem, gdybyś nie był wilkoła… - przerwał swoją wypowiedź w momencie, gdy poczuł dziwne uczucie rozprzestrzeniające się po jego ciele. Uczucie, którego w żadnym wypadku się teraz nie spodziewał. – Remus…?

- Kocham cię – szepnął ponownie.

- Mieliśmy poczekać – warknął Greyback.

- Zmieniłem zdanie – odparł Młodszy.

Przez cały ten czas Remus nie przestawał się poruszać. Penis Greybacka raz po raz uderzał o jego prostatę, na co Lupin wzdychał i pojękiwał z przyjemności.

- Po prostu mnie ugryź – powiedział zdyszany. – Chcę być z tobą. Co za różnica kiedy się połączymy.

Chwilę później w łazience słychać było głośne warknięcie, a zaraz po nim przeciągły jęk, a dwa splecione ze sobą ciała otoczyła jasna poświata magii. Światło zniknęło w momencie, kiedy obaj szczytowali.

Remus opadł w ramiona towarzysza, oddychając szybko ze zmęczenia.

- Tak bardzo cię kocham – szepnął jeszcze, szczęśliwy.

- Ja ciebie również – odpowiedział Greyback, mocno obejmując Młodszego.

***

Harry obudził się z uśmiechem na twarzy. Śnił mu się Tom. Przez kilka minut po przebudzeniu rozpamiętywał sen, jednak wiedział, że musi przestać marzyć. Z ociąganiem podniósł się z łóżka i nieprzytomnie poczłapał do łazienki. Odświeżył się, ubrał i wrócił do dormitorium. Wszyscy jeszcze spali, poza Ronem. Rudzielec siedział na swoim łóżku i patrzył w podłogę. Kiedy Harry wszedł do środka, podniósł wzrok i spojrzał mu prosto w oczy.

- Po obiedzie w Pokoju Życzeń – powiedział jeszcze lekko zachrypniętym od snu głosem.

- Dobra – powiedział Harry, po czym westchnął ciężko.

Reszta dnia aż do obiadu minęła Harry’emu względnie spokojnie. Zaraz po śniadaniu udał się do gabinetu McGonagall, by omówić z nią zajęcia, na które chciałby uczęszczać. Miał też nadzieję, że będzie ona posiadała, lub przynajmniej znała wyniki jego SUMów, by mógł wiedzieć, na które lekcje może uczęszczać.

Harry z ulgą otrzymał informację o tym, że z OPCM i eliksirów otrzymał wybitny. Mógł nadal uczyć się ulubionego przedmiotu i przedmiotu, którego naucza jego chrzestny. Nie zaliczył jedynie wróżbiarstwa, choć wynikiem z Historii Magii nie zamierzał się chwalić.

Z gabinetu McGonagall, która uprzednio dała mu reprymendę za zachowanie w stosunku do dyrektora, pobiegł na pierwsze zajęcia, zielarstwo. Okazało się, że naukę tego przedmiotu kontynuuje Neville, trójka puchonów, dwójka krukonów i Draco wraz z Pansy. Harry wiedział, że Draco chce po szkole starać się o mistrzostwo z eliksirów, a do tego potrzebne mu było zielarstwo. Więc ślizgon, bez względu na to, jak bardzo nienawidził babrać się w ziemi i mieć brudnych paznokci, musiał nadal uczyć się tego przedmiotu.

Po godzinie przycinania mandragor Harry udał się na OPCM. W tym roku uczył ich sam Dumbledore. I chociaż dyrektor posiada mistrzostwo z Transmutacji, nie z Obrony, najwyraźniej nikt się temu nie sprzeciwił, co Harry’ego okropnie irytowało. Gryfon trochę obawiał się zajęć. Bał się, że Dumbledore może próbować manipulować uczniami, lub robić coś gorszego. W końcu Umbridge pokazała, że nikogo tak naprawdę nie obchodzi, co nauczyciele robią z uczniami, więc tym bardziej nikt nie będzie się przejmował i nie uwierzy, jeśli dyrektor zrobi coś, czego nie powinien.

Pierwsza lekcja okazała się być jedynie wprowadzeniem. Co prawda Dumbledore powiedział Harry’emu, by został po zajęciach, lecz ten wykręcił się, mówiąc, że śpieszy się na eliksiry.

Snape oczywiście nie przejmował się żadnymi wprowadzeniami. Od razu kazał im uwarzyć Wywar Żywej Śmierci. Harry nie miał z tym najmniejszego problemu, jako że nauczył się wiele na lekcjach z Severusem w czasie wakacji. Mimo wszystko został skrytykowany, jednak na dnie umysłu usłyszał prośbę o spotkanie w kwaterach opiekuna Slytherinu. Snape użył legillimencji, a Harry zastanawiał się, jak zdołał się przebić tak szybko i tak niezauważalnie przez jego bariery.

Wreszcie nadeszła pora obiadu. Harry ucieszył się, ponieważ zaczynał już robić się głodny. Zjadł szybko, po czym, nie czekając nawet na przyjaciół, popędził do Pokoju Życzeń. Denerwował się rozmową, ale chciał już mieć ją za sobą. Bał się reakcji rudzielca. Nie chciał go stracić.

Stanął przed starym gobelinem, a chwilę później zaczął się przed nim przechadzać. Gdy tylko ukazały się drzwi, Harry otworzył je i wszedł do środka. Pokój urządzony był bardzo przytulnie. Było to małe pomieszczenie, w środku którego znajdował się kominek, a przed nim stał stolik. Za stolikiem znajdowała się duża, wygodna kanapa, a po jego bokach dwa fotele, wyglądające na równie wygodne.

Harry podszedł i z westchnieniem opadł na kanapę. Nie czekał długo na pojawienie się przyjaciół.

Gdy dwójka gryfonów zajęła miejsca na fotelach, Harry podniósł się do siadu, oparł przedramiona a udach i popatrzył na kominek.

- Powiem wam wszystko i odpowiem na każde wasze pytanie, tylko proszę, wysłuchajcie mnie do końca – powiedział, patrząc na Rona.

Kiedy otrzymał zgodę w postaci skinienia głowy, zaczął wszystko wyjaśniać.

Powiedział, kto tak naprawdę stoi za śmiercią jego rodziców. Powiedział kim jest Dumbledore i do czego dąży. Powiedział, że to Zakon Feniksa stoi za niemal wszystkimi atakami na mugoli. Opowiedział o tym, jak Dumbledore torturował go za pomocą Przeklętego Listu oraz o tym, co mówi prawdziwa przepowiednia. Opowiedział dokładnie, co się stało w Noc Duchów piętnaście lat temu, choć pominął kwestię z horkruksem.

Kiedy skończył mówić, spojrzał niepewnie na Rona. Jego przyjaciel siedział i nie odzywał się. W końcu wstał, przeszedł się kilka razy przed kominkiem, po czym zapytał

- Harry, kto ci wcisnął te wszystkie bzdury? – Ton jego głosu był co najmniej niepokojący i Harry już wiedział, że Ron prawie na pewno się od niego odwróci.

- To wszystko prawda, Ron. Widziałem dowody, wspomnienia potwierdzające to wszystko – powiedział Potter spokojnie, mając nadzieję, że może jednak Weasley mu uwierzy.

- Gdzie byłeś przez całe wakacje? – zapytał ostro rudzielec.

- W… Byłem w Czarnym Dworze.

- Czyli gdzie? – zapytał, nie wiedząc do kogo należy posiadłość.

- To kwatera Voldemorta – odpowiedział dopiero po chwili.

- Na Merlina! – wykrzyknął Ron, łapiąc się za głowę i ciągnąc swoje rude włosy. – Harry powiedz mi… proszę cię, powiedz mi, że nie jesteś po jego stronie – powiedział błagalnym tonem.

- Ron, posłuchaj. Tom… on nie jest święty, ale nie jest też zły. Nie tak, jak wszyscy myślą – zaczął mówić brunet. – On chce tylko powstrzymać Dumbledore’a.

- Przed ratowaniem mugoli?!

- To Dumbledore ich zabija! Nie rozumiesz? – zapytał już cicho. – Dumbledore przez wszystkie te lata mną manipulował. Tańczyłem, jak mi zagrał. Ron, on wiedział, jak traktują mnie Dursleyowie. Wiesz, dlaczego nic z tym nie zrobił? Bo on tego właśnie chciał. Zabiłby mnie już dawno, gdyby mógł.

Ron patrzył przez chwilę w oczy Harry’emu, jakby doszukiwał się choć cienia kłamstwa. Jego spojrzenie stało się ponure, kiedy niczego takiego się nie doszukał.

- Voldemort zrobił ci niezłe pranie mózgu – powiedział cicho, jakby z żalem. – Właśnie straciliśmy przyjaciela, Hermi.

Hermiona podniosła wzrok na Rona, po czym przeniosła go a Harry’ego.

- Harry, czy możesz w jakiś sposób potwierdzić to, co powiedziałeś? – zapytała ostrożnie.

- Nie. Macie tylko moje słowo.

Powiedział. Wiedział, że w tym momencie był to gwóźdź do trumny. I nie mylił się.

- Chodź, Hermi. Nie chcę oberwać Cruciatusem – powiedział Weasley, kierując się w stronę wyjścia.

Hermiona wstała i bezgłośnie powiedziała – Pogadamy późnej – dając Harry’emu nadzieję na to, że może jednak wszystko będzie dobrze.

Chwilę później drzwi do Pokoju Życzeń się zamknęły, a Harry został sam.

Koniec rozdział 2 (26).

* Starszy u wilkołaków oznacza dominujący. Młodszy natomiast znaczy uległy.