Rozdział 23

Kochani!
Dziś mija dokładnie rok od pojawienia się pierwszej notki na tym blogu. Dokładnie rok, od kiedy zaczęłam publikować opowiadanie. Było dużo pracy, dużo szczęścia, kiedy pojawiały się pierwsze komentarze i pierwsi czytelnicy, ale i dużo złości, kiedy wena robiła sobie wakacje, albo czas pędził jak szalony, przez co notki czasem pojawiały się z opóźnieniem.
Pamiętam, jak na początku blog wyświetlano do 30-40 razy dziennie. Dziś jest nawet do 2000 wyświetleń. Jestem naprawdę szczęśliwa, że pojawia się coraz więcej czytelników, a blog jest coraz popularniejszy.
Dziękuję wszystkim czytelnikom za ten rok, za wszystkie rady, które mi dawaliście, a przede wszystkim za to, że nie przestaliście czytać.
Szczególne podziękowania kieruję do Tirei, mojej bety, która była ze mną od samego początku. To dzięki jej radom, poprawkom i zapędzaniem mnie do pracy, możemy dzisiaj obchodzić pierwszą rocznicę pojawienia się pierwszego rozdziału "Nie taki Riddle straszny, jak go malują."
Z okazji jubileuszu ułożyłam Quiz, dotyczący tego opowiadania. Jeśli mielibyście ochotę wziąć w nim udział, proszę, napiszcie o tym w komentarzach i ewentualnie zostawcie kontakt do siebie, a powiadomię was, kiedy Quiz pojawi się na blogu.;)

Sol, Dumbledore'a tak szybko nie wykończę. Jeszcze będziesz musiała się z nim trochę pomęczyć. Kwestię Petera poruszę dopiero za kilka rozdziałów. Cieszę się, że podoba ci się wątek wilkołaków. Trochę się jeszcze pomiędzy nimi będzie działo, ale troszkę później.
Mariposo, daj spokój, nie trzeba być geniuszem, żeby zdać maturę ustną z polskiego na 100%. Wystarczy wybrać odpowiedni temat. Ale dzięki.;) Cieszę się, że podobał ci się opis pojedynku. Byłam trochę niepewna, co do tego fragmentu.
Ashka, Severus może pojawi się w kolejnym rozdziale, jeszcze nie jestem pewna, jak chcę go zakończyć. Ale niedługo pojawi się na pewno i będzie całkiem sporo. Sprawa Petera  wyjaśni się za kilka rozdziałów.
Anonimowy, daj spokój, od razu bezlitosna? Czuję się urażona.xd Mówisz, że notka boska? No dobra, już nie czuję się tak bardzo urażona... Sev, taaa,  jeszcze troszkę pobędzie sobie sam.
Bully, mam nadzieję, że niemiecki poszedł ci co najmniej dobrze. Cóż, jeśli chodzi o długość rozdziałów, to nie będę pisać dłuższych, bo nie mam na to czasu, więc obawiam się, że będziesz musiała się pogodzić z obecną długością. Jeśli chodzi o Remusa, to powiedzmy, że jeszcze pokaże na co go stać w... różnych dziedzinach...xd Daj spokój, nie ważne jak długi jest komentarz, ważne, że jest. A poza tym, ja piszę dłuższe u ciebie, bo ty piszesz dłuższe rozdziały.;)
Lunatyczko, nie no, każdy mnie obraża. Chyba się w sobie zamknę i przestanę pisać... No dobra, żartuję. W tym rozdziale będzie bardzo dużo czułości, więc mam nadzieję, że ci się spodoba. Syriusz pojawi się w następnym rozdziale.;)
Muraki, między Harrym i Tomem jeszcze przez jakiś czas nic nie zajdzie, w końcu Harry będzie w Hogwarcie. Snape nie będzie gejem, ale mam nadzieję, że jego partnerka spodoba ci się, ale to za kilka rozdziałów.
CocoChin, Hogwart już w następnym rozdziale. Powie tylko tyle, będzie się działo.xd Co do Rona to.... nie... nic nie powiem. Zobaczysz, jak o tym napiszę. Do normalnych nie należysz? Wiesz, ja też nie, więc nie masz co się martwić.;) Da się żyć! I świat jest taki kolorowy...xd
J, miałam ochotę napisać Dżej, a zaraz potem przypomniał mi się król Julian, śpiewający: Ja i mój Dżejdżej, u boku po lewej... ale mniejsza z tym... Ja też lubię Toma. Zresztą lubię go w każdym opowiadaniu, w którym jest on partnerem Harry'ego... Z wrednej małpy awansowałam na sadystkę. Skaczę z radości! Poważnie.xd
Teki Datenshi, o nie! Draco nie oddam. Pojawia się rzadko, ale to jedna z moich ulubionych postaci. A jak go weźmiesz, to przestanę pisać. O! Remus i Fenrir na razie są słodcy, ale niedługo okażą się również groźni. Ale o tym w innym rozdziale.;)
Hentai, nie musisz dziękować, za to, że piszę bloga. To raczej ja dziękuję za to, że go czytasz. Twierdzisz, że to najlepszy blog, jaki dotychczas przeczytałaś? To naprawdę miłe!;)
Amy, mam nadzieję, że zdołałaś jakoś udobruchać mamę i siostrę. Myślę, że "genialna" to za duże słowo, ale bardzo ci dziękuję.;)
R-chan S. byłam naprawdę bardzo ucieszona z każdego twojego komentarza, ale odniosłam wrażenie, że w niektórych z nich wytykasz mi błędy, dotyczące kanoniczności opowiadania. A opowiadanie to kanoniczne nie jest w żadnym stopniu, tak więc pojawia się dużo rzeczy, których u Rowling nie było i inne, przedstawione inaczej. Oczywiście, że masz prawo pytać, a kolejny rozdział, jak widzisz, już jest.;)

Jeszcze jedna informacja. Miałam dosyć czekania na aktualizację tłumaczenia opowiadania "To kill you with a kiss", więc postanowiłam sama się zabrać za tłumaczenie kolejnych części, chociaż nie mam w tym doświadczenia. Jednak jeśli ktoś chciałby poczytać, opowiadanie jest dostępne na moim chomiku pod hasłem.

Tym rozdziałem kończę tom I opowiadania. Nie, nie robię sobie przerwy, nie martwcie się. Nie mam zamiaru znowu odstawiać opowiadania, kiedy dopiero co do niego wróciłam.;)

Rozdział znowu niebetowany, za co szczerze przepraszam. Naniosę poprawki, kiedy tylko je otrzymam.

edit.: poprawki naniesione.
beta: Tirea (kłaniam się i całuję rączki:])

Rozdział 23

Tom zaprowadził Harry’ego do pokoju, w którym Severus zwykle opatrywał lekkie zranienia. Tym razem jednak Czarny Pan sam postanowił zająć się tym. Harry miał jedynie kilka płytkich zadrapań na twarzy i prawej dłoni, które nie wymagały specjalistycznej opieki.

Riddle posadził gryfona na długim, metalowym stole, na którym umieszczało się zwykle oszołomione osoby, uprzednio okrywając stół prześcieradłem. Kilka jego sztuk leżało ułożonych w kostkę na półce obok.

Tom, posadziwszy gryfona, stanął między jego nogami i zaczął namiętnie całować. Powoli i delikatnie skubał jego usta swoimi wargami, pieścił je językiem, ssał ostrożnie, kąsał zębami, aż w końcu Harry rozchylił nieco wargi, wpuszczając do środka język Riddle’a. Mężczyzna natychmiast zaczął wyczyniać swoim językiem taneczne ruchy, w skutek czego Harry zaczął wzdychać z przyjemności. Badał podniebienie, jak i uzębienie chłopaka, by po chwili wycofać się na wargi, possać je delikatnie i znów się wedrzeć w te chętne usta. Harry smakował jak ambrozja*, jak marzenie, które wreszcie się spełniło. Tom smakował go niczym najlepszą potrawę świata. A Harry’emu nie przeszkadzało to ani trochę.

W końcu chłopak niechętnie, acz stanowczo odsunął się od Toma i dysząc lekko, powiedział

- Tom, nie wiem jak ty, ale ja muszę czasem oddychać.

Mężczyzna roześmiał się na to stwierdzenie, cmoknął chłopaka w policzek i wymruczał do ucha

- Marudzisz – po czym odsunął się odrobinę, by sięgnąć po dwie fiolki z eliksirami i opakowanie wacików. – Przemyję ci te zadrapania, a potem uleczę. Może troszkę szczypać – uprzedził.

- Tom, nie musisz, przecież to nic poważnego, mnie to nawet jakoś bardzo nie boli – powiedział Harry.

- I mam pozwolić, żebyś pojawił się jutro w Hogwarcie cały podrapany? – zapytał sceptycznie. – Dobra, nie ruszaj się – poprosił, umoczywszy wacik w pierwszym eliksirze.

Tom delikatnie przemywał zadrapania na twarzy Harry’ego, dwa na lewym policzku, jedno, długie na prawym, zranienie w prawym kąciku ust i na brodzie. Harry ani razu nie poskarżył się, choć od czasu do czasu zaciskał zęby, kiedy zaszczypało go mocniej. Po dokładnym oczyszczeniu ran na twarzy, Tom wziął do ręki prawą dłoń chłopca. Zaczął przemywać dwie długie i nieco głębsze rany, ale jego wzrok skupiony był na bliźnie Harry’ego pozostałej po szlabanach z Umbridge.

- Powinienem był dłużej ją torturować. Suka – wymamrotał pod nosem.

Stał jednak na tyle blisko Harry’ego, że chłopak wszystko usłyszał.

- Kogo? – zapytał niepewnie. Wtedy dotarło do niego, w co wpatruje się Tom i aż dreszcz przeszedł mu po plecach, na wspomnienie szlabanów z byłą panią profesor. – Umbridge? – bardziej stwierdził niż zapytał.

- Harry, zapomnij o tym – powiedział stanowczo Riddle.

- Tom, co się stało z Umbridge? – Potter drążył temat, jakby go nie słyszał.

- Harry…

- Powiedz mi – poprosił.

- Zabiłem ją – powiedział, nadal przemywając rany na ręku.

- Zabiłeś… – Harry spuścił głowę.

Tom wiedział, co za chwilę nastąpi. Nie chciał, żeby ich ostatni wspólny dzień spędzili na kłótni. Tłumaczył już nie raz Harry’emu, jak wygląda jego działalność. Rozumiał, że Harry nadal jest zbyt niewinny, by zabić kogoś z zimną krwią i wcale nie zamierzał go tego uczyć, ale powoli zaczęło go nudzić, uspokajanie chłopaka po każdej tego typu informacji.

- Harry, posłuchaj, mówiłem ci już…

- Nie mam zamiaru robić ci wyrzutów. Ja po prostu…

- Jest ci przykro? – zapytał Tom, nieco zdziwiony reakcją towarzysza.

- Nie. Ja… ja się cieszę, że ona nie żyje – wyznał szeptem i spuścił głowę jeszcze bardziej.

- Ty… co? – Marvolo był zszokowany tym, co usłyszał. Nie spodziewał się, że kiedykolwiek usłyszy coś takiego z ust Harry’ego.

- Ja chciałem jej śmierci. Chciałem ją zabić. – Gryfon podniósł głowę i spojrzał w brązowe oczy mężczyzny. Spojrzenie młodszego czarodzieja wyrażało zagubienie i swego rodzaju strach przed własnymi uczuciami. – Czy to znaczy, że… że jestem… - Chłopak nie potrafił dokończyć zdania, ale Tom doskonale wiedział, o co mu chodzi.

- Nie jesteś zły, Harry – powiedział, przytulając go mocno do siebie. – To, co czujesz, jest zrozumiałe, po tym, co ta suka ci zrobiła.

- Chcesz powiedzieć, że pragnienie czyjejś śmierci nie jest niczym złym? – zapytał z niedowierzaniem Harry.

- Nie. Chcę powiedzieć, że to rozumiem. Pragnienie czyjejkolwiek śmierci nie jest niczym dobrym, ale czasami jest uzasadnione – wytłumaczył Riddle. – A poza tym, Harry, pomiędzy pragnieniem czegoś, a zrobieniem tego, jest dość spora różnica. Rozumiesz?

- Tak, chyba tak – odpowiedział Harry, wtulając głowę w zagłębienie szyi Toma. Z  przyjemnością wciągnął nozdrzami jego zapach. – A, Tom, kiedy ty ją… jak…

- Nie ważne, zapomnij o tym.

- Ale…

- Nie, nie ma żadnego „Ale”. Koniec tematu – powiedział stanowczo Riddle.

Chwilę później odsunął się od chłopaka, znów wziął w swoje ręce, jego dłoń, pocałował lekko jej wnętrze, po czym zaleczył ranę jednym, szybkim machnięciem różdżki. Wziął kolejny wacik, umoczył go w drugim eliksirze i zaczął wklepywać substancję w miejsce, w którym były zranienia.

- Co to za eliksir? – zapytał zaciekawiony Harry.

- Zapobiega powstawaniu blizn.

- Och, a gdybyśmy użyli go…

- Przykro mi, Harry. Ta blizna jest już zbyt stara – powiedział Marvolo, domyślając się, że chodzi mu o szpecący napis na dłoni. – Poza tym, usunięcie blizn po Zaklętym Piórze jest niemożliwe, bez względu na ich wiek.

- Rozumiem.

Tom zaleczył i pokrył eliksirem resztę jego ran na twarzy. Po pięciu minutach nie było po nich śladu.

- Więc, Harry, jakie masz na dzisiaj plany? – zapytał namiętnym głosem Tom.

- Wydaje mi się, że nic szczególnego nie planowałem – odpowiedział szczerze Harry, zastanawiając się, co kombinuje Tom.

- Zgaduję zatem, że pozwolisz mi się gdzieś porwać?

- Porwać? Gdzie? – natychmiast ożywił się gryfon.

- Złap się – powiedział Tom, stając pomiędzy jego nogami i oplatając go rękoma w pasie.

- Tom, nie jestem dzieckiem, mogę sam pójść – zaperzył się Harry.

- Tak, wiem, ale to wyjątkowa sytuacja. No już, nie marudź – powiedział, cmokając go w usta.

Harry oplótł wreszcie ramionami jego szyję, a nogami biodra. Tom zsunął ręce na jego pośladki, by było mu wygodniej trzymać gryfona, przynajmniej tak sobie wmawiał, i już chwilę później znaleźli się na pięknej, małej polance. Harry rozszerzył oczy ze zdziwienia.

- Myślałem, że nie można się deportować z Dworu – powiedział, czekając na wyjaśnienia. Przecież, zarówno Tom, jak i Severus, wytłumaczyli mu, że bariery są na to zbyt silne.

- Ja mogę wszystko – odpowiedział na pytanie zadowolony z siebie Riddle.

- No tak, przecież jesteś Czarnym Panem – powiedział z lekkim sarkazmem Harry, na co Tom klepnął lekko jego prawy pośladek. – Hej!

- Nie pyskuj – nakazał, jednak jego głos i uśmiech wyrażały czyste rozbawienie.

- Nie wychowuj mnie – odparł na to gryfon.

- Gdzieżbym próbował. Strata czasu – mruknął pod nosem, co sprowadziło na niego wilcze spojrzenie Harry’ego. Chwilę później obaj śmiali się do łez.

***

Remus był szczęśliwy jak jeszcze nigdy. Wiedział, że kiedy spakuje już wszystkie swoje rzeczy i wyjedzie razem z Fenrirem do Rutland, zakończy swoje dawne, w pewnym sensie bezpieczne życie. Będzie narażony na atak wroga bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Wiedział jednak, że gdyby podjął inną decyzję, nie byłby szczęśliwy. Możliwe, że Fenrir uznałby to za odrzucenie, w skutek czego Lupin już nigdy nie zobaczyłby go.

Miał pewne wątpliwości, co do podjętej decyzji. Chociażby to, że nie będzie miał żadnego kontaktu z Harrym. Ale z drugiej strony pół roku, to nie jest dużo. A on będzie miał okazję stworzenia prawdziwego związku ze stwórcą. Związku, który będzie polegał na zaufaniu i szczerości.

Gdy Fenrir zaproponował mu wyjazd, Lupin przed wyrażeniem zgody przedstawił mu kilka warunków. Były to między innymi właśnie zaufanie i szczerość. Kolejnym była wierność, później równość. Greyback nie miał żadnych oporów, przed przyjęciem tych warunków. On pragnął jedynie dać szczęście towarzyszowi.

Para wilkołaków uzgodniła dokładny termin wyjazdu. Remus pożegna Harry’ego, który następnego dnia wyjeżdża do Hogwartu, po czym sam wyjedzie z Fenrirem do Rutland. Wiedzieli także, że ostatnią noc w Czarnym Dworze spędzą wspólnie. I, mimo że obaj nie spieszyli się z wyjazdem, nie mogli się już doczekać wspólnej nocy.

***

Alecto siedziała na łóżku w swoich komnatach i rozczesywała powoli swoje mokre, czerwone włosy. Lubiła je. Były dość długie, sięgały jej do połowy pleców. Miała gęste i mocne włosy, lekko falowane, nieco bardziej skręcone na końcówkach. Tak, Alecto lubiła swoje włosy, były jej atutem. I podobały się jemu. Kiedyś.

Z westchnięciem odłożyła szczotkę na szafkę nocną, rozczochrała lekko włosy ręką, by same się ułożyły i usadowiła się wygodniej na łóżku.

Tęskniła za nim. Tak bardzo tęskniła. Był tak daleko, choć jednocześnie tuż za rogiem. Marzyła tylko o tym, by pobiec i wtulić się w jego silne ramiona. By poczuć jego zapach, mocny i orzeźwiający jednocześnie. By jeszcze raz posmakować tych wąskich ust, tak lubieżnych i tak grzesznych kiedyś. Chciała jeszcze raz poczuć to gorące uczucie w środku, kiedy patrzył na nią tym wzrokiem, jakby na świecie nie było nic innego, tylko ona, jakby była jego duszą i życiem, a jej odejście groziło śmiercią. Chciała być przy nim, choć przez chwilę, zanim znów powie, że nie mogą. Że nie może ich nic łączyć. Że to szalenie niebezpieczne, a oni musieliby być pod działaniem eliksiru miłosnego, by ryzykować własne bezpieczeństwo i życie na żałosne schadzki.

Jak zwykle jego słowa byłyby bolesne. Jak zwykle Alecto wyszłaby i rozpłakała się, będąc już w swoim łóżku. Jak zwykle nadal pragnęłaby być z nim, nawet jeśli to oznaczałoby natychmiastowy wyrok śmierci.

Nie ważne jak bardzo i jak wiele razy ją ranił i odrzucał. Ona zawsze chciała wrócić. Zawsze go kochała.

Pamiętała jeszcze, jak jego łóżko było ich łóżkiem. Jego życie było ich życiem. Jego radości i smutki były ich radościami i smutkami.

Bo Alecto tak naprawdę nigdy nie miała swojego życia. Ona sama nie istniała bez niego. Nie potrafiła. Była tylko marną namiastką człowieka, który żyje tylko dzięki nadziei, że może kiedyś zapragnie jej tak, jak pragnął jeszcze kilka lat temu. Ale ta nadzieja wypalała się, pozostawiając po sobie dziurę, wyrwę, która powoli wypełniała się rozpaczą, tęsknotą i obojętnością. Nie była w stanie tego powstrzymać.

I to ją przerażało.

Bo co jej zostanie, kiedy wypali się już cała nadzieja?

***

- Więc, Albusie, co proponujesz? – zapytał w końcu Knot.

Sprawy wymykały się spod kontroli, a on nie mógł na to pozwolić.

- Poczekamy do jutra – odpowiedział Dumbledore, głaszcząc powoli swoją długą brodę. Już od kilku godzin przedstawiał ministrowi kolejne kroki w wojnie. Był już tak blisko osiągnięcia celu i nie przeszkodzi mu w tym jakiś gówniarz. – Jeżeli Harry pojawi się w Hogwarcie, zobaczymy najpierw jak się będzie zachowywał. Być może Voldemort zrobił mu pranie mózgu i wszystko zależy od tego, czy Harry się temu poddał. Może jest jeszcze jakaś szansa – zastanawiał się na głos, choć tak naprawdę nie zamierzał dawać mu żadnej szansy. To oczywiste, że dzieciak wie o wszystkim, a przynajmniej o wszystkim co istotne. Dyrektor był świadomy, że musi go wyeliminować. Inaczej jego plany są poważnie zagrożone. – Jeśli jednak nie wróci – podjął po chwili swoje rozmyślania – wtedy sprawa jest jasna. Albo Harry nie żyje, albo Voldemort go szkoli – oznajmił. – Choć w drugim przypadku myślę, że śmierć Harry’ego byłaby lepsza, niż gdyby miał stanąć do walki ze swoimi dotychczasowymi przyjaciółmi – powiedział bez zająknięcia się. Gdyby Riddle zabił smarkacza, byłby gotów wysłać mu list z podziękowaniami. – To podzieliłoby czarodziejski świat jeszcze bardziej i możliwe, że Voldemort wreszcie zdobyłby to, o co walczy od tak dawna.

- Miejmy nadzieję, Dumbledore, że chłopak wróci, z wypranym mózgiem, czy nie. Może, gdy zobaczy Hogwart i przyjaciół, zrozumie, że był karmiony kłamstwami – stwierdził minister, po upiciu kilku łyków herbaty ze swojej filiżanki. Gdyby ktoś mu powiedział, że została doprawiona eliksirem posłuszeństwa**, dostałby niezłego ataku śmiechu. – W najgorszym wypadku, możemy go zobliviatować i powiedzieć, że cały ten czas był w śpiączce. Z tego, co mówiłeś, wydarzenia w ministerstwie były dość… - Knot zastanowił się chwilę nad przymiotnikiem, popijając przy okazji herbatę – makabryczne.

- Tak, masz rację – powiedział Dumbledore, ukrywając wpływający mu na usta grymas zadowolenia  za filiżanką herbaty.

***

Harry spędził cudowny dzień z Tomem. Polana, na którą zabrał go towarzysz, znajdowała się nad niewielkim stawem z drugiej strony otoczonym przez las. Harry od razu pokochał to miejsce. Było tam mnóstwo kwiatów i drzew. Ale nie byle jakich drzew. Każde miało inne owoce. I choć był dopiero koniec lata, na wszystkich owoce były już dojrzałe. Jak się później dowiedział, taki stan rzeczy utrzymywał się tu przez cały rok dzięki magii.

Tom najpierw nakarmił gryfona jabłkami, brzoskwiniami, śliwkami i czereśniami. Miał ochotę włożyć do tych ust dużo więcej naturalnych słodkości, jednak Harry zaczął już zbyt głośno jęczeć o zwróceniu wszystkiego w dość krótkim czasie.

Niedługo potem razem wykąpali się w ciepłym stawie. Harry zaczął chlapać Toma wodą, co doprowadziło do wodnej bitwy. Kiedy już obaj nie mieli siły na dalszą zabawę, wyszli ze stawu, położyli się na miękkiej trawie i pozwolili osuszyć promieniom słońca.

A przynajmniej to miał zamiar zrobić Harry. Bo kilka minut po tym jak się położyli, Marvolo zaczął go całować do utraty tchu, jednocześnie błądząc dłońmi po miękkiej skórze brzucha. Harry tylko wzdychał z przyjemnością i nadstawiał chętne do całowania usta. Gryfon oplótł Toma w pasie ramionami i zaczął przesuwać dłonie wzdłuż kręgosłupa. Obaj uwielbiali to, tą bliskość. Uczucia wywoływane z każdym dotknięciem, pocałunkiem, oddechem. Nie musieli nic mówić, wszystko zawarte było w gestach, pomrukach, oddechach. A oni rozumieli ten język, ich własny, przeznaczony tylko dla ich uszu i ciał.

Teraz Harry leżał w sypialni Riddle’a, przez którego był mocno obejmowany. Czuł się szczęśliwy. Tak naprawdę i czysto szczęśliwy. I jedyne czego pragnął, to by było już tak zawsze. Wizja jutrzejszego powrotu do szkoły już nie była tak cudowna, choć Harry nadal tego chciał. Teraz jednak, był w stanie oddać wszystko, by spędzić jeszcze jeden dzień z Tomem.

Tylko z Tomem.

Z jego Tomem.

Harry zasnął z szerokim uśmiechem na ustach.

Koniec rozdziału 23.

*ambrozja – napój bogów w mitologii greckiej, dawał bogom nieśmiertelność. Dziś określenie to jest synonimem przysmaku.

**eliksir posłuszeństwa – osoba która go wypija jest podatna na sugestie i poglądy warzyciela. Jest mu w pewien sposób posłuszna, nie czuje potrzeby sprzeciwu wobec niczego, choć nie staje się niewolnikiem. Może mieć własne zdanie i zmienić je pod wpływem sugestii warzyciela. By eliksir działał, musi zawierać sygnaturę warzyciela w postaci dodatku włosa, kropli krwi lub łzy.