Rozdział 13

Taak... dobrze widzicie. Nowy rozdział już jest. Postanowiłam zrobić wam prezent na Halloween. Cieszycie się?

Eterno, doskonale wiem, jakie to uczucie, kiedy czytasz bloga, podczas gdy powinnaś się uczyć. Cieszę się, że notka ci się podobała. A jeśli chodzi o relacje Harry-Severus, to ten temat planuję zakończyć w następnym rozdziale. Tak więc rozdział 14 będzie decydującym dla ich stosunków.

K., napisałaś w swoim komentarzu dokładnie to, o czym ja myślałam pisząc poprzedni rozdział, ten zresztą też. Cóż, bez wracania do przeszłości się nie obędzie, ale nie będzie się to jakoś strasznie dlugo ciągnąć.

Setsu, zabrać Harry'ego Sev za bardzo nie mógł. Stawka była zbyt wysoka. Gdyby pojawiły się chociaż pogłoski o jakimkolwiek związku pomiędzy Harry'm a Severusem, życie obudwu byłoby zagrożone. Krótki, czy długi komentarz, nie ważne. Ważne, że jest.;)

Fenixie, uwierz, czytałam twój komentarz ciesząc się do monitora. Miło, że podoba ci się moje 'zagranie' w związku z aktualizacjami. Mówisz, że rozdział był genialny... hm... Chyba ci wierzę.xd Tomuś wyjawi Harry'emu tajemnicę (według mojego planu nie będzie miał innego wyboru) dokładnie w jego urodziny. Czyli planowo w rozdziale 15. No, jeśli się jakoś baaardzo rozpiszę, to w 16. Dwa tygodnie minęły, więc zatapiaj się w kolejnym rozdziale. Tylko nie utop się, ktos musi potem podnieść moje ego.xd Ach, i czuję twoje wspieranie, jak byś był obok i bardzo serdecznie ci za nie dziękuję.;*(muach - tak, chciałam tą oto onomatopeją zobrazować odgłos buziaka;))

Ps. Zdrobnienia są jak ciastko, karmel i czekolada razem. ;)

Sol12, tak, wiem, jestm wredna, podła itd. itp. I w tym rozdziale będę taka dwukrotnie, bo zakończyłam go w TYM momencie. Cieszę się, że rozdział się podobał. Mam nadzieję, że ten  także się spodoba. Już niedługo Harry pozna prawdę. Ciekawe, czy twoje domysły się sprawdzą. Co do relacji Harry'ego z Sevem, to nic nie zdradzę. Będziesz musiała poczekać na wyjaśnienie w rozdziale.;p Życzę lepszego komputera.

Mariposo, to dobrze, że rozdział przypadł ci do gustu. Rozumiem twoje odczucia względem tej sytuacji. Rzeczywiście, Snape mógł zrobić cokolwiek, ale, jak to się mówi, przezorny zawsze ubezpieczony. Co wymyśliłam dowiesz się w rozdziale 14. A co do Toma, to, naprawdę, nie będzie szczyt mojej kreatywności. I pewnie uznasz, że to trochę naiwne, ale tak sobie wymyśliłam i już nie będę zmieniać. Chociaż i tak mam nadzieję, że jednak ci się spodoba.

Ruda, cieszę się, że moje opowiadanie wydało ci się interesujące. Mam nadzieję, że ten rozdział także cię zaciekawi.;) Powoli zbliżamy się do rozwikłania wszystkich tajemnic i rozwiania niepewności.

Rockowa Pumcio, rzeczywiście, Snape'a jest ostatnio dużo. No i zachowuje się inaczej. Ale nie martw się, sarkastyczny Sevcio jeszcze powróci. Po prostu chciałam pokazać, że Snape nie jest zimnym draniem bez serca, że też ma uczucia. Nie uczuję się urażona. Nawet się cieszę, że napisałaś szczerze, co myślisz. Takie komentarze bardzo pomagają potem w pisaniu. Wiadamo, czego oczekuje czytelnik.

Stupid Lamb, 'defekt mózgowy twojej rodzicielki', doprawdy, zmartwił mnie. Cieszę się, notka ci się spodobała i mam nadzieję, że ta również się spodoba. Chociaż zapewne koniec nie będzie satysfakcjonujący. Ale po prostu musiałam tak zakończyć. To silniejsze ode mnie.

Co do rozdziału 14, to musicie mi wybaczyć, ale nie jestem w stanie napisać go i wstawić w odstępie dwóch tygodni. Taaak... długi weekend dla wszystkich jest odpoczynkiem, a dla mnie nauką. Tak to bywa w życiu maturzysty... Ale obiecuję, że postaram się nie przekroczyć terminu trzech tygodni.

No dobra, nie przynudzam więcej.

beta: Tirea

Kiedy dotrą do mnie poprawi od Apokalipsy naniosę je jak najszybciej.;)

edit.: Poprawki Apokalipsy naniesione.

13.

 - Harry? – Remus już drugi raz tego dnia przyszedł do pokoju młodego. Gryfon od rana nie chciał się ruszyć z łóżka i żadne namowy nie przekonały go, do pójścia ani na śniadanie, ani na obiad.

- Chcę być sam – otrzymał stłumioną odpowiedź wilkołak.

- Harry, musisz wstać chociaż na chwilę, żeby coś zjeść. – Podszedł i usiadł na brzegu łóżka. – Harry. – Chciał odrzucić kołdrę na bok, ale chłopak tylko bardziej ją na siebie naciągnął. – To może chociaż powiesz mi, co się stało, co?

- Nie chcę.

Lupin westchnął cierpiętniczo. – Severus też dziwnie się zachowuje. Pokłóciliście się? – Próbował zgadnąć. Harry poruszył się niespokojnie.

- Można tak powiedzieć.

- To znaczy? – Lupin chciał wyciągnąć jak najwięcej informacji od młodego, ale ten najwyraźniej nie zamierzał się już odezwać. – Harry?

- Chcę być sam, Remi – powiedział znów, jednak tym razem jego głos miał w sobie dużo więcej goryczy.

- Nie wyjdę stąd, dopóki mi wszystkiego nie opowiesz. – Na potwierdzenie swoich słów położył się obok młodego gryfona i czekał. Po kilku minutach Harry westchnął głęboko, wystawił głowę spod kołdry i spojrzał na mężczyznę.

- Powiedział mi – oznajmił cicho. Remus rozszerzył oczy ze zdziwienia. Nie spodziewał się, że Severus tak szybko powie młodemu prawdę.

- Wydaje mi się, że domyślam się reszty. – Przyciągnął do siebie i mocno przytulił. – Ale chyba nie powiedziałeś mu, że go nienawidzisz? – zapytał niepewnie.

- Powiedziałem coś gorszego.

- Nie wiem, czy chcę wiedzieć, ale… mów.

- Powiedziałem, że… Ja wcale tak nie myślę. Po prostu byłem zły. Normalnie był tego nie powiedział – zaczął się szybko tłumaczyć Harry.

- Co powiedziałeś? – ponaglił go.

- Powiedziałem, że go nienawidzę. A potem, że… Że wolałbym, żeby to dementor był moim ojcem chrzestnym.

- Na Merlina, Harry!

- Remi, ja… nie lubię go – powiedział, a po policzku spłynęła mu łza. – Ale… Wiesz, Tom mi wytłumaczył, dlaczego on zrobił tak, a nie inaczej. Ja… Ja go nawet rozumiem. Ale nie potrafię…

- Nie potrafisz mu wybaczyć, że się tobą nie zaopiekował? – zapytał. Harry przytaknął skinieniem głowy. Z oczu spływało mu coraz więcej łez.

- Nie wiem, co robić – wyszeptał.

- Daj mu szansę. Pozwól mu pokazać, ile dla niego znaczysz.

***

Nie zjadł kolacji ze wszystkimi. Ale Remusowi udało się go namówić, by poszedł do kuchni. Ostrzegł, że jeżeli jej nie zje, to siłą zaciągnie go do jadalni, a wtedy będzie musiał jeść ze wszystkimi, siedząc naprzeciw Mistrza Eliksirów.

Tak więc Harry ubrał się i poszedł do kuchni.

Skrzaty w Czarnym Dworze były, doprawdy, genialne. Nie ubierały się w szmaty, jak te w Hogwarcie, a i gotowały o niebo lepiej. Zastanowił się nad tym i stwierdził, że skrzaty szczęśliwe, to skrzaty lepiej gotujące.

Zaczął rozmyślać nad tym, dlaczego właściwie skrzaty w Hogwarcie wyglądają tak, jak wyglądają. Stwierdził, że plany Dumbledore’a obejmują nie tylko wybicie mugoli i mugolaków, ale także znęcanie się nad tymi małymi stworzeniami.

Kiedy tak siedział i jadł przygotowane przez Kartofelka naleśniki, do kuchni wpadł Malfoy.

- Co tu robisz? – zapytał na wstępie Harry.

- Też się cieszę, że cię widzę, Potter – odpowiedział z uśmiechem. – Co się stało?

- Nic. – Zmarszczył brwi i włożył sobie do ust kolejny kawałek naleśnika.

- Harry, cały dzień cię nie widziałem. A Sev zachowuje się co najmniej dziwnie. Wiesz, że dopóki mi nie powiesz, nie dam ci spokoju – powiedział i nachylił się, chcąc spojrzeć mu w oczy.

- Zabieraj te tlenione kłaki znad mojego talerza. – Odsunął go lekko gryfon.

- Ty skończony ignorancie! To jest najnaturalniejszy kolor na świecie. – Oburzył się ślizgon. – Jak w ogóle możesz tak bluźnić? – Harry tylko westchnął. No tak… Malfoy i jego samoocena – pomyślał. – A teraz gadaj, o co chodzi.

- Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jaki potrafisz być wkurzający. – Próbował go zbyć, jednak na niewiele się to zdało.

- Dobra, dobra, gadaj – zażądał.

Harry westchnął jeszcze raz.

- Snape jest moim ojcem chrzestnym – powiedział grobowym głosem.

- Co? Żartujesz sobie? – Nie mógł uwierzyć Draco.

- Chciałbym.

- I dlatego nie wychodzisz z pokoju przez cały dzień?

- To nie jest śmieszne – powiedział, kiedy na usta Draco wpłynął ironiczny uśmieszek.

- Ja na twoim miejscu ucieszyłbym się.

- Ucieszyć się? Niby z czego? – zapytał sarkastycznie. – Z tego, że osoba, której nienawidzę od pierwszego spotkania, okazała się kimś dla mnie ‘bliskim’?

- Wiesz, mnie też nienawidziłeś, a teraz, cóż, kumplujemy się – stwierdził i zaczął zjadać kolację bruneta.

- Ale ty nie jesteś moim ojcem chrzestnym. – Spojrzał groźnie na ślizgona i zabrał mu widelec.

- Ale jestem twoim bratem, w pewnym sensie. – Zaśmiał się, widząc przerażone spojrzenie gryfona na to oświadczenie.

- O czym ty mówisz?

- O tym, że ty jesteś synem chrzestnym Severusa, ja jestem synem chrzestnym Severusa, więc jesteśmy dla siebie jakby braćmi… chrzestnymi. – Uśmiechnął się przebiegle.

- Jesteś popaprany – osądził Harry, na co blondyn tylko uśmiechnął się jeszcze szerzej. Nagle na twarzy Harry’ego również pojawił się uśmieszek, chytry uśmieszek. – Hej, Draco? Czy na twoim wielkim i obwisłym tyłku też są takie tlenione kłaki jak na głowie?

- Prosisz się o ból, Potter. – Harry zaśmiał się. – O dużo bólu.

***

Obudził się rano i stwierdził, że dziś zje śniadanie ze wszystkimi. Trudno. Kiedyś musi załatwić tę sprawę ze Snape’em. Odwlekanie tego na nic mu się nie zda. Wstał, wziął prysznic, ubrał się i wyszedł z pokoju.

Nigdy by tego nie przyznał, ale denerwował się. Specjalnie poszedł na śniadanie pół godziny wcześniej niż zwykle. Nie chciał, by wszyscy na niego patrzyli, kiedy będzie wchodził do jadalni. Wcześniej mu to nie przeszkadzało, ale teraz… Teraz będzie mu przeszkadzało to jedno, konkretne spojrzenie.

Szedł korytarzem zastanawiając się, jak przebiegnie śniadanie, kiedy ktoś mocno chwycił go za ramię i odwrócił, a następnie popchnął na ścianę.

Harry drgnął zaskoczony i trochę przestraszony. Spojrzał na osobę, która go podeszła i stwierdził, że widzi tego kogoś po raz pierwszy.

Był to wysoki mężczyzna, młody, ale dość pokaźny zarost dodawał mu lat. Miał brązowe włosy do ramion. Jego oczy były czarne, nieprzeniknione. Ubrany był dość niechlujnie. Jakby przed chwilą bił się z kimś i w walce podarł sobie ubrania. Harry się przestraszył. Bardzo.

Mężczyzna roztaczał wokół siebie aurę niepokoju. To było naprawdę dziwne. Szczególnie, kiedy obcy przysunął się do niego i zaczął go wąchać.

- Harry Potter – powiedział niskim, wibrującym głosem. – Ślicznie pachniesz, mały. – Przejechał językiem po jego szyi. Harry zaczął się trząść ze strachu. Miał ściśnięte gardło. Serce waliło mu jak młotem. Sam nie miał pojęcia, co się właściwie dzieje.

Zrozumienie przyszło nagle, kiedy mężczyzna warknął wciąż z ustami przy jego szyi.

- Greyback – wyszeptał przerażony. Wilkołak objął go jedną ręką w pasie i przyciągnął do siebie, a drugą pogłaskał, jakby czule, po policzku. Harry pisnął, kiedy mężczyzna dosłownie przyssał się do jego szyi, zostawiając po sobie zaróżowione ślady. – Przestań – powiedział cicho, niemal błagalnie Harry.

- Cii… Powinieneś się… – Nie skończył. Przerwał mu zdziwiony głos.

- Fenrir? Co ty tu robisz.

- Witaj, Remus – przywitał się i odsunął od Harry’ego.

- Na Merlina, Harry, co się dzieje? – zapytał widząc roztrzęsionego chłopaka. Gryfon spojrzał na niego z niemym błaganiem, by znaleźć się jak najdalej stąd. – Fenrir, nie zrobiłeś tego, prawda?

- Nie mogłem się powstrzymać. – Uśmiechnął się niewinnie. Lupin spojrzał na niego nagannie, przytulając Pottera.

- Harry, on sobie tylko żartował. Nie miał ochoty rozszarpać ci gardła. – Chciał go uspokoić.

- Zabierz mnie stąd – wyszeptał, wtulając się w niego jeszcze mocniej i zamykając oczy.

- Hej, młody – odezwał się Greyback. – Nie miałem zamiaru zrobić ci krzywdy – powiedział łagodnie. – Nie musisz się bać. Z mojej strony nic ci nie grozi. – Uśmiechnął się przyjaźnie. Młody gryfon spojrzał na niego niepewnie. Nie wiedział, co myśleć. Niby Remi mówił mu, że Greyback nie jest groźny, ale i tak się bał. Szczególnie po tym, co przed chwilą przeżył. Chciał być jak najdalej od tego mężczyzny. – Fenrir. – Wyciągnął w jego stronę rękę.

- Harry – odpowiedział, ujął ostrożnie dłoń wilkołaka i szybko ją puścił.

- Co się stało? – zapytał Remus Fenrira. – Wyglądasz, jakbyś wrócił z walki o samicę. – Zaśmiał się.

- Walka o terytorium. – Westchnął głęboko.

- Z kim?

- Z wampirami. Nie wierzą w poglądy Toma. Tym bardziej, że ma on po swojej stronie wiele klanów wilkołaków – zaczął wyjaśniać. – Myślą, że chcemy ich wykorzystać tylko do walki, więc się buntują i wchodzą na nasze tereny.

- Trzeba to jakoś załatwić – zawyrokował.

- Pogadam z Tomem po śniadaniu – powiedział, po czym odszedł do swojej komnaty. Harry z Remusem poszli w stronę jadalni. Gryfon nadal był trochę roztrzęsiony.

***

- Nie musisz się bać, Harry – rzekł Lupin, kiedy zbliżali się do jadalni. Młody gryfon szedł bardzo blisko niego i ściskał jego ramię. – To taka tradycja Fenrira. Kiedy poznaje kogoś nowego, chce wywrzeć odpowiednie… wrażenie – powiedział z lekko wyczuwalnym sarkazmem.

- Myślałem, że mnie rozszarpie, a potem zgwałci. Ewentualnie odwrotnie – powiedział cicho.

- Nie zrobiłby tego.

- Skąd masz taką pewność? – zapytał nieprzekonany.

Remus uśmiechnął się.

- Po pierwsze, Harry, Fenrir wbrew pozorom nie jest bezduszną bestią. A po drugie – zrobił pauzę. – Prędzej Tom rozszarpałby jego, niż pozwolił mu zrobić ci jakąkolwiek krzywdę. Fenrir chciał cię tylko przestraszyć. – Uśmiechnął się do niego pokrzepiająco.

- I udało mu się – mruknął pod nosem Potter.

Weszli razem do jadalni. Harry odetchnął z ulgą widząc, że jeszcze nikogo nie ma. Może uda mi się szybko coś zjeść i wyjść, zanim ktoś jeszcze przyjdzie – pomyślał.

- Nawet o tym nie myśl – usłyszał rozbawiony głos huncwota. Spojrzał na niego.

- Powiedziałem to na głos? – zapytał, domyślając się jednak odpowiedzi.

- Owszem. Zaczniemy śniadanie dopiero, kiedy wszyscy się na nim zjawią.

I tak też zrobili.

Śniadanie minęło o wiele lepiej, niż przewidywał Harry. A to wszystko dzięki Graybackowi, który opowiadał o niedawnym konflikcie z wampirami, czym wszyscy, pomijając Harry’ego, zainteresowali się. Kto by pomyślał, że jeszcze będę mu wdzięczny, że tu jest – pomyślał.

Przez cały czas omijał wzrokiem Snape’a. Bał się na niego spojrzeć. Bał się, że w jego oczach mógłby ujrzeć to samo, co w chwili, kiedy przyrównał go do dementora. Żałował tego. Nawet Snape nie zasługiwał na takie słowa.

Zjadł śniadanie w ekspresowym tempie, podziękował i wyszedł. Miał jakąś godzinę do zajęć z Malfoyem, więc postanowił jeszcze trochę poleżeć w łóżku i zastanowić się, co powinien zrobić.

***

W ogóle nie mógł się skupić. Nic mu nie wychodziło. I jeszcze Lucjusz nawrzeszczał na niego, że niby się obija i nie przykłada. Jak ma się starać, kiedy ma na głowie tyle problemów?! To pytanie nie opuszczało myśli Harry’ego.

W trakcie dnia, między zajęciami Tom poprosił go o przyjście do gabinetu. Tam również na niego nakrzyczano. Harry czuł się traktowany bardzo niesprawiedliwie.

- Nie możesz tak po prostu opuszczać zajęć. Mówię ci to po raz trzeci. I nie dyskutuj ze mną – powiedział ostrym głosem, kiedy Harry znów próbował wytłumaczyć Riddle’owi, że nie jest w stanie chodzić na zajęcia, dopóki nie rozwiąże TEGO problemu. – Już nawet nie chodzi o przedmioty szkolne, ale kiedy do ciebie dotrze, że musisz, podkreślam, musisz się nauczyć oklumencji do końca wakacji?

- Więc dlaczego ty mnie nie nauczysz? Wolałbym mieć zajęcia z tobą – mruknął gryfon niemal jak rozkapryszone dziecko.

- Widzisz, Harry, jakoś tak się złożyło, że jestem w trakcie prowadzenia wojny z Dumbledore’em – powiedział ironicznie. Harry spuścił głowę. Tom westchnął głęboko i podszedł do niego. Złapał delikatnie jego podbródek, chcąc by na niego spojrzał. – Harry, postaraj się na czas zajęć zapomnieć o jakichkolwiek urazach. – Ton głosu Marvola zmienił się na łagodny. – Jeśli nie nauczysz się oklumencji do końca wakacji, nie pozwolę ci jechać do Hogwartu.

- Co?! Ty chyba żar…

- Nie, nie żartuję. – Przerwał mu Tom. – Już nawet nie chodzi o to, że Dumbledore się dowie, że zmieniłeś strony. Bardziej obawiam się tego, że dowie się o naszych planach. I o tym, że jesteś moim horkruksem.

- No dobra – powiedział po dłuższej chwili Harry.

- Dobra, co?

- Nie opuszczę więcej zajęć – obiecał.

- Cieszę się. – Pogłaskał go po policzku, po czym pozwolił odejść. Wiedział, że chłopak dotrzyma słowa. W końcu to gryfon.

***

Stał przed drzwiami już od ponad pięciu minut. Nie poszedł na śniadanie, więc nawet nie wiedział, jaki ON ma humor. Miał nadzieję, że nie najgorszy. Bał się zapukać, nie mówiąc już o wejściu do środka. Nie wiedział, jak ma się zachować, co powiedzieć. Ręce drżały mu ze zdenerwowania.

Raz kozie śmierć – pomyślał i zapukał.

Koniec rozdziału 13.