Rozdział 10.

Przepraszam, że rozdział pojawia się tak późno. Miałam wstawić wcześniej, ale... cóż, powiedzmy, że to przez złośliwość rzeczy martwych.

Rockowa Pumcio, trafiłaś za pierwszym razem, przyłapał go Tom. I tak, Syriusz żyje. Wydarzenia w Ministerstwie potoczyły sie trochę inaczej, Syriusz nie musiał ratować Harry'ego, a raczej nie miał takiej możliwości, więc żyje.

Mariposo, ten rozdział jest troszkę dłuższy, mam nadzieję, że cię to uczieszy. Co z Ronem i Hermioną, hmm...raczej... nie... nie powiem ci.xd Co do Regulusa, to jeszcze nie wiem, co zrobię z jego postacią. Wyjdzie, że tak powiem, w praniu.

Zastanawiam się, czy dobrze obstawiłaś osobę, która uratowała  Harry'ego.

Alice, bardzo się cieszę, że moje opowiadanie spodobało ci się. Wątek miłosny zacznie się powoli rozwijać. Mam nadzieję, że ten rozdział spodoba ci się tak samo jak poprzednie.;)

Drogi, anonimowy czytelniku, cieszę się, że tobie także podoba się fick. No i już nie musisz czekać dłużej na ciąg dalszy.;)

Po tym rozdziale możecie czuć się trochę zdezorientowani. Tom będzie zachowywał się dziwnie, ale niedługo dowiecie się, dlaczego. Mam nadzieję, że spodoba się wam.

beta: Tirea i Apokalipsa (kłaniam się i całuję rączki.;])

10.

- Możesz mi powiedzieć, co, do kurwy nędzy, robisz?

Serce zaczęło mu bić w oszałamiającym tempie, ręce zaczęły się pocić, a podtrzymywane wcześniej ciało wysunęło mu się z ramion i z głuchym łoskotem upadło na ziemię. Powoli odwrócił się i ujrzał przy wyjściu z celi wściekłego Toma. Jego złość i gniew były niemal namacalne. Normalnie brązowe oczy miały teraz krwiste plamki. Oddech gryfona z szybkiego stał się galopujący.

- Zadałem ci pytanie – warknął. – Co robisz?! – Harry się bał, jak jeszcze nigdy wcześniej. Nawet pierwszego dnia tutaj, kiedy myślał, że Voldemort chce go zabić, strach nie zawładnął nim tak jak teraz. Patrzył prosto w coraz bardziej czerwone oczy i nie miał pojęcia, co robić.

- Ja… chciałem go uratować – szepnął i drgnął, gdy Riddle warknął jeszcze bardziej zły. Voldemort machnął ręką, a różdżka Harry’ego powędrowała wprost do jego wyciągniętej dłoni. Schował ją w kieszeni swojej szaty.

Czerwonooki momentalnie znalazł się tuż przed nim. Mocnym szarpnięciem odwrócił go tyłem do siebie i przycisnął do swojej klatki piersiowej. Zacieśnił uścisk, kiedy gryfon zaczął się wyrywać. Wskazał swoją różdżką na więźnia i powiedział niskim, groźnym głosem wprost do ucha gryfona.

- Widzisz, Harry? Tak ludzie wyglądają po dwóch dniach tortur. A to dopiero początek jakże miłej wizyty naszego gościa. Crucio! – ryknął, na co Potter podskoczył przerażony i zaczął się trząść. – Naprawdę myślałeś, że tak po prostu uda ci się stąd wyjść? – zakpił. – Romposto!* Wiesz, co to zaklęcie robi? Nie? Pozwól, że ci wyjaśnię – powiedział na pozór miłym, lecz do cna przesiąkniętym jadem głosem. – To zaklęcie właśnie sprawiło, że niemal wszystkie kości naszego gościa zostały złamane, w najlepszym wypadku tylko na pół. A to zaklęcie – Zaczął i rzucił Demudasculio.* – powoduje oderwanie mięśni od kości. Można powiedzieć, że wręcz je rozrywa.

Mówił nadal tym tonem, który sprawiał Harry’emu ogromny ból. Po policzku gryfona spłynęła łza. Tylko jedna. Nie była to łza żalu, czy smutku. W tej jednej słonej kropli zawarta była cała jego niemoc i bezsilność. Nie potrafił pomóc człowiekowi, który cierpiał na jego oczach. Człowiekowi tak skatowanemu, że niemożliwym stało się dla niego wydobycie choćby najmniejszego dźwięku cierpienia.

Nagle Riddle wypchnął go z celi. Harry potknął się o pozostałości po wysadzonej kracie i upadł na ziemię tłukąc sobie kolano i łokieć. Odwrócił się powoli w stronę Lorda nadal jednak pozostając na podłodze.

- Masz czekać na mnie przy schodach – rzucił i odwrócił się od Pottera. Harry szybko się podniósł i zaczął kierować się do wyjścia. A przynajmniej miał taką nadzieję. Na szczęście szybko dotarł do schodów. Opadł na podłogę i oparł się o ścianę tuż przy nich. Nawet nie przeszło mu przez myśl, żeby spróbować uciekać.

Bał się. Miał całkowicie przechlapane. Nie miał pojęcia, co Tom z nim zrobi, ale wiedział, że gdyby zaczął teraz kombinować, byłoby jeszcze gorzej. Dziwił się, że jeszcze nie oberwał Cruciatusem. Ale ze mnie kretyn – pomyślał. – Chciałem wyprowadzić więźnia z posiadłości Voldemorta, w dodatku pełnej Śmierciożerców.

Gryfon skulił się w sobie, gdy pomyślał o czekających go torturach. Wiedział, że Riddle go nie zabije, bo jest jego horkruksem. Ale nic nie stoi na przeszkodzie, by znów go wysłać na ‘tygodniowy odpoczynek’. Jak mógł uwierzyć, że Czarny Pan walczy w słusznej sprawie. On po prostu chciał, żeby kawałek jego duszy był bezpieczny.

Nagle usłyszał odgłos kroków. Szybko się poderwał próbując ukryć narastającą panikę. Chwilę później Riddle podszedł do niego, złapał go za łokieć i rzucił – Idziemy! – po czym dość mocno pociągnął go w górę schodów.

- Nie mogę uwierzyć w bezmiar twojej głupoty – warknął ciągnąc go w sobie tylko znanym kierunku. Harry’ego przerażało to o tyle, że nie wiedział, gdzie, a przede wszystkim w jakim celu Lord go TAM ciągnie. – Naprawdę myślałeś, że uda ci się uciec z tym ścierwem?! Skąd w ogóle wiedziałeś, że on tam jest?!

Harry milczał. Bał się wydać z siebie najmniejszy dźwięk. Patrzył w podłogę i błagał wszystkie świętości, by się nie rozpłakać. Cały się trząsł, a jedyne czego chciał, to znaleźć się jak najdalej od tego miejsca.

- Odpowiadaj! – Riddle, mimo że już nie miał ani trochę czerwieni w swoich oczach, zdawał się być coraz bardziej wściekły.

- Miałem wizję – szepnął ledwo słyszalnie.

- Miałeś wizję – powtórzył na pozór spokojnym głosem Czarny Pan. – Niech zgadnę. Obudziłeś się wrzeszcząc, bo nikt nie przyszedł, żeby cię uspokoić. Już samo to, powinno cię naprowadzić na myśl, że coś jest nie tak! – Ponownie przybrał swój wcześniejszy ton. – Wiesz w ogóle, jakie gówno chciałeś uratować?

- To gówno jest ojcem trójki dzieci – powiedział cicho. Skoro i tak ma przerąbane, to przynajmniej powie, co o tym myśli.

- Jestem pewien, że jego dzieci będą mi wdzięczne za zabicie go. – To powiedziawszy, Voldemort zatrzymał się przed wielkimi drzwiami, otworzył je i wepchnął Harry’ego do środka. Gryfon zachwiał się, ale nie upadł. Pomieszczenie, do którego został przyprowadzony, wyglądało jak Wielka Sala w Hogwarcie, tyle że trochę mniejsza, bez stołów, ale za to z mnóstwem krzeseł i strasznie brudna. – Ten cudowny ojciec trójki dzieci miał pozwolenie od Dumbledore’a na pieprzenie każdego dziecka, na jakie miał ochotę – odezwał się Riddle. – Swoje dzieci traktował wyjątkowo brutalnie. Z każdym innym musiał uważać, żeby nie zostawić zbyt wielu… śladów.

- Kłamiesz. – syknął Potter.

- Czyżby? – zakpił Czarny Pan. – Nie zdziw się, jeśli we wrześniu Creevey będzie wyjątkowo cichy i płochliwy.

- Który? – zapytał nagle przerażony Harry.

- Starszy. – Harry spuścił głowę i odwrócił się. To było niemożliwe. Nie chciał w to uwierzyć. – A teraz, skoro nie chce ci się spać, bierz się do roboty. Do śniadania ma tu błyszczeć.

- Więc teraz zrobisz ze mnie swojego osobistego skrzata domowego? – zakpił patrząc na Lorda spode łba.

- Nie. To twoja kara – odpowiedział spokojnie. – Tam – wskazał kąt pomieszczenia – znajdziesz mop i jakieś szmaty. Jeśli nie zdążysz do dziewiątej, w nagrodę posprzątasz także pracownię Severusa – powiedział sarkastycznie Tom, po czym przeszedł na drugi koniec Sali, wyczarował sobie kanapę i opadł na nią.

Harry stał jeszcze przez chwilę. W końcu poruszył się niespokojnie, zrobił krok w stronę przyborów do sprzątania, jednak zaraz się zatrzymał. Odwrócił się, popatrzył na Toma i powiedział smutno – Tom, ja… Ja myślałem, że on… Gdybym wiedział kim jest, nie poszedłbym tam – wydukał wreszcie.

- Czas ci ucieka – odparł tylko Riddle i wyczarował sobie książkę oraz kieliszek napełniony czerwonym winem.

Harry, lekko zirytowany,  wziął do ręki jedną z wielu szmatek, jakiś płyn i zaczął myć krzesła.

***

Pracował już kilka godzin. Był wyczerpany. Pot spływał mu z czoła wzdłuż skroni, a koszulka była cała mokra. Miał dość. Modlił się, by tylko zdążyć uporać się ze wszystkim, bo nie uśmiechało mu się sprzątanie pracowni Snape’a. Mył obłożoną chyba kilkuletnim kurzem podłogę i pluł sobie w brodę za sam pomysł ratowania tego gwałciciela.

Ale z drugiej strony nie wiedział, kim on jest. Ale powinienem ufać Tomowi – szeptał głosik z tyłu jego  głowy.

- Ale to mógł być niewinny człowiek. Nawet mugol!

- Tom powiedział, że nie krzywdzi niewinnych ludzi.

- A jeśli to byłoby kłamstwo? Przecież mógł mnie chcieć zatrzymać, bo jestem jego horkruksem.

- A co jeśli mówi prawdę, ale chce mnie mieć przy sobie, bo jestem jego horkruksem?

Harry kłócił się tak ze sobą jeszcze przez parę minut. W końcu doszedł do wniosku, że Tom najprawdopodobniej mówi prawdę odnośnie swoich działań. Ale dlaczego chciał, by był po jego stronie? Był niemal pewien, że jedynym powodem był ten kawałek duszy Riddle’a umieszczony w nim.

Jego rozmyślania przerwał odgłos otwierania drzwi. Obejrzał się w tamtą stronę i zamarł. Był pewien, że ma halucynacje. To przecież niemożliwe. Lupin właśnie zamykał drzwi, a teraz odwrócił się i uśmiechnął do niego. Leniwym krokiem zaczął zmierzać w jego stronę.

Harry nawet nie drgnął myśląc, że to tylko mu się wydaje.

- Harry, na Merlina, jeszcze nie ma siódmej. Co ty tu robisz? – zapytał zdumionym głosem.

- Witaj Remusie. – Tom wstał z kanapy i podszedł do nich. – Jak nas znalazłeś?

- Nie zapominaj o moim wyczulonym węchu – powiedział uśmiechając się do Riddle’a. – Wyjaśnicie mi, co się tutaj dzieje?

- Harry troszkę… narozrabiał. – Spojrzał znacząco na gryfona, a jego usta ułożyły się w grymas niezadowolenia. – A teraz odbywa swoją karę.

- Ach! Do przewidzenia było, że prędzej czy później wywiniesz jakiś numer. – Lunatyk zwrócił się do Pottera i lekko poczochrał jego i tak zmierzwione włosy.

- Remus? – odezwał się po raz pierwszy Harry, a jego głos był cichym szeptem. – Co ty tu robisz? – zapytał nadal zszokowany. Wilkołak spojrzał na niego dziwnie.

- Tom nie powiedział ci, że stoję po jego stronie?

- Nie. – Harry popatrzył na Lupina wzrokiem pełnym miłości, ale i niezrozumienia. Remus rozłożył ramiona, a Harry wpadł w nie, jakby się łapał ostatniej deski ratunku. Oplótł go ciasno ramionami i sam również został przytulony.

- To teraz już wiesz – szepnął mu Lunatyk do ucha.

- Czemu mi nie powiedziałeś wcześniej? – zapytał z wyraźnym żalem.

Lupin odsunął go nieco od siebie i popatrzył mu w oczy. – Chciałem, Harry, wiele razy, ale nie mogłem. Musieliśmy poczekać do momentu, aż będziemy w stanie zapewnić ci bezpieczeństwo. – Harry znów się w niego wtulił.

- Gniewam się na ciebie. To tak żebyś wiedział – powiedział całkiem poważnie. – I nie myśl sobie, że tak szybko ci wybaczę. Mogłeś powiedzieć cokolwiek. Chociaż to, że Dumbledore nie jest święty. – Chcąc czy nie, Harry był trochę zły na Lupina.

– Myślę, że powinieneś pójść do siebie, wziąć prysznic i odpocząć trochę przed śniadaniem. – powiedział. Potter popatrzył na niego, a potem spojrzał na Toma. Remus najwyraźniej zrozumiał to nieme przesłanie, bo zaraz dodał – Musimy porozmawiać, Tom.

Riddle machnął ręką dając gryfonowi znak, że może odejść. Jednak ten, zanim ruszył do wyjścia, zapytał jeszcze – Oddasz mi moją różdżkę?

- Owszem – odpowiedział Lord, a Harry wyciągnął rękę. – Kiedy na to zasłużysz – powiedział lekko. Do oczu gryfona natychmiast wkradła się jeszcze większa złość. Zacisnął usta w wąską linię, odwrócił się i odszedł. Lecz, zanim dotarł do drzwi, usłyszał jeszcze suchy głos Lorda – Nawet nie myśl o niepojawieniu się na śniadaniu, Potter.

- Co zrobił? – zapytał wilkołak, kiedy za Harrym zamknęły się drzwi.

- Próbował uwolnić Weegle’a. – powiedział spokojnie.

- Weegle’a? Jeremy’ego Weegle’a? – Remus był zszokowany.

- Tak. Powiedział, że miał wizję, kiedy go torturowałem. Wiesz, co to oznacza? – mówił tym samym beznamiętnym głosem.

- Bariery Dumbledore’a ustępują. – wyszeptał niedowierzająco.

- Dokładnie. – przytaknął Riddle.

- Ale… Myślałem, że bez treningu, specjalnych eliksirów i nauki oklumencji nie można ich zniszczyć.

- Najwyraźniej można. Nie wiem, w jakim stopniu uległy one uszkodzeniu, ale sam fakt, że Harry zobaczył, co robię, w najgorszym wypadku oznacza, że nasza więź się umacnia. – Tym razem jego głos zdawał się być zadowolony. – Ale chciałeś porozmawiać. Myślę, że gabinet będzie odpowiednim miejscem.

***

- Większość klanów z północnych hrabstw zadeklarowało swoje poparcie dla naszej strony – zaczął Lupin. – Northumberland, Durham, Lancashire, Północne i Zachodnie Yorkshire, Manchester, Derbyshire, Nottinghamshire, Lincolnshire, Rutland i Staffordshire. Klany z Norfilk, Merseyside, Cheshire, Shropshire i Cambridgeshire zastanawiają się nad naszą propozycją. Niemal wszystkie południowe klany są po stronie Dumpledore’a, w tym Devon i Surrey, na których najbardziej nam zależało. Ale plusem jest to, że w Surrey tworzy się mała grupa wilkołaków, które buntują się przeciw dyrektorowi. – Lunatyk westchnął głęboko. – Wszystkie pozostałe klany utrzymują neutralność. Są oczywiście niewielkie grupy w pozostałych hrabstwach, które nas popierają, ale żaden więcej klan nie zdeklarował się.

- Potrzeba nam więcej sprzymierzeńców. To stanowczo za mało. Spodziewałem się lepszych rezultatów. – stwierdził Tom. Lupin popatrzył na niego przepraszającym wzrokiem. Riddle wygodniej usiadł na kanapie w swoim gabinecie i upił łyk wina ze swojego kieliszka. – Następnym razem wyślę z tobą Greybacka. Może wspólnie uda wam się więcej zdziałać. – Westchnął lekko.

Siedzieli chwilę w ciszy, po czym Remus podjął nowy temat. – Gdybym wiedział, że powodem, dla którego tak nagle mnie wzywasz, jest Harry, przybyłbym przedwczoraj – oznajmił wilkołak.

- Chciałem, żeby miał tu kogoś, komu ufał już wcześniej. Żeby nie miał wrażenia, że otaczają go sami Śmierciożercy łaknący jego krwi. – Zaśmiał się.

- Tak… – Westchnął. – Teraz będzie miał wilkołaka, który raz w miesiącu łaknie jakiejkolwiek krwi – powiedział, a Tom zaśmiał się trochę głośniej.

- Zdobyłem dla ciebie tą księgę o Magii Umysłu – oznajmił, po czym wstał i podszedł do regału. Wyciągnął jeden z opasłych woluminów i odwrócił się z powrotem do Lupina.

Nagle zakręciło mu się w głowie. Zaczęło mu być duszno. Przytrzymał się regału, żeby nie upaść, ale na niewiele się to zdało, bo po chwili zaczął osuwać się na podłogę. Czuł się tak, jakby w jednym momencie stracił wszystkie siły, a jego ciało było tylko bezkształtną masą.

Zorientował się, że ktoś go uniósł i zaniósł na kanapę. – Zaraz wrócę – usłyszał jeszcze i stracił przytomność.

***

- To, doprawdy, skończony kretyn – usłyszał jakby z oddali cierpki głos Mistrza Eliksirów. – Chce zdobyć władzę nad czarodziejskim światem, a boi się rozmowy z nastolatkiem. – Remus zaśmiał się na tą jawną kpinę.

- Mógłbym to samo powiedzieć o tobie, Severusie – stwierdził cichym, zmęczonym głosem Lord. Severus prychnął. – Idioci – powiedział pod nosem Czarny Pan. – Nie mogliście mnie zanieść do sypialni? Tak kanapa jest niewygodna. – Zirytował się podnosząc się do siadu.

- Skoro jest tak niewygodna, to po co ją tu wstawiłeś? – Zdziwił się Lunatyk siedzący w fotelu na przeciwko.

- To kanapa dla gości – odpowiedział.

- Jak długo masz zamiar to ciągnąć? – zapytał Snape. Odwrócił się tyłem do okna i podszedł bliżej do mężczyzn.

- Co takiego?

- Nie unikaj odpowiedzi! – Zdenerwował się. – Potter musi się dowiedzieć.

- Jeszcze nie teraz – powiedział i spojrzał ostrzegawczo na bruneta.

- Czy do ciebie nie dociera, że ty nie tylko tracisz siły, ale umierasz z każdym dniem?

- Mam jeszcze trochę czasu. – Teraz już był lekko wkurzony. Nagle Remus wstał z fotela i skierował się do drzwi. – Gdzie idziesz? – zapytał groźnie.

- Do Lucjusza. Może on zdoła cię przekonać do powiedzenia Harry’emu…

- Nie powiesz mu! – Przerwał mu Tom. – Nikt więcej się nie dowie. Powiem Harry’emu, ale jeszcze nie teraz.

- Jeśli Potter nie pozna prawdy do końca wakacji, sam mu ją wyznam. – Ostrzegł go Snape, po czym wyszedł z gabinetu.

***

Harry szybkim krokiem wszedł do jadalni. Wszyscy już byli i wyglądało na to, że czekają z rozpoczęciem śniadania na niego. Podszedł do swojego miejsca, ale nie usiadł. Wziął swoje krzesło przeszedł na drugi koniec stołu, tam gdzie siedziała Alecto, powiedział cicho – Przesuń się – i usiadł pomiędzy nią a Nottem. Niemal wszyscy patrzyli na niego zaskoczeni jego zachowaniem.

- Mam rozumieć, że się na mnie obraziłeś? – zapytał rozbawionym głosem Riddle. Harry nie odpowiedział. Sięgnął po tosta i zaczął smarować go dżemem. – Twoje zachowanie jest co najmniej dziecinne. – Tom znów zabrał głos. – Narozrabiałeś, zachowałeś się całkowicie bezmyślnie – prowokował go. – Gdybyś najpierw przyszedł do mnie, cała ta sytuacja nie miałaby miejsca.

Harry wstał tak szybko, że jego krzesło z impetem uderzyło o podłogę. Zacisnął dłonie na stole tak, że pobielały mu knykcie. Spojrzał groźnie na Lorda i powiedział gniewnym lecz jednocześnie sarkastycznym  głosem

- Wybacz, że nie pomyślałem o pójściu do ciebie po tym, co widziałem. – Następnie odwrócił się i wyszedł z pomieszczenia, zostawiając nietknięte śniadanie.

- Tom? Co się stało? – zapytała niepewnie Narcyza. Tom jednak nie odpowiedział, tylko wstał spokojnie i wyszedł za gryfonem.

***

Harry siedział w swoim pokoju na parapecie i patrzył na zdjęcie członków Zakonu Feniksa, zrobione w dniu jego założenia w czasie trwania pierwszej wojny. Przyglądał się twarzom swoich rodziców. Wyglądali na szczęśliwych pomimo czasów, w jakich żyli. Zastanawiał się, jakby wyglądało jego życie, gdyby oni go wychowywali. Czy przyjaźniłby się z Draco już od dziecka? Czy w ogóle znałby całą prawdę, skoro Lily i James oficjalnie stali po stronie Dumbledore’a? Możliwe, że nie powiedzieliby mu wszystkiego chcąc go chronić, ale na pewno nie żyłby w takiej obłudzie jak dotychczas.

Jego rozmyślania przerwał dźwięk otwierania drzwi. Do pokoju wszedł Tom. Harry szybko złożył zdjęcie i spojrzał wilkiem na Riddle’a. Ten jednak zignorował to spojrzenie. Podszedł i usiadł na parapecie obok Pottera.

- Czemu wyszedłeś ze śniadania? – zapytał dość łagodnie zważywszy na ostatnie wydarzenia.

Harry chciał zeskoczyć z parapetu i odejść, jednak Tom złapał go za ramię i przyciągnął bliżej siebie uniemożliwiając mu ucieczkę.

- O co chodzi? – tym razem zapytał nieco ostrzejszym głosem. – Bo chyba nie o to, że cię ukarałem. Zresztą nie jestem pewien, czy można to nazwać karą. Zasłużyłeś na więcej – powiedział poważnym głosem. Harry nie odzywał się, jedynie patrzył w podłogę, jakby był odcięty od świata. Tom westchnął. – Zdajesz sobie sprawę, że gdyby to był ktokolwiek inny, jego karą byłyby tortury?

- Więc dlaczego mnie tak nie ukarałeś, co? – Gryfon w końcu odezwał się, a jego głos przepełniony był złością i gniewem.

- Bo wiem, że nie była to oznaka twojej zdrady. I zależy mi na tobie – wyznał Lord bez wahania.

- Bo jestem twoim horkruksem – raczej stwierdził niż zapytał.

- Nie. Bo jesteś… – urwał i przeklął się w myślach za taką nieuwagę. Niewiele brakowało, żeby się wygadał.

- Kim jestem? – zapytał ostro Harry. – No kim?! – Podniósł nieco głos.

- Nie mogę ci powiedzieć.

- Och, oczywiście, że możesz – powiedział sztucznie słodkim głosem. – Po prostu nie chcesz – warknął.

- Powiem ci, Harry, ale jeszcze nie teraz. Jeszcze nie jesteś gotowy – wyjaśnił.

- Skąd wiesz? – zirytował się.

- Po prostu wiem – powiedział cicho i przytulił go oplatając rękami jego ramiona. – Nie wyrywaj się – poprosił, kiedy gryfon zaczął się szarpać. Jednak niewiele to pomogło, bo chłopak dalej próbował się uwolnić z jego uścisku. – Harry, pozwól mi się przytulić, proszę. – To całkowicie zaskoczyło Pottera, który zastygł w bezruchu. No bo dlaczego Riddle’owi tak zależało na tym, by pozwolił mu się obejmować? Trwał tak chwilę, zastanawiając się nad jego zachowaniem. Tom przyciągnął go jeszcze bliżej i oparł brodę na czubku jego głowy tak, że zanurzył odrobinę nos w jego czuprynie. Wciągnął jego cudowny zapach, zapach szamponu pomieszany z naturalną wonią Harry’ego. W tym momencie gryfon poruszył się niespokojnie próbując się odsunąć. Jednak Tom tylko mocnej go do siebie przycisnął i wyszeptał

- Jeszcze chwilę.

Harry był skrępowany. Bardzo. Zapomniał już o złości na Riddle’a. Teraz myślał tylko o tym, by się uwolnić. Znów spróbował się odsunąć, mówiąc

- Muszę… muszę do łazienki. – Zerwał się czym prędzej, kiedy tylko poczuł, że Tom rozluźnia uścisk.

Kiedy wyszedł, mężczyzny już nie było, ale na łóżku leżała jego różdżka.

Koniec rozdziału 10.

*Romposto ; Demudasculio – te zaklęcia pojawiły się już w rozdziale 5, więc nie będę się rozpisywać na temat ich powstania. Z tekstu można się dowiedzieć, jak działają, jeśli ich nie pamiętacie, ale dla dociekliwych wyjaśnienie pod rozdziałem piątym - tu

A tu macie mapę hrabstw w Wielkiej Brytanii, jeśli chcielibyście sobie zobrazować, które hrabstwa zadeklarowały poparcie dla ciemnej strony.