Tom II Rozdział 18

Moi Kochani!
Udało mi się skończyć rozdział. Mam nadzieję, że się ucieszycie.:)
Na wstępie chciałabym podziękować wszystkim dobrym duszyczkom, które mnie wspierały przez ostatni okres. Moi drodzy, Wasze komentarze pod ostatnim postem dodały mi otuchy. Dziękuję, że jesteście, rozumiecie i czekacie. To naprawdę dużo dla mnie znaczy. Szczególnie teraz, kiedy popadam w coś w rodzaju psychozy i mam przynajmniej jeden atak paniki dziennie, bo boję się, że nie uda mi się zaliczyć tego roku, przez co nie będę się mogła obronić. To niestety nie jest koniec moich egzaminów zaliczających semestr zimowy, czekają mnie jeszcze 2.:( Trzymajcie za mnie kciuki!:)
Dziękuję również tym, którzy nie zostawili komentarzy, ale też mnie rozumieją i cierpliwie czekają.

Ginger, jeśli chodzi o Seva, to troszeczkę wyjaśni się dziś, a reszta w kolejnych rozdziałach.:)
Nerra, może i Harry niszczy reputację Toma, ale jakie to słodkie.:D
Danielu, to o torturach wcale nie było dziwne. No wiesz, w końcu czerpiesz radość, kiedy poprawiam Twoje rozdziały i wcale się przy tym nie hamuję...xd
Queen, skoro miałaś ochotę splaskaczować (taaa, wiem, że takie słowo nie istnieje, ale fajnie brzmi xd) Toma w ostatnim rozdziale, to pewnie w tym będzie tak samo, przynajmniej pod koniec.:D A jeśli chodzi o Twoje opowiadanie, to zawsze możesz mnie powiadomić przez mail lub gg.;) Będę czekać!
Marley, dziękuję, że skomentowałaś, chociaż tego nie lubisz.:) Cieszę się, że opowiadanie Ci się podoba.
Moniko, już niedługo coś się zadzieje pomiędzy Klausem i Draco, ale jeszcze nie w tym rozdziale.:)
Eska, część z tego, co poruszyłaś w komentarzu, poniekąd wyjaśni się w tym rozdziale.:)
Adelaide, możesz wstawiać serduszek, ile chcesz, słodkie są.:D Lucjusz jeszcze pokaże, na co go stać, jeśli chodzi o ochronę swojego syna.;)
Lilyatte, nie ważne, że krótki, ważne, że jest.:) Dzięki za miłe słowa.
Zuzanno, świetna reakcja, czekam na opis kolejnej.:)
Cathy, też lubię, kiedy Harry wrzeszczy na Toma. I jestem bardzo ciekawa, co powiesz o Syriuszu w ten notce.:)
Lucifer's Daughter, w tym rozdziale też będzie sporo Harry'ego i Toma. Cieszę się, że podoba Ci się wątek Draco i Niklausa. I dziękuję, że cały czas jesteś.;)
Weroniko, dziękuję za miłe słowa i wenę!:)
K., dziękuję!
Kureiji, wow, niezły czas.:) Dziękuję za komentarz, mam nadzieję, że w przyszłości jeszcze jakiś się pojawi.:)
Basiu, może i norma, ale uwielbiam pisać te sceny.;)
Miss Perfect, jeśli chodzi o jakiś gwałt i Harry'ego, to zdecydowanie za ostre jak dla mnie, ale pomyślę o czymś, może coś wymyślę.;)
Paprotko, dziękuję za miłe słowa. Teraz możesz przeczytać nowy rozdział.:)
Kiseki, rozwinę ten wątek, ale w swoim czasie.:) W każdym razie już w kolejnym rozdziale pojawi się przynajmniej jedna scena.:)
JaToJa, wszystkiego więcej nie udało mi się wcisnąć do jednego rozdziału, ale część z tego więcej się pojawiła, mam nadzieję, że Ci się spodoba.:)
Dragon Queen, będę kontynuować wątek z Alecto, ale na razie nie zdradzę żadnych tajemnic, wszystko wkrótce się wyjaśni.:) Naprawdę są po stronie Harry'ego, lubię ich, więc nie chcę z nich rezygnować. Wkrótce też pojawi się scena z nimi. Drugi tom będzie ostatnim, planowałam około 25 rozdziałów, ale myślę, że wyjdzie pewnie koło 30.:)

Rozdział niebetowany!!!

Tom II Rozdział 18 (42)

- No? I jak się czujesz?
Harry siedział na krześle, podczas gdy Tom i Amycus stali nad nim i wyczekująco się w niego wpatrywali. Kiedy rano Potter usłyszał, że eliksir w końcu jest już gotowy, nie chciał czekać, był gotów pobiec do laboratorium jeszcze przed śniadaniem. Niestety Tom zatrzymał go, zanim zdążył zrobić choćby jeden mały krok w tamtym kierunku. Cóż, nikt mu wcześniej nie powiedział, że niektórych eliksirów nie można pić na pusty żołądek, choć w głębi duszy Harry był pewien, że Riddle zwyczajnie to zełgał, żeby zmusić go do zjedzenia czegoś.
Przełknął wszystko, co miał na talerzu, w kilka chwil, nie zastanawiając się nawet, co właściwie je. Jednak to wcale niczego nie przyspieszyło, ponieważ i tak musiał czekać, aż Tom skończy posiłek – nie wiedzieć czemu, wyjątkowo długo jadł.
Teraz on i Amykus uważnie go obserwowali, by zareagować możliwie jak najszybciej w razie wystąpienia nieprzewidzianych skutków.
- Nic nie czuję – odpowiedział rozczarowany Harry. – Jesteś pewien, że on zadziała? – zapytał Amycusa.
- No… jestem. Tak na dziewięćdziesiąt procent – powiedział niepewnie mężczyzna.
W tym momencie Harry poczuł ogromny ból w oczodole. Prawie tak wielki, jak w noc, kiedy Dumbledore zaatakował. Krzyknął głośno, przyciskając dłonie do twarzy. I nagle, tak samo jak się pojawił, ból zniknął. Bardzo powoli odsunął dłonie i niepewnie otworzył oczy.
Czuł się, jakby ktoś świecił mu Lumosem przed twarzą. Zamrugał kilka razy. Z chwili na chwilę jaskrawe światło nikło, ale jednym okiem nadal widział bardzo niewyraźnie, a wszystkie barwy wydawały się wyjaskrawione. To było dziwne uczucie.
Dostrzegł, jak Tom i Amycus patrzą na niego z niepokojem. Westchnął i uśmiechnął się lekko.
- Wygląda na to, że działa – powiedział lekko drżącym głosem.
Mężczyźni odetchnęli z ulgą. Amycus rzucił kilka zaklęć diagnostycznych, sprawdzając, czy rzeczywiście wszystko jest w porządku. Potem poinformował go, że w ciągu najbliższych kilku dni jego wzrok będzie się stopniowo poprawiał i jeśli wszystko pójdzie dobrze, to eliksir uleczy też jego wadę wzroku.
- Jeśli zauważysz coś niepokojącego, jeśli oko zacznie cię boleć, albo ropieć, albo cokolwiek, to masz mi natychmiast o tym powiedzieć – przykazał mu Carrow.
- Chodź, pokażesz się Blackowi, może wtedy przestanie mnie oskarżać o okaleczanie cię – zażartował Tom i wyprowadził go z laboratorium.
***
Syriusz ucieszył się, gdy zobaczył wreszcie uleczonego Harry’ego. To jednak nie zmieniło jego stosunku do Toma. Wciąż patrzył na niego podejrzliwie, jakby węszył jakiś podstęp. Harry starał się to ignorować, jednak kiedy sytuacja stała się napięta, zaproponował Syriuszowi, by odwiedził z nim Severusa i chwilę później szli razem do małej szpitalnej sali. W zasadzie to Harry zaciągnął tam Syriusza siłą, ponieważ ten zapierał się rekami i nogami, wrzeszcząc, że nie chce iść do Smarkerusa. W końcu Harry, zmuszony do podjęcia radykalnych kroków, zaszantażował Blacka emocjonalnie i postawił na swoim.
Syriusz aż się zachłystnął, gdy wszedł do środka. Słyszał już wcześniej, że ze Snape’em nie jest najlepiej, ale nie spodziewał się czegoś takiego.
Severus leżał nieprzytomny na łóżku, przykryty białą pościelą. Był nienaturalnie nieruchomy i tak blady, że pościel wydawała się przy nim szara. Wyglądał jak posąg. Jakby już był martwy. Czarne włosy kontrastowały z jego twarzą, tworząc makabryczny obraz śmierci. Wydawał się przyćmiony, zgaszony, nieżywy. Oddychał tak płytko, że trzeba było się dobrze przypatrzeć, żeby dostrzec, jak klatka piersiowa lekko się unosi.
Harry podszedł do niego i usiadł na krześle obok łóżka. Syriusz, gdy minął już przerywszy szok, poszedł jego śladem.
- Co mu się właściwie stało? – wyszeptał cicho, ale jego głos wydawał się niezwykle głośny w małym pomieszczeniu.
- Uratował mi życie – odpowiedział po chwili Harry. W jego głosie wyraźnie słychać było gorycz.
Harry opowiedział Syriuszowi o tym, jak Dumbledore wszystkiego się domyślił i zamknął ich w lochu, jak rzucił na nich kilka zaklęć torturujących i jak Severus próbował uleczyć Harry’ego, poświęcając własną magię, a może nawet i życie.
- On też jest moim ojcem chrzestnym, wiesz?
- Co? Jak to on też? – zdziwił się Syriusz.
- Nie wiedziałeś? – Black pokręcił głową. – A… a że jest bratem mamy, też nie wiedziałeś?
- Co?! – Syriusz był zszokowany.
- Eee… ja… nie jestem pewien, czy on by chciał, żebym mówił ci o wszystkim, więc nie pytaj, jakim cudem – poprosił Harry. – Ale jest bratem mamy. Oni… sprawdzili to. Właściwie dowiedzieli się przez przypadek, kiedy sprawdzali magicznie swoje genealogie.
Syriusz westchnął głęboko. To było za wiele. Smarkerus bratem Lily? Słodkiej, niewinnej Lily.
- Ty… dobrze go poznałeś, prawda? – zapytał mężczyzna. – Byłeś tu cały czas, od kiedy zniknąłeś.
- On wcale nie jest takim zimnym draniem, wiesz? – Harry uśmiechnął się lekko. – W ogóle nie jest draniem. I nie jest zimny. Zasługuje na wszystko, co najlepsze, a… - Głos Harry’ego załamał się. Trudno było patrzeć na niego w takim stanie. Jakby zaraz miał się rozpaść. Gryfon zacisnął dłoń na ręce Severusa, jakby chcąc poczuć tętniące pod jego zimną skórą życie.
Syriusz wstał. Podszedł do okna i patrzył przez nie chwilę. A potem, jakby podjąwszy jakąś decyzję, powiedział cicho, lecz pewnie.
- Istnieje pewien stary rytuał. Nie znam go dokładnie, tylko o nim słyszałem. Ale gdyby udało mi się dostać jakoś na Grimmauld Place i znaleźć odpowiednią księgę, to myślę, że mógłbym… - Syriusz odwrócił się i spojrzał na Harry’ego. Widział w jego oczach cień nadziei i nie chciał mu jej odbierać, ale nie chciał też jej dawać, jeśli okazałoby się, że była złudna. Nie mógł jednak postąpić inaczej w tej sytuacji. – Myślę, że mógłbym pomóc mu odzyskać magię.
Harry patrzył na niego przez chwilę oszołomiony. A potem zerwał się na równe nogi, złapał go za rękę i wyciągnął z pomieszczenia.
- Musimy natychmiast powiedzieć o tym Tomowi!
***
To prawdopodobnie był błąd zabierać Syriusza do sypialni jego i Toma.
Black szybko zapomniał, po co tu przyszli. Kiedy tylko poskładał wszystko w całość i upewnił się w swoich przypuszczeniach przez zadanie trafnych pytań, zaczął wrzeszczeć na Harry’ego, że postradał zmysły, a potem na Toma, że jest obrzydliwym staruchem, który wykorzystuje nieletnich.
Dla kontrastu, kiedy Syriusz chodził po pokoju w te i z powrotem, piekląc się jak nigdy wcześniej, Tom leżał na łóżku i znudzony przeglądał jakieś dokumenty. Harry natomiast stał z boku, próbując się z tego wszystkiego nie śmiać.
- Harry, przypomnij mi, dlaczego ja go znoszę? – zapytał Tom, jednak w jego głosie nie było ani krzty zdenerwowania.
- Bo jest dla mnie ważny, a ja jestem ważny dla ciebie – odpowiedział, podchodząc do niego i siadając obok na łóżku.
Tom już odruchowo ułożył dłoń na jego udzie, nawet nie zastanawiając się, co robi. Gładził Harry’ego delikatnie przez warstwę dżinsów, okazując w ten sposób radość z jego bliskości.
Niestety, gest ten podziałał na Syriusza jak płachta na byka. Najeżył się jak prawdziwy pies, zaczął warczeć i syczeć, a gdyby wzrok mógł zabijać, Tom umarłby już przynajmniej z pięć razy. Riddle jednak postanowił nie przejmować się jego zachowaniem, które bardziej go bawiło, niż złościło. Jakby na przekór rozsądkowi zabrał dłoń z uda Harry’ego i przeniósł na jego plecy, wsunął pod materiał koszulki, a potem uśmiechnął się bezczelnie, chcąc sprowokować Blacka do jakiegoś działania.
- Zabieraj z niego swoje łapska, ty…
- Syriusz! – przerwał mu Harry. – Uspokój się! – powiedział stanowczo podniesionym głosem. – Tom nie robi nic złego.
- Nic złego?! Dotyka cię! – wykrzyknął Black, wyrywając sobie włosy z głowy.
- Bo mu na to pozwalam! – odkrzyknął Harry, wstając gwałtownie. Podszedł do mężczyzny i zaczął mówić cichym, lecz bardzo wyraźnym i stanowczym głosem.  – To  jest mój wybór, Syriuszu. I chociaż kocham cię i zależy mi na twoim wsparciu, będę podążał drogą, którą sam wybiorę, nawet jeśli nie zaakceptujesz tego wyboru – wyznał. W jego oczy wkradł się smutek na myśl, że Syriusz mógłby się od niego odwrócić z takiego powodu. – Ale wolałbym, żebyś zaakceptował – dodał szeptem.
Harry już miał się odwrócić i z powrotem usiąść obok Tom, kiedy Syriusz przyciągnął go do siebie i mocno przytulił.
- Harry, on ma siedemdziesiąt lat – spróbował ostatni raz Black.
Młody gryfon odsunął się od niego odrobinę, popatrzył na Riddle’a, po czym uśmiechnął się i powiedział:
- Wiem. Ale całkiem nieźle się trzyma, nie sądzisz? – Zaśmiał się lekko, kiedy Marvolo warknął niezadowolony na słowa Harry’ego.
Riddle wstał, podszedł do mężczyzn, po czym objął Harry’ego i przyciągnął do siebie, wyrażając tym gestem całą swoją zaborczość.
- Mogę cię zapewnić, Black, że Lily i James wiedzieli, że Harry i ja możemy stworzyć trwałą więź i wyrazili na to zgodę. Możesz więc pohamować swoje gryfońskie zapędy – oznajmił nieco oziębłym głosem.
- Więź? – zdziwił się Syriusz. – Zaraz… przecież nie jesteś wilkołakiem…?
- Później ci wytłumaczę, Syriuszu, teraz są ważniejsze sprawy – zauważył Harry. – Opowiedz Tomowi o tym rytuale.
***
Harry bardzo cieszył się, że Syriusz i Tom współpracowali ze sobą. Poniekąd. Nie była to czysta współpraca, oczywiście, Black nadal warczał na Toma przy każdej możliwej okazji, a Tom ciągle go prowokował i wyglądał, jakby dobrze się bawił.
Ku uciesze Harry’ego Riddle poparł pomysł z rytuałem. Miał nawet księgę, która opisywała, na czym on polegał, niestety opis był ogólny i dosyć pobieżny, więc i tak musieli w jakiś sposób dostać się na Grimmauld Place. Opracowali już wstępny plan, według którego na misję mieli wyruszyć Syriusz, Regulus i Bellatriks – jako że najlepiej znali zarówno posiadłość na Grimmauld Place, jak i pobliskie okolice.
Black początkowo sprzeciwiał się udziałowi kobiety. Wciąż miał do niej raczej zły stosunek, a sporo resentymentów sprzed lat dawało o sobie znać. Bellatriks przy bliższym poznaniu nie była tak odrzucająca i nieprzyjemna, jak mogłoby się wydawać. W walce zamieniała się w prawdziwą bestię, jednak poza tym choć dosyć wybuchowa, była także bardzo oddana rodzinie – w swój Bellatriksowaty sposób.
Harry chciał zostać do końca, by mieć swój udział w planowaniu, jednak Tom dosyć dobitnie przypomniał mu o lekcji zaklęć z Lucjuszem. Wcześniej zaklęć uczył go Severus, jednak teraz, z oczywistych powodów, prawie wszystkie zajęcia przejął Lucjusz, choć czasem pomagał mu Regulus. Jedyne zajęcia, których Malfoy Senior nie prowadził, były eliksiry – te przejął Avery.
W zajęciach praktycznych brali też udział Hermiona i Draco. Harry serdecznie współczuł Malfoyowi, ponieważ Lucjusz był dużo surowszy i bardziej wymagający względem swojego syna niż Hermiony czy Harry’ego. Szczególnie w momentach, w których Harry szybciej opanowywał jakiś czar. Czasem brunet miał nawet ochotę pocieszająco poklepać przyjaciela po ramieniu, jednak powstrzymywała go od tego świadomość, że Draco zabiłby go wtedy wzrokiem, dosłownie. Ewentualnie pomógłby sobie różdżką, ale wzrok zdecydowanie odegrałby największą rolę.
Po całym dniu praktycznych zajęć z zaklęć, transmutacji, obrony i numerologii – z jedną tylko przerwą na obiad – Harry był padnięty. Na kolację poczłapał z niezadowoloną miną człowieka, który ma dosyć całego świata i wszystkich istot żyjących. Usiadł obok Toma, wzdychając ciężko, na co ten tylko uśmiechnął się pobłażliwie, odsuwając mu zbłąkany kosmyk z czoła, który i tak zaraz wrócił na poprzednie miejsce.
Nastrój bruneta poprawił się odrobinę, kiedy na stole pojawiła się kolacja, a do jego nozdrzy doleciał zapach zapiekanki makaronowej. Szybko nałożył sobie pełen talerz i zaczął zajadać.
Po kolacji Tom zaproponował mu wspólny spacer po ogrodzie. Harry nie za bardzo miał ochotę na spacer, ale chciał spędzić trochę czasu z Tomem, więc bez wahania się zgodził. Obaj wstali od stołu i zrobili kilka kroków, kiedy Tom zatrzymał się nagle i złapał go za ramię. Harry spojrzał na niego zaskoczony i momentalnie zbladł. W tym momencie Tom osunął się na podłogę, a Harry złapał go w ostatniej chwili, zanim uderzył głową o twarde kamienie.
Zaraz potem wyjął różdżkę i rzucił na jego ciało zaklęcie lewitujące, by przenieść go do ich sypialni. Lucjusz szybko wstał ze swojego miejsca i poszedł za nimi. Kiedy tylko dotarli do sypialni i Harry ułożył nieprzytomnego Toma na łóżku, Lucjusz powiedział:
- Ty wiesz, co mu jest. – Jego głos i wyraz twarzy wskazywały, że nie da się nabrać, jeśli Harry będzie próbował zaprzeczyć. – Masz mi natychmiast powiedzieć.
- Ja… - zaczął Harry, ale właściwie nie wiedział, co ma powiedzieć. Sam nie miał nic przeciwko temu, żeby Lucjusz wiedział, ale skoro Tom mu nie powiedział, to chyba nie powinien tak po prostu dzielić się tą informacją. – Wolałbym, żebyś zapytał o to Toma – powiedział w końcu. – Nie chcę, żeby był potem na mnie zły, jeśli ci powiem wbrew jego woli.
Lucjusz westchnął, przyjmując na razie takie wytłumaczenie i zapytał już uprzejmiej:
- Czy mogę jakoś pomóc?
- Pamiętam, że Severus podawał mu jakiś eliksir, chyba wzmacniający, nie jestem pewien, miał błękitny kolor.
Lucjusz pospiesznie opuścił ich sypialnię, jednak szybko wrócił z eliksirem. Tom akurat się wybudził, więc mogli mu go od razu podać. Mężczyzna odetchnął, gdy eliksir przywrócił mu siły, a potem popatrzył przepraszająco na Lucjusza, mówiąc:
- Wiem, że chcesz wiedzieć, ale daj mi teraz odpocząć. Porozmawiamy później. Albo najlepiej jutro.
Lucjusz nie był zadowolony, jednak pozwolił się wyprosić. Gdy tylko wyszedł, Harry położył się obok Riddle’a i przytulił do niego. Pocałował go lekko w usta, poczym popatrzył na niego odrobinę zły.
- Musimy się połączyć, Tom – wyszeptał.
- Nie musimy, Harry, nie dramatyzuj, to tylko omdlenie – próbował go uspokoić.
- Tom – powiedział chłopak nieznoszącym sprzeciwu głosem – to nie był pierwszy raz. I obaj wiemy, co się stanie, jeśli się nie połączymy. Może nie dziś i nie jutro, ale w końcu… umrzesz, a ja nie wyobrażam sobie, że… - jego głos załamał się, a po policzku zaczęły płynąć łzy.
Tom szybko przyciągnął go do siebie, zaczął głaskać po głowie i całował go co chwila w czoło.
- Czem-mu n-nie chcesz się z-ze mną p-połączyć? – zapytał drżącym głosem Harry, spoglądając smutno w oczy Toma.
- Bo nie chcę, żebyś był ode mnie uzależniony do końca życia – wyszeptał. – Możesz mieć cudowne życie, Harry, możesz się zakochać w kimkolwiek. Musiałbym być niezwykle okrutny, żeby ratować swoje życie kosztem twojego.
- Ale ja kocham ciebie, Tom – wyszeptał równie cicho Harry. – Nie chcę się zakochiwać w kimkolwiek innym. Już zakochałem się w tobie – szeptał nadal z lekko rumianymi policzkami, jakby zawstydzony swoim wyznaniem. – Nie chcę cię stracić. – Po jego policzku znów popłynęła łza.
Tom szybko starł ją kciukiem, po czym przyciągnął Harry’ego do siebie i mocno go pocałował.
- Jak możesz być pewny, że mnie kochasz? – zapytał, gdy już oderwał się od jego ust i mocno go do siebie przytulił.
- Nie próbuj mi wmawiać, że cię nie kocham – powiedział Harry poważnym głosem. – Nie pozwolę ci umrzeć tylko dlatego, że nie potrafisz dostrzec, że komuś może na tobie zależeć. Wiem, co czuję. A ty się ze mną połączysz – powiedział już głośno i rozkazująco.
- Harry…
- Nie, Tom! Nie pytam cię o to i nie proszę. Ja ci każę! – niemal krzyczał. – Masz się ze mną połączyć. Obiecaj! – nakazał mu, podpierając się na łokciu i patrząc na niego nagląco.
- Dobrze, może kiedyś się połączymy. – Tom zaśmiał się lekko na zachowanie Harry’ego.
- Nie kiedyś, teraz. Jak najszybciej. – Nie spuszczał z niego wzroku, chcąc wychwycić choćby cień sprzeciwu.
- Harry…
- Tom!
- Harry – powiedział stanowczo, zwracając na siebie jego uwagę. – To nie jest takie łatwe. Trzeba przygotować rytuał, eliksir… i wiele innych rzeczy – wyjaśnił. – Nie można się połączyć na zawołanie. Zresztą, wcale nie jesteś pewien, że tego chcesz. Po prostu czujesz się zobowiązany.
- Och, czemu jesteś taki głupi?! – zdenerwował się w końcu Harry. – Chcę tego, już wcześniej o tym myślałem – powiedział, odsuwając się od niego odrobinę, chcąc okazać w ten sposób swoją złość. – Masz czas do Świąt, żeby wszystko przygotować. I nawet nie próbuj się z tego wykręcać.

Koniec rozdziału 18 (42)