Tom II Rozdział 13

Moi Kochani!

Mam ogromną nadzieję, że Święta minęły Wam w cudownej atmosferze, że mieliście i nadal macie śnieg (bo u mnie to staje się czymś egzotycznym, popadało raptem 2 dni i to po świętach i zaraz wszystko się roztopiło...), że dostaliście całą masę prezentów, oczywiście trafionych.:) No i trochę się spóźniłam, ale życzę Wam Szczęśliwego Nowego Roku!

Rozdział miał pojawić się w czasie świąt w ramach prezentu, ale nie udało mi się go napisać. Tak czy tak, wydaje mi się, że w porównaniu z poprzednimi, udało mi się napisać go dosyć szybko.

Niestety mam dla was złą wiadomość. Zbliża mi się zimowa sesja, a tym samym dużo nauki i zaliczeń. Z tego powodu kolejny rozdział w najlepszym wypadku pojawi się pod koniec lutego, ale w ogóle już w marcu. Także nie panikujcie, nie porzucam opowiadania, po prostu się uczę. A właśnie, jak już jesteśmy w temacie...

Błagam Was! Przestańcie mnie pytać, czy zamierzam jeszcze wstawić notkę, czy porzuciłam opowiadanie, czy cokolwiek, co wiąże się w jakiś sposób z zakończeniem mojej pracy nad tym opowiadaniem. Już kiedyś wspominałam, że za nic w świecie nie porzucę tego opowiadania (no chyba że mnie coś rozjedzie na drodze i z przyczyn oczywistych po prostu nie będę mogła kontynuować pracy), a teraz powtarzam. NIE ZAMIERZAM PORZUCAĆ OPOWIADANIA!!! Wiem, że teraz bardzo rzadko wstawiam nowe rozdziały, ale uwierzcie, że piszę w każdej wolnej chwili, tylko że tych chwil jest bardzo mało.:(

Narieen, cóż, akcja była rzeczywiście szybka, ale miałam pomysłu, jak to rozwinąć i czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Ale w tym rozdziale jest już odrobinę wolniej.:)

Fantasya, więcej Toma? Hm... proszę bardzo. Będzie nawet Tom razem z Harrym!:)

Anuii, ależ daj spokój, nie przepraszaj! Ja tylko żartowałam.:) A jeśli chodzi o to niewchodzenie do szkoły, to cóż... nie chodzi o nic specjalnego. Być może źle to ujęłam. Po prostu na Hogwart nałożone są bariery, które zostały wzmocnione, ponieważ trwa woja (o czym mówiłam w którymś tam rozdziale, pierwszym lub drugim drugiego tomu), dlatego też do szkoły nie można sobie tak po prostu wejść. Absolutnie nie chodzi o to, że to akurat Śmierciożercy nie mają wstępu, chociaż rzeczywiście mogłam ująć to w ten sposób; przepraszam za wprowadzanie w błąd.:)

Lady Vol de Mort, och, Drops będzie bardzo wkurzony. W tym rozdziale jest jedynie przedsmak jego wkurzenia, zatem myślę, że możesz spodziewać się bardziej krwawych scen.xd

Anonimowa, prośba o Klausa, hm? Nie ma sprawy... no... właściwie to i tak miałam go w planach.;d

Kao, haha... Ludu, wola Twa wysłuchana!:)

Ginger, 1. liceum?! Merlinie, ależ ci zazdroszczę. Dziewczyno, liceum w porównaniu ze studiami to RAJ! Ciesz się póki możesz.:)

Queen, no... trochę po świętach... ale mam nadzieję, że mi to wybaczysz. Na swoje usprawiedliwienie dodam, że bardzo się starałam dodać na święta, no ale... no nie wyszło...:( No i zobacz, o której godzinie dodaję! No poświęcam się, hm?:)

Ala, oj nie duś, są w tym rozdziale... hm... po tym opowiadaniu chciałabym coś jeszcze napisać, mam kilka pomysłów, ale jeszcze nic konkretnego. Na razie skupiam się głównie na obecnym.:)

Klaudiuszu, no weź... jak mnie zabijesz, to nie skończę opowiadania.:) A poza tym, groźby są karalne!xd

Mayumi, sceny tortur... hm... może i będą, ale nie w tym rozdziale i nie z Harrym. Jemu na jakiś czas odpuszczę.:)

Rina, ach, pojawi się Alecto... i będzie pewna aluzja związana z kimś na temat czegoś!:)

Anonimko, będzie się działo dużo, jeszcze nie w tym rozdziale, ale już w następnym będzie kilka... scen akcji.xd

A., nie bardzo mam wpływ na czas powstawania rozdziału. To przecież nie tak, że specjalnie każę Wam czekać. Pisanie to moje hobby, które nie może wejść na miejsce moich obowiązków.

K., och, daj spokój, każdy komentarz sprawia mi przyjemność, nie ma znaczenia, jak długi. Chociaż przyznam się, że lubię czytać, co się komu dokładnie spodobało, a co bardzo się nie podobało.:)

Itami, ojej, dziękuję.:) To naprawdę bardzo miłe.:)

Julio, hm, powiedzmy, że wstawiam ten rozdział na zakończenie Świąt i dobry początek roku.:)

Dominikamaja, nie, nargle jeszcze mnie nie dorwały.:) I wiesz...te twoje pomysły... eee... no... trochę się boję... chyba...xd

Natalio, też śpiewałam sobie taką piosenkę, jak byłam mała, tylko że występowała w niej osoba, której chciałam zrobić na złość.:)

Angel, kiedy... no... dziś:)

Anonimowy/a, dziękuję i mam nadzieję, że Twoje Święta również były wesołe, a Nowy Rok będzie szczęśliwy.:)

Widi, już są inne pairingi, ale będą też kolejne. Pomysł po prostu mi wpadł do głowy. Mało jest pairingów z Tomem i Harrym, więc postanowiłam poszerzyć ich zasób. Tak, chciałabym kiedyś napisać książkę. Mam nadzieję, że mi się uda.:)

MM, 3 dni? Niezły czas.:) Mam nadzieję, że nowe rozdziały też ci się tak spodobają.:)

Grace, co do Hermiony, powiedzmy, że to jakiś rodzaj fetyszu.xd Jeśli chodzi o Toma, to moim celem było stworzenie jego postaci właśnie w taki sposób, jakby siedziały w nim dwie osoby. Cieszę się, że to zauważyłaś.:) Myślę, że "Stowarzyszenie Ludzi Zrzeszających Się Przeciwko Staremu Dropsowi" to świetna nazwa.:) Jeśli chcesz, mogę założyć takie stowarzyszenie na blogu, albo jeszcze lepiej, możemy założyć osobnego bloga z tym stowarzyszeniem, a tutaj zrobić jego reklamę. Co ty na to?:)

Lilith, Szczęśliwego Nowego Roku i Tobie, choć też trochę spóźnione.:) Wybacz, że ci nie odpowiedziałam, ale w panelu ogłoszeniowym pojawiła się informacja o nowym rozdziale.:)

Wiecie, coraz więcej z Was grozi mi śmiercią w męczarniach i innymi złymi rzeczami dotyczącymi mojego zdrowia... No aż się zaczynam martwić.;d

Rozdział niebetowany!
edit:
beta: Nanni (bardzo serdecznie Ci dziękuję:))

Tom II Rozdział 13 (37)

- Eliksir regenerujący skórę, maść na oparzenia, Wywar Żywej Śmierci, eliksir czyszczący rany, eliksir wiggenowy – wymieniał Tom, a Alecto donosiła wszystkie potrzebne mikstury.

Riddle szybko, a jednocześnie i delikatnie zdejmował ubrania z Harry’ego, używając zarówno dłoni jak i różdżki. Obok niego Regulus zajmował się Severusem. Na szczęście mężczyzna nie miał żadnych poważniejszych ran, ale był wyczerpany magicznie. Regeneracja jego mocy może potrwać nawet miesiąc i przez cały ten czas Severus będzie w śpiączce.

Kiedy z Harry’ego zniknęły już wszystkie ubrania, Alecto zaczęła oczyszczać jego rany, a Tom raz za razem rzucał zaklęcia diagnozujące, a następnie lecznicze.

W tym momencie drzwi do małego szpitalika otworzyły się i do środka wszedł Niklaus. Podszedł do łóżka, w którym leżał Harry i spojrzał krytycznie na jego poranione ciało.

- Więc to jest twój towarzysz? – Bardziej stwierdził, niż zapytał.

Nachylił się nad chłopcem i zaczął węszyć, poczynając od jego twarzy, a kończąc w okolicach klatki piersiowej.

- Odsuń się – warknął groźnie Tom.

Niklaus uśmiechnął się szyderczo. Wyprostował się, sięgnął po pustą fiolkę stojącą na szafce obok, po czym brutalnie wgryzł się w swój nadgarstek i podstawił naczynie na krew. Chwilę później oddał je Tomowi, mówiąc – Powinien to wypić, ale jeśli mu to wstrzykniesz, też zadziała.

Niklaus spojrzał jeszcze raz na Harry’ego, po czym odwrócił się i wyszedł.

Tom szybko pobiegł do małego magazynku po strzykawkę. Chwilę później do żył Harry’ego wpływała wampirza krew. Jego rany zaczęły się goić na ich oczach, najpierw te mniej poważne, później, nieco wolniej, głębsze. Dziesięć minut później oddech chłopaka nie był już tak płytki, a klaka piersiowa zaczęła bardziej się unosić. Puls przyspieszył, a jego serce biło w coraz większym rytmie, dając znać, że jego stan radykalnie się poprawił. Skóra na jego ciele powoli regenerowała się. Tom wiedział, że Harry ma obrażenia wewnętrzne, ale nie miał pojęcia, jak mogą być one poważne. Minęło pół godziny, zanim Harry się obudził. Znaczyło to, że jego stan był gorszy, niż się spodziewał.

Harry otworzył oczy i, kiedy wspomnienia zaczęły do niego wracać jedną wielką falą, podniósł się do siadu tak szybko, że aż zakręciło mu się w głowie. Tom momentalnie znalazł się przy nim i przytulił go mocno, obejmując opiekuńczo ramionami. Harry spojrzał ostrożnie w górę i odetchnął głęboko, gdy zobaczył Toma.

- Co z Severusem? – zapytał na wstępie, wtulając się w mężczyznę jeszcze bardziej.

- Jest obok – odpowiedział Riddle.

Gryfon wyjrzał zza jego ramienia i spojrzał na nieprzytomnego mężczyznę.

- Co mu jest? – zapytał Harry.

- Fizycznie wszystko z nim w porządku – odpowiedział, a Harry spojrzał na niego niecierpliwie, domagając się pełnej odpowiedzi. – Jest wyczerpany magicznie. Będzie nieprzytomny, dopóki jego magia się nie zregeneruje.

- Czyli… wszystko będzie z nim ok.?

- Tego się właśnie spodziewamy, ale pewność będziemy mieli dopiero jak się obudzi. W najgorszym wypadku straci swoją magię.

Harry spuścił zasmucony głowę. Zastanowił się chwilę, po czym powiedział – Najważniejsze, że będzie żył.

- Tak – odpowiedział Tom. Przez chwilę trwali razem w ciszy, każdy pogrążony we własnych myślach. W końcu jednak Tom uznał, że to nie jest odpowiedni czas na rozległe rozważania i przerwał milczenie. – Chodź, umyjemy cię, ubierzemy, a potem wszystko mi opowiesz. – Mężczyzna owinął go szczelnie prześcieradłem, następnie wziął na ręce i już miał iść w kierunku drzwi, kiedy Harry go zatrzymał.

- A Severus? – zmartwił się chłopiec.

- Myślę, że ma się nim kto zająć. – Spojrzał z uśmiechem w kierunku Alecto, która delikatnie przemywała jego ciało wilgotną gąbką.

***

Tom posadził Harry’ego na szafce w ich łazience i zajął się przygotowywaniem kąpieli w wannie. Odkręcił kurki z wodą, wlał odrobinę pachnącego olejku i podszedł do chłopaka.

- Jak się czujesz? – zapytał zatroskany.

- Dobrze. – Harry uśmiechnął się do niego.

Tom odwzajemnił uśmiech i nachylił się, by cmoknąć go delikatnie w usta. Potter westchnął na to z przyjemnością.

Marvolo zerknął na wannę i machnął w jej kierunku dłonią, by zatrzymać dopływ wody, widząc, że jest jej już wystarczająco dużo. – Kąpiel gotowa, chodź. – Tom podniósł go i postawił na ziemi. Chciał ściągnąć z niego prześcieradło, ale Harry mu na to nie pozwolił.

- Nie wyjdziesz? – zapytał zdziwiony.

- Oczywiście, że nie, nie zostawię cię samego – odpowiedział z uśmiechem, a widząc spojrzenie Harry’ego, zrozumiał, że chłopiec się wstydzi. – Daj spokój, Harry, nie musisz się mnie wstydzić. Zresztą i tak już widziałem twoje piękne ciało. – Uśmiechnął się, przytulając go do siebie i podstępem próbując ściągnąć z niego materiał. W końcu odsunął się od niego o krok i powiedział, rozpinając własną koszulę – Tylko się wykąpiemy, Harry.

- Razem? – Tego się nie spodziewał. Trybiki w jego głowie działały teraz na wyższym poziomie, rozważając plusy i minusy tej sytuacji. Nie chodziło bowiem o sam fakt, że Harry wstydził się swojej nagości przed Tomem, tylko o strach, że nie sprosta jego estetycznym wymaganiom, że zwyczajnie mu się nie spodoba.

Tom natomiast zaprzestał rozpinanie koszuli, podszedł z powrotem do towarzysza, wziął jego twarz w dłonie i czule go pocałował.

- Jeśli nie chcesz, wykąpię się po tobie. – Mężczyzna ukrył swoje rozczarowanie i nadal uśmiechał się czule do chłopca.

- Możemy wykąpać się razem – szepnął Harry.

Tom zsunął ręce na jego ramiona i delikatnie ściągnął prześcieradło. Tym razem chłopiec już się nie opierał. Drżał tylko lekko, kiedy wzrok Riddle’a prześliznął się po nim raz czy dwa. Tomowi kilka sekund zajęło ściągnięcie ubrań z siebie. Harry starał się nie patrzeć, jak sprawne dłonie mężczyzny błądzą po jego ciele, ściągając kolejne warstwy odzieży. Lekko zaczerwienił się, kiedy ten zaczął zsuwać swoje bokserki i zawstydzony starał się nie spoglądać na tę najintymniejszą część jego ciała; choć sam czuł, jak wzrok Toma raz po raz się na nim zatrzymuje.

Gdy obaj byli już gotowi, weszli do wanny. Marvolo pomógł Harry’emu w wygodnym zajęciu miejsca, asekurował go przy tym przed poślizgnięciem się. Następnie sam ulokował się za jego plecami. Chłopiec wygodnie oparł się o jego klatkę piersiową i powoli zaczął się odprężać w gorącej wodzie i aromatycznych oparach. Tom sięgnął po gąbkę, zamoczył ją w wodzie i zaczął przemywać jego ciało.

- Bardzo za tobą tęskniłem – szepnął mężczyzna.

- Ja za tobą też. – Harry wtulił się w niego. Odwrócił lekko głowę i cmoknął go w brodę. – Przepraszam, że cię nie posłuchałem – szepnął.

- Nie przepraszaj mnie, Harry – powiedział czule Tom. – Masz tylko szesnaście lat. Masz prawo do błędów. To ja powinienem być mądrzejszy i zabronić ci jechać. – Westchnął głęboko. – Przepraszam, że pozwoliłem ci jechać. – Uśmiechnął się lekko, patrząc chłopcu w oczy.

- Daj spokój, obaj dobrze wiemy, jak by się to skończyło, gdybyś mi nie pozwolił – zwrócił uwagę chłopiec, zdając sobie jednocześnie sprawę ze swojej niedojrzałości. 

- Pewnie obraziłbyś się na mnie na dobry miesiąc – zażartował Tom. – Ale wtedy zawsze mógłbym cię przeprosić, a tak tylko naraziłem twoje życie…

- Sam się narażałem – zaprzeczył gryfon. – Ja… obiecuję, że będę cię słuchał… bardziej… ale nie tak całkiem… i nie zawsze…

Tom zaczął się śmiać. Obietnica Harry’ego była zdecydowanie oryginalna. – Kocham cię – powiedział mu wprost do ucha, po czym przygryzł je lekko wargami.

- Tom?

- Tak?

- Czemu byłem nieprzytomny tak krótko? – zmienił temat Harry.

Tom milczał przez chwilę, zastanawiając się, jak mu odpowiedzieć. – Podałem ci pewien… specjalny specyfik… uzdrawia zaskakująco szybko – wytłumaczył niezgrabnie.

- Więc czemu nie podałeś go Severusowi? – zapytał z nutą pretensji w głosie.

- Ponieważ na wyczerpanie magiczne nie ma lekarstwa. No i miałem tylko jedną dawkę.

Milczeli obaj przez krótki czas, wtulając się w siebie. W końcu Harry pociągnął temat dalej.

- Nauczysz mnie robić ten eliksir?

- Nie… nie bardzo mogę cię tego nauczyć…

- Czemu? – Tym razem Harry zdecydowanie wydawał się urażony.

- Bo… wytłumaczę ci później. A teraz siedź cicho, musimy cię umyć. – Pocałował go krótko. – Później ubierzemy się, pójdziemy coś zjeść i opowiesz mi co się dokładnie stało – uciął dalszą dyskusję Tom.

Wolał nie mówić teraz Harry’emu, że podał mu krew wampira. To pociągnęłoby za sobą kolejne pytania. Uznał, że lepiej będzie zaznajamiać chłopca z tematem stopniowo. Najpierw przedstawi mu Niklausa, potem opowie co nieco o ich historii, chociaż już postanowił, że nie opowie o wszystkim, a następnie dopiero wyjaśni mu specyficzne działanie jego krwi.

***

- Wracałem od Severusa, było już późno, wiesz – opowiadał Tomowi Harry. W tym samym czasie skrzat krzątał się obok nich, przygotowując im posiłek. – Nawet nie widziałem, z której strony się pojawił. On po prostu stanął mi na drodze. Chciałem jakoś uciec, ale nie miałem… - westchnął głęboko – nie miałem za bardzo jak. Zaciągnął mnie do swojego gabinetu i powiedział, że zabije mnie, jeśli nie wyjawię mu twoich planów. Powiedziałem mu, że nic mu nie powiem i wtedy zaczęliśmy walczyć. Ja… nie mogłem w niego trafić, ciągle uskakiwał, albo odbijał zaklęcie. – Harry zarumienił się lekko. – Niechcący walnąłem oszałamiaczem w wazę i spadła mu na głowę… dlatego udało mi się wydostać z gabinetu – wytłumaczył. – Resztę już znasz.

Skrzat podał im talerze pełne ich ulubionego jedzenia. Harry dostał zupę jarzynową i spaghetti, a Tom krem z warzyw wiosennych i włoskie risotto z kurczakiem.

- Doskonale sobie poradziłeś, Harry – powiedział pocieszająco Tom. – Dumbledore to potężny czarodziej, wiesz o tym, a tobie udało się z nim walczyć i nie przegrać.

- Tylko dlatego że waza spadła mu na głowę – przypomniał gryfon, nadal krytycznie nastawiony do swoich umiejętności.

- Jesteś jeszcze młody Harry, nie możesz porównywać swoich umiejętności magicznych do umiejętności tak doświadczonego i starego czarodzieja – zauważył rozsądnie Tom. – Nadal się rozwijasz, twoja moc rośnie, no i do tego dochodzi jeszcze bariera ustawiona przez Dumbledore’a. Dopóki do końca jej nie złamiesz, nie będziesz mógł korzystać z całej swojej mocy. Nie przejmuj się, Harry. Przed tobą jeszcze wiele pracy, ale mogę cię zapewnić, że jeśli tylko będziesz chciał, to będziesz doskonałym czarodziejem.

Harry uśmiechnął się do niego, doceniając miłe słowa. Chwilę później nachylił się i czule go pocałował, ciesząc się, że znów może doznawać tej przyjemności, gdy tylko ma na to ochotę. Tę niezwykłą chwilę przerwało im niestety natarczywe chrząknięcie.

- Mam nadzieję, że wam nie przeszkadzam? – usłyszeli sarkastyczne pytanie.

Harry szybko oderwał się od Toma i spojrzał nieufnie na przybyłą osobę. Tom westchnął ciężko, mając nadzieję, że Niklaus pozwoli mu zdecydować, kiedy przedstawi mu Harry’ego; najwyraźniej nie powinien tego oczekiwać.

Chłopiec zerknął zdezorientowany na Toma, nie mając pojęcia, kim jest mężczyzna.

- Harry, pozwól, że przedstawię ci mojego starego przyjaciela, Niklausa – powiedział niespecjalnie zadowolony z zaistniałej sytuacji Riddle.

Klaus podszedł do chłopca i z typowym dla siebie uśmieszkiem wypowiedział:

- Ogromnie się cieszę, że przypadł mi ten zaszczyt poznania towarzysza Toma. Niestety, nie kłopotał się powiadamianiem mnie, że już cię odnalazł. – Uśmiechnął się do niego nieco przyjaźnie, nieco złośliwie.

Harry nie bardzo wiedział, jak ma się zachować. Niklaus onieśmielał go. Jego sposób bycia był dosyć... dziwaczny, jak na jego gust.

- Miło mi cię poznać, Niklaus – powiedział tylko speszony i przesunął się nieznacznie w stronę Toma.

***

Dumbledore już dawno nie był tak wściekły. Nie miał pojęcia, jak udało im się uciec. Voldemort musiał maczać w tym palce, ale jak… Praktycznie nikt nie mógł wejść na teren Hogwartu niezauważony. To oznaczało, że Voldemort musiał mieć w zamku szpiegów. Albus musiał ich wytropić, jak najszybciej. Jego plany i tak zostały już w części zniszczone. Nie mógł pozwolić sobie na kolejne błędy. Jeśli cokolwiek jeszcze pójdzie nie tak, jego szanse na wygranie w tej wojnie znacznie spadną. To mógł być początek jego klęski, a on nie mógł do tego dopuścić.

Zmierzał właśnie do swojego gabinetu szybkim krokiem. Przed chimerą stała Granger. Dumbledore zdziwiony, przybrał na twarzy wyraz dobroci i zbliżył się do uczennicy.

- Panno Granger, czy coś się stało? – zapytał pozornie troskliwie. – Jest już po ciszy nocnej, powinna być pani w swoim dormitorium.

- Panie profesorze – zaczęła Hermiona. Kiedy tylko oddali Harry’ego i profesora Snape’a w ręce Toma, ten przekazał im instrukcje, by postarali się odzyskać ich różdżki. Razem z Draco, Blaise’em i Ronem opracowali plan. Zrobili to szybko, żeby Dumbledore nie domyślił się, że mają cokolwiek wspólnego ze zniknięciem jego więźniów. Jeżeli to miało się udać, musieli przekonać go, że nie mają o niczym pojęcia. – Harry’ego nie ma już od kolacji. Zaczynam się martwić, on nigdy tak nie znikał, a przynajmniej nie sam – zaczęła tłumaczyć.

- Niech się pani uspokoi, panno Granger. Wejdźmy do mojego gabinetu, tam porozmawiamy. Napije się pani herbaty? – zapytał ją, gdy wchodzili po schodach.

- Nie, dziękuję, profesorze – odpowiedziała uprzejmie, wchodząc do gabinetu. 

Usiedli na fotelach i Dumbledore ponownie podjął temat. – Zatem, niech pani zacznie od początku.

- Harry nie wrócił na noc do dormitorium. Jest już prawie pierwsza, to naprawdę dziwne, żeby on tak sam wychodził, nikomu nic nie mówiąc.

- Tak, to rzeczywiście dziwne. Ale oboje też wiemy, że pan Potter lubi nocne spacery, czyż nie? – Uśmiechnął się do niej, dając znać, że wie o jego wybrykach z wcześniejszych lat.

- Tak, ale zawsze wtedy mówił Ronowi, że wychodzi. A teraz nawet nie wrócił do pokoju wspólnego po kolacji – mówiła Hermiona. – Profesorze, naprawdę się o niego martwię, on… - westchnęła głęboko, genialnie grając swoje zmartwienie. – Odkąd wrócił, dziwnie się zachowuje – zaczęła mówić ostrożnie, jakby zastanawiając się nad poczynaniami Harry’ego. – Prawie ze wszystkimi przestał rozmawiać, przestał się udzielać, strasznie się wyciszył. Ja… sama nie wiem… czy myśli pan, że… że on mógł przejść na Ciemną Stronę? – zapytała z idealnie widocznym strachem w całej swojej postawie.

- Mam nadzieję, że nie, a jak do tej pory Harry nie wykazał, by tak właśnie było. – Znów uśmiechnął się przyjaźnie.

- Pan Malfoy stoi przy wejściu – poinformował obraz wiszący nad drzwiami.

- Proszę mi wybaczyć na moment, panno Granger, sprawdzę, o co chodzi. – Dumbledore wstał i wyszedł z gabinetu.

Hermiona natychmiast zerwała się ze swojego miejsca i pognała w stronę biurka dyrektora. Szybko zaczęła je przeszukiwać. Szczęście jej dzisiaj dopisywało. Różdżki znajdowały się w szufladzie. Były chronione zaklęciem przeciw kradzieży, ale gryfonce udało się je złamać. Pospiesznie schowała różdżki w swojej szacie i wróciła na miejsce, nabierając kilka głębokich oddechów, chcą się uspokoić. Kilka minut później Dumbledore wrócił do gabinetu w towarzystwie ślizgona.

- Panno Granger, jeśli pan Potter nie znajdzie się do jutra, proszę mnie powiadomić. Przykro mi, ale muszę teraz panią pożegnać.

Dziewczyna skinęła głową. – Dziękuję, profesorze. Dobranoc. – powiedziała, wychodząc.

Jak do tej pory wszystko poszło dobrze. Draco wróci teraz do Malfoy Manor zobaczyć się z „chorą” matką, a ona szybko musi się spakować i udać tunelem do Wrzeszczącej Chaty. To było dziwne. Hermiona nigdy nie przypuszczała, że kiedyś, z własnej woli, zdecyduje się opuścić jakiekolwiek zajęcia i nie zaliczyć przez to roku szkolnego. A teraz całkiem rezygnowała ze szkoły. Ale musiała. Dumbledore nie był głupi, prędzej czy później domyśliłby się, kto zabrał różdżki. I domyśliłby się, kto pomógł uciec jego więźniom. Wiedziała, że musi poświęcić coś dziś, by nie poświęcać jutro. To była inwestycja w przyszłość. Najlepsza, jaką mogła w tej chwili zrobić. A kiedyś… kiedyś dokończy swoją edukację. Po wojnie.

Będzie dobrze – pomyślała. – Po wojnie.

Koniec rozdziału 13 (37)