Tom II Rozdział 12

Wiem! Wiem, że długo czekaliście. Wiem, że mogłam dać znak, że jeszcze żyję. Wiem, że mogłam napisać, kiedy można w ogóle spodziewać się kolejnego rozdziału. Problem w tym, że na to pierwsze i trzecie nie miałam wpływu, więc trudno byłoby mi cokolwiek na ten temat powiedzieć.
Rozdział planowałam wstawić na przełomie września i października, ale kiedy zaczął się kolejny rok studiów, to po prostu wymiękłam. Naprawdę, zrozumcie mnie, muszę czytać 3-4 powieści tygodniowo, do tego jeszcze teksty teoretyczne, a gdyby tego było mało, to jeszcze mam do napisania masę prac zaliczeniowych, przynajmniej jedna na tydzień.... Poważnie, to dla mnie czasem za wiele. Zarywam przynajmniej 3 noce tygodniowo...
Jednak w końcu udało mi się napisać rozdział. Krótki, ale przynajmniej trochę się rozjaśni.:)

Lady Vol de Mort, nie, nie lubię nikogo torturować, ale czasem trzeba... No i bez przesady, tego jeszcze nie można nazwać torturami... no w każdym razie nie takimi z prawdziwego zdarzenia.
Anonimowa, a kto by się tego spodziewał? Jednak jakoś musiałam wytłumaczyć to pokrewieństwo, a ten pomysł chodził mi po głowie od dawna.
Eterna, czy Harry wybaczy Ronowi? O tym w następnym odcinku! A tak naprawdę, to jeszcze nie zdecydowałam.
Ginger, dzięki.:) Rozdział jest baaardzo późno, ale wyżej już wyjaśniłam powód. Mam nadzieję, że nie będziesz się bardzo gniewać.
Fantasya, ach, cieszę się, że zaskoczyłam cię jeśli chodzi o Rona.:)
Katy, wiem, że to było okropne, ale takie miało być:)
K., dłuższe rozdziały? Jeśli tylko zajdę na to czas, ale niestety nie mogę ci tego obiecać.:(
Mariposo, Riddle wkroczy troch później, w zasadzie to w następnym rozdziale, ale w końcu będzie go bardzo dużo.:)
Anuii, jej, to pierwsze zdanie zabrzmiało jak jakieś oskarżenie.xd no ale nic nie mogę na to poradzić. Piszę w każdej wolnej chwili.:)
Sol12, ach, wybacz, że nie powiadomiłam cię o notce, ale mam zwyczaj powiadamiać tylko o rozdziałach głównego opowiadania. Jednak jeśli chcesz, to będę cię oczywiście powiadamiać o każdym poście.:)
Nikoru, jeśli będę mogła, to oczywiście wpadnę, ale nie chcę ci nic obiecywać, bo nawet na swojego bloga nie mam teraz czasu.:(
Queen, słabo wyszły, bo to nie były sceny tortur, powiedzmy, że to było coś w stylu "dzień dobry, moi więźniowie".:) Przecież Dumbledore nie jest idiotą, cokolwiek o nim myślimy, nie torturowałby w szkole obłożonej barierami. Tylko nie rozumiem czemu wyczerpanie magiczne było dla ciebie komiczne...? To chyba raczej... makabryczne? Tak czy tak, trudno, żadne opowiadanie nie może być przecież w 100% idealne.;)
Rina, jedną z najlepszych? Jej, mów mi tak jeszcze.xd Alecto już niedługo:) Och, nigdy tego nie porzucę, choćbym miała pisać przez kolejne 3 lata, żeby w końcu to zakończyć.:)
Dominikomajo, spokojnie, po co te groźby. Chociaż, chciałabym widzieć, jak wciskasz Dropsowi dropsy do gardła.xd
Kirano, pewnie, że zmotywował mnie do pisania, ale z czasem jest teraz marnie.:)
Anonimko, oczywiście, że wątek z wilczkami nie jest skończony, będzie kontynuowany, ale dosyć nieregularnie.:) Harry x Filch...? O bleeee!!!! Błagam, bez takich na moim blogu!xd
Gabrielo, dzięki za miłe słowa:) Rozdział dosyć późno, ale mam nadzieję, że ci się spodoba.
Mayumi, więcej krwawych scen? Ty sadystko.xd No i jeszcze półmartwi... Cóż, właściwie to będą półmartwi, ale żywi.;)
Grace, ach, chyba sobie wydrukuje twój komentarz i powieszę na ścianie. Dzięki:) Daj znać, czy powiadomienie doszło.:)
Hekate, przepraszam, za ten brak notek, ale naprawdę, naprawdę się starałam.:)

Nie przedłużam już, zapraszam na rozdział.:)

Rozdział niebetowany!!!
edit:
beta: Nanni (bardzo serdecznie ci dziękuję:))

Tom II Rozdział 12 (36)

Hermiona zastygła w bezruchu. „Dumbledore zaatakował Harry’ego” – te słowa dźwięczały jej w uszach niczym echo.

- Muszę… muszę się z nim zobaczyć – powiedziała szybko, po czym odwróciła się na pięcie i niemal pobiegła do drzwi.

- Czekaj! – krzyknął za nią Ron.

Dziewczyna przekręciła głowę, by na niego spojrzeć, rękę trzymając cały czas na klamce.

- Co? – zapytała zniecierpliwiona.

- Pomyśl, Snape i tak go pewnie zabrał już z Hogwartu – powiedział, a zapał Hermiony znacznie osłabłł. – Lepiej mi o wszystkim opowiedz. Musiałaś wiedzieć o wszystkim wcześniej. Znam cię, Hermiono, przyjęłaś to zbyt spokojnie, a ostatnio zaczęłaś znikać na przerwach poobiednich. I ciągle przekonywałaś mnie, żebym z nim pogadał.

Hermiona westchnęła ciężko, odeszła od drzwi i usiadła na łóżku. Spojrzała na Rona nieco zasmuconym wzrokiem i zaczęła opowiadać – Połowę wakacji spędziłam z Harrym, we dworze Voldemorta. Wszystko, co powiedział ci Harry, jest prawdą. On walczy z Dumbledore’em o dobro świata czarodziejów, nie o śmierć mugoli. Tom jest naprawdę miłym i troskliwym człowiekiem. Jest okrutny dla wrogów, ale Dumbledore jest jeszcze okrutniejszy; Tom nigdy nie skrzywdziłby dziecka…

Hermiona opowiedziała Ronowi wszystko, co sama wiedziała, choć nie powierzyła mu niektórych informacji, ze względu na dobro ludzi, których one dotyczyły. Ufała Ronowi, w tym momencie, ale nie jest trudno uzyskać od kogoś informacje wbrew jego woli. Lepiej było, jeśli Ron nie znał wszystkich szczegółów.

- Harry nie zmienił swoich poglądów, ani ideałów. On tylko dostrzegł prawdziwe oblicze Dumbledore’a.

- Jestem totalnym kretynem, co? – powiedział po chwili milczenia Ron.

- Kretynem tak, ale nie totalnym. – Hermiona uśmiechnęła się lekko w jego kierunku. Chwilę potem wstała i oznajmiła – Idę poszukać Draco, może będzie wiedział  coś o Harrym.

- Mogę iść z tobą? – zapytał z nutą nadziei w głosie.

- Jasne.

***

Kierowali się w stronę lochów Hogwartu. O tej porze korytarze były niemal puste. Hermiona rozglądała się nerwowo, bojąc się, że wpadną na Dumbledore’a. Kiedy minęli Wielką Salę, zza rogu wyszli Draco i Blaise. Hermiona szybko do nich podbiegła, natomiast Ron wyraźnie się ociągał.

- Co z Harrym? – zapytała na wstępie nadal zdenerwowana. Draco skinął głową na Rona, nie chcąc rozmawiać przy nim. – Mów! – powiedziała tylko Hermiona.

Draco złapał ją za rękę i zaprowadził do najbliższej pustej klasy. Blaise i Ron poszli za nimi. Gdy już znaleźli się w środku, Draco zirytowany zapytał – Czy on musi tutaj być? – zapytał, wskazując na Rona.

- Tak. On już i tak o wszystkim wie – oznajmiła Hermiona i popatrzyła groźnie na blondyna.

Ten tylko westchnął ciężko i zaczął mówić.

- Dumbledore porwał Harry’ego i Severusa. – Hermiona pisnęła na tę wiadomość. Nie zdążyła jednak powiedzieć nic więcej, ponieważ ślizgon zaczął mówić dalej. – Tom już o wszystkim wie i domyśla się, gdzie mogą być przetrzymywani. Oczywiście zakładając, że nadal są w Hogwarcie – powiedział pesymistycznie Malfoy. – Tom nie może wejść do Hogwartu. Ani żaden śmierciożerca. Sami musimy ich uwolnić. Tom dał mi szczegółowe polecenia. Granger, potrzebna nam będzie mapa Pottera, jak już ich znajdziemy, to będziemy musieli dostać się jakoś do Wrzeszczącej Chaty…

- Jest przejście, obok Bijącej Wierzby – przerwała mu dziewczyna.

- I tak potrzebujemy mapy, pokaże nam, jeśli ktoś będzie w pobliżu – zaczął ponownie mówić Draco. – Jeśli szczęście nam sprzyja, mamy jeszcze około dwóch godzin, zanim Dumbledore ich stąd zabierze. – Blondyn nerwowo stukał różdżką o swoją dłoń.

- Dobra, Granger – podjął tym razem Blaise – ty lecisz po mapę i za dziesięć minut spotykamy się z powrotem tutaj. A ty, Weasley, lepiej zostań w swojej wieży, będziesz tylko przeszkadzał – zarządził czarnoskóry chłopak.

- To mój przyjaciel, nie będę siedział na tyłku, kiedy on może być torturowany… - sprzeciwił się rudzielec.

- To twój były przyjaciel i, owszem, będziesz siedział na tyłku, jeśli chcesz, żeby przeżył – powiedział Draco, patrząc na Weasleya groźnie.

- Nie mam zamiaru… - zaczął ponownie Ron, jednak jego wypowiedź została przerwana.

- Zamknijcie się wszyscy trzej – zdenerwowała się Hermiona. – Co potem, Draco? Przyniesiemy mapę i co dalej?

- Ty posiedzisz sobie na czatach przy wejściu do lochów, a ja i Blaise spróbujemy ich wydostać – odpowiedział.

- Są w lochach? – zdziwiła się Hermiona. – Nie sądzisz, że to byłoby zbyt proste i ryzykowne ze strony Dumbledore’a? Przecież w lochach każdy mógłby ich znaleźć.

- Problem w tym, że w Hogwarcie są inne lochy… nieco głębiej. Musimy znaleźć wejście, to komplikuje całą sprawę. Wszystko musimy zrobić przed północą. Tom uważa, że Dumbledore przeniesie ich właśnie wtedy.

Hermiona przytaknęła i wyciągnęła Rona z pomieszczenia. Szybko udali się do pokoju wspólnego, a następnie do dormitorium chłopców. Hermiona wzięła nie tylko mapę; razem z Ronem spakowała także na szybko rzeczy Harry’ego i zmniejszyła je do małej paczuszki mieszczącej się w kieszeni. Niedługo później byli już w umówionym miejscu.

Draco schował rzeczy Harry’ego do swojej kieszeni, a Hermiona rozwinęła mapę i uważnie zaczęła ją przeglądać poszukiwaniu osób, które mogłyby zniweczyć ich działania.

Wejście do lochów znajdowało się na najniższym poziomie zamku, tak jak powiedział im Tom. Godzinę zajęło im szukanie ukrytych drzwi. O dziwo, Ron bardzo się przysłużył w poszukiwaniach. Chłopak zaproponował, by rzucić Alochomorę na każdą ze ścian. Draco początkowo nastawiony bardzo negatywnie do tego sposobu, był niezwykle zaskoczony, kiedy w końcu usłyszeli szczęk zamka w ścianie w jednym z korytarzy. To jednak nie było jeszcze właściwe wejście. Ku ich zdumieniu, za ścianą znajdowały się kolejne drzwi, strzeżone przez Sfinksa, jak oznajmiła chłopcom Hermiona.

Sfinks, jak spodziewała się Granger, pobierała opłatę za przejście.

- Ach, jak miło was widzieć, młodzi czarodzieje – wypowiedziała głowa pięknej kobiety. – Zgaduję, że chcecie przejść. – Sfinks uśmiechnęła się chytrze. – Trzy zagadki – trzy odpowiedzi i przejście otworzy się przed wami.

Czwórka uczniów zgodziła się dosyć niechętnie na taką wymianę. Sfinks poruszyła się zadowolona i wypowiedziała pierwszą zagadkę.

- Istnieje reguła, która głosi, że wszystkie reguły mają wyjątek. Czy ta reguła także ma wyjątek?

Draco podrapał się po brodzie i niemal bez zastanowienia rzucił – Tak, istnieje reguła, która nie ma wyjątku, więc sama jest wyjątkiem.

Sfinks od razu zadała kolejną zagadkę.

- Ojciec i syn mieli wypadek. Ojciec zmarł, a syna zabrano do szpitala. Gdy uzdrowiciel zobaczył go, powiedział: Nie mogę go leczyć, on jest moim synem. Jak to możliwe?

Cała ich czwórka głowiła się nad odpowiedzą. Hermiona analizowała wszystko po kolei, chodząc w te i z powrotem; Draco stał z założonymi rękami i tupał nogą, a Blaise i Ron siedzieli pod ścianą… w odległości powyżej metra od siebie.

- Wiem – szepnęła w końcu Hermiona. – Wiem. Chirurg jest matką tego chłopca!

Sfinks uśmiechnęła się złośliwie, machnęła skrzydłem, a przed nimi pojawiły się dwa lustra – Ain Eingarp i zwykła tafla odbijająca rzeczywistość. – Wybierz szczęście – powiedziała tajemniczo Sfinks.

W tym samym momencie Ron i Blaise wstali i zaczęli zbliżać się do lustra Ain Eingarp. Draco już wyciągał dłoń w jego stronę, lecz Hermiona w porę ją chwyciła.

- Nie! – krzyknęła. – To pułapka! – Zaczęła potrząsać nimi po kolei, próbując wybudzić ich z transu. W końcu zdesperowana uderzyła każdego otwartą dłonią w policzek. Odetchnęła z ulgą, gdy przyniosło to skutek. – Ain Eingarp nie pokazuje szczęścia, przynosi rozpacz. Prawdziwe szczęście można znaleźć tylko w odbiciu rzeczywistości – mówiła, patrząc na sfinksa. Ta spojrzała na dziewczynę z szacunkiem i skinęła głową. Hermiona wyciągnęła dłoń w stronę zwykłego zwierciadła, dotknęła jego tafli i przeszła przez nią, jakby przechodziła przez wodę. – Chodźcie.

Kiedy przeszli, znaleźli się w najzimniejszym, najmroczniejszym, najobrzydliwszym miejscu, w jakim kiedykolwiek byli. Draco i Blaise ruszyli naprzód, natomiast Hermiona i Ron wrócili do wejścia, tak jak wcześniej się umówili.

Lochy były jednym długim korytarzem, po którego obu stronach znajdowały się cele dla więźniów. Wszystkie mijane przez chłopców boksy były puste, Draco już zaczynał myśleć, że przybyli za późno. Jednak gdy doszli do końca, w ostatniej celi ujrzeli Severeusa i Harry’ego… nieprzytomnych.

Dostanie się do celi nie było trudne, wystarczyło wywarzyć drzwi. Biorąc pod uwagę, że o tym miejscu prawie nikt nie wiedział, nie było dziwne, że Dumbledore nie zastosował dodatkowych zabezpieczeń, tym bardziej że to miejsce pobytu więźniów było tylko tymczasowe.

Draco odetchnął z ulgą, gdy na szyjach obu wyczuł puls. Szybko polecił Blaise’owi, by przelewitował ich do wyjścia; Malfoy musiał mieć wolną różdżkę na wypadek, gdyby ktoś ich przyłapał. Na szczęście bez przeszkód dotarli z powrotem do Hermiony i Rona.

- Musimy się teraz dostać do Wrzeszczącej Chaty – powiedział Draco. – Wiem, że pod Bijącą Wierzbą znajduje się tunel, ale najpierw musimy przejść przez zamek, musimy uważać – ostrzegł ich chłopiec.

- Zaczekaj – zatrzymała go Hermiona. – Daj mi rzeczy Harry’ego – poprosiła.

- Granger, nie mamy czasu, później je sobie przejrzysz – warknął blondyn.

- Peleryna, kretynie, możemy ich ukryć – zdenerwowała się dziewczyna.

Draco pokiwał ze zrozumieniem głową, nie zawracając uwagi, że został obrażony. Podał Hermionie zmniejszony kufer. Chwilę później lewitujące ciała zniknęły im z oczu i wszyscy ruszyli w kierunku wyjścia z Hogwartu.

Wszystko szło dobrze… do czasu.

Byli już w okolicach Wielkiej Sali. Wtedy, gdy skręcali w kolejny korytarz, niemal wpadli na profesor Sprout.

- Ach! – pisnęła zaskoczona kobieta. – Co wy tu robicie, uczniowie? Już cisza nocna – zwróciła im uwagę na późną godzinę.

- Wiemy, pani profesor – odpowiedziała Hermiona. – Właśnie mieliśmy wracać do siebie.

- No dobrze, dobrze, ale ślizgoni chyba zmierzają w złą stronę? – Spojrzała znacząco na dwóch chłopców, a następnie popatrzyła dziwnie na Blaise’a, który stał z założonymi rękami i wystawioną różdżką.

- Jesteśmy prefektami, pani profesor – przypomniał jej Draco, wskazując na swoją i Zabiniego odznakę. – Odprowadzamy tych dwoje do wieży.

- Sprout popatrzyła na nich tak, jakby w ogóle im nie uwierzyła. – Pospieszcie się chociaż – powiedziała tylko i odeszła w swoją stronę.

Czworo uczniów odetchnęło z ulgą.

- Szybko. Teraz mieliśmy szczęście, że to tylko Sprout i nam odpuściła, ale zaraz możemy spotkać Dumbledore’a – popędził ich Malfoy.

Kiedy udało im się dojść do wyjścia, uspokoili się trochę, ale nadal dość nerwowo i pospiesznie szli w kierunku Bijącej Wierzby.

Dalsza droga nie była już trudna. Udało im się na chwilę sparaliżować drzewo i wejść do tunelu pod nim. W tym momencie jedyną trudnością było lewitowanie Harry’ego i Severusa tak, by w nic nie uderzyli; tunel był niezwykle wąski i dosyć niski. Dla bezpieczeństwa Blaise szedł pierwszy, a za nim Draco lewitował Severusa, za nim kroczyła Hermiona z lewitowanym Harrym, na końcu Ron.

Kiedy tylko wydostali się z tunelu, szybko podbiegli do nich Tom i Lucjusz. Rzucili na nieprzytomnych kilka zaklęć wspomagających ich funkcje życiowe.

- Dobrze się spisaliście – powiedział Tom. – A teraz wracajcie, zanim ktoś zauważy wasze zniknięcie.

Koniec rozdziału 12 (36)