Rozdział 1

Dodaję pierwszy rozdział już dziś, na zachętę. Poważniejsze błędy są poprawione, ale nie wiem, czy nie ma jeszcze jakichś. Nadal nie znalazłam bety. Czekam na propozycje ze strony czytelników.

A teraz zapraszam do czytania:

 1.

Mimo że był na wpół przytomny, czuł, że leży na czymś mokrym. Pierwszą jego myślą było, że leży we własnej krwi. Bolało go dosłownie wszystko. Czuł, że ma połamanych kilka żeber, palce w prawym ręku i piszczel w lewej nodze. Z wargi ciekła mu krew, miał w ustach jej metaliczny posmak. Na jego brzuchu była ogromna, otwarta rana, z której sączyła się czerwona posoka. Miał wrażenie, że jego plecy zieją ogniem od uderzeń bicza. Nie mógł się ruszyć. Sam już nie wiedział, czy jest to efekt zaklęcia paraliżującego, czy tego że nie ma już siły. Spod przymrużonych powiek widział, że jest otoczony przez pięciu Śmierciożerców w Sali Przepowiedni. Nie miał żadnej możliwości obrony. Samo oddychanie sprawiało mu ból. Przeklinał samego siebie za to, że uznał wizję torturowanego Syriusza za prawdziwą. W całym tym koszmarze widział tylko jeden plus: nawet jeśli teraz umrze, Voldemort nie pozna proroctwa.

Miał tylko nadzieję, że jego przyjaciołom nic nie jest. Gdyby nie zwrócił się do nich z prośbą o pomoc w uratowaniu Syriusza, byliby teraz bezpieczni w Hogwarcie. A teraz to pewnie Syriusz biegnie na ratunek jemu. Jak mógł pomyśleć, że jego ojciec chrzestny mógłby być na tyle głupi, aby opuszczać kwaterę główną Zakonu Feniksa?

Wiedział, że to wszystko, ból, bezradność, cierpienie, zaraz się skończy – jego śmiercią, albo nadejściem Zakonu Feniksa.

Pochyliła się nad nim. Znów zobaczył te głębokie, czarne oczy i tkwiące w nich szaleństwo. Mimowolnie wzdrygnął się, a jego ciało przeszył jeszcze większy ból. Wiedział, że jest ona jedyną, tak nieobliczalną Śmierciożerczynią, a jakąkolwiek władzę nad nią ma jeszcze większy psychopata. Bellatrix Lestrange uniosła jego głowę, trzymając za włosy, po czym szepnęła mu zjadliwym głosem wprost do ucha – Ile jeszcze wytrzymasz, Harry? Kto cię teraz uratuje? – wysyczała. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jaką łaską obdarzy mnie Czarny Pan, kiedy dowie się, że zginąłeś z mojej ręki. – Zaśmiała się histerycznie. – A potem, kiedy ty już dołączysz do swoich rodziców, do swojej brudnej, szlamowatej matki, zajmę się twoimi przyjaciółmi. – Skrzywiła się, wymawiając ostatnie słowo, a potem ciągnęła dalej – Szczególną uwagę poświęcę pannie Granger. Cóż, pod względem ilości szlamu we krwi, jest niemal jak twoja matka. Zapewne ucieszysz się, kiedy spotkasz się z nią w zaświatach, zobaczysz tam wszystkie szlamy, wszystkich mieszańców i zdrajców krwi – szeptała tonem, który powodował dreszcze strachu i nienawiści na jego obolałym, obficie krwawiącym ciele. – Jak myślisz, w jaki sposób powinnam się z nią zabawić? Może…

– Nie baw się panem Potterem, Bello – przerwał jej chłodny, opanowany głos. – Czarny Pan prosił, aby załatwić to szybko. – Harry rozpoznał ten głos i kiedy uświadomił sobie, do kogo należy, zwymiotował krwią prawie na buty Lestrange. Lucjusz Malfoy, widząc to, dodał – Och, myślę, że pan Potter niedługo nas opuści.

– Co powiedziałeś, Lucjuszu? – Harry ledwo zdołał zarejestrować, że Śmierciożercy padają na kolana. Lestrange puściła jego głowę, a on opuścił ją z głuchym dźwiękiem na podłogę, sprawiając sobie tym jeszcze więcej bólu. Poczuł, że za chwilę jego życie dobiegnie końca bez pomocy Bellatrix. Świat zawirował wokół, kiedy poczuł ostre pieczenie w bliźnie. No tak, co to by był za koniec Harry’ego Pottera, gdyby nie uczestniczył w nim Voldemort? – przeszło mu przez myśl.

– Pomyśleliśmy, że będziesz zadowolony, że wyręczyliśmy cię zabijając Pottera – powiedział Malfoy drżącym głosem.

– Powiedz mi, Lucjuszu, po co miałbym odbierać życie Harry’emu Potterowi, skoro wcześniej je uratowałem? – zapytał ociekającym wściekłością głosem Voldemort.

Harry nie zdołał usłyszeć nic więcej. Osunął się w ciemność. Tak bardzo pragnął, aby to wszystko już się skończyło.

***

– Nie przypominam sobie, bym wspominał cokolwiek o martwym Harrym Potterze, Lucjuszu – powiedział groźnie, a potem syknął – Crucio! – Malfoy zaczął krzyczeć z bólu. Zaklęcie Lorda miało ogromną moc. Zwykle Cruciatusy Czarnego Pana były dużo łagodniejsze, trwały kilka sekund, a sam Lord karał nimi tylko za bardzo poważne przewinienia. Lucjusz wił się po podłodze. Voldemort nie miał dla niego żadnej litości. Był wściekły. Kiedy zakończył zaklęcie, Malfoy nie miał siły, by się podnieść. – Chyba wyraziłem się jasno! ‘Potterowi ma nie spaść włos z głowy!’ – przypomniał część swojej wypowiedzi tuż sprzed akcji w ministerstwie – Dokończymy naszą pogawędkę później, w towarzystwie Bellatrix. – Mroczny głos Lorda przyprawił o dreszcze każdego w pobliżu. Bellatrix drgnęła przerażona. – Severusie?

– Tak?

– Zabierz Harry’ego do mojej rezydencji i zajmij się nim. Ma wrócić do zdrowia jak najszybciej. – Snape skinął głową na znak, że rozumie i deportował się z Harrym z Ministerstwa. – Co z przepowiednią?

Nikt nie podnosił głowy. Bali się wyznać prawdę swojemu Mistrzowi. Wreszcie Avery, wbijając wzrok w podłogę, powiedział cichym, drżącym głosem – Potter ją zniszczył, Lordzie.

– Corcogitari Passus!*

***

Jego powieki były ciężkie, a on nie miał siły, by je otworzyć. Czuł, że zatapia się w przyjemnej miękkości i cudownym cieple. Nie czuł bólu, tylko lekkie odrętwienie. Napłynął do niego zapach kwiatów i letniego wiatru. Czyżbym był w niebie? – pomyślał. Miło byłoby obudzić się w niebie. Spotkać rodziców. A co jeśli nie trafił do nieba? Jeśli teraz przez całą wieczność będzie musiał znosić piekło? A może jego karą było to, że nie mógł się ruszyć, czy chociażby zobaczyć gdzie się znajduje?

Nie ważne gdzie jest. Ważne, że koszmar się skończył. Poradzą sobie z Voldemortem. On nie jest niezniszczalny. Sam Dumbledore powiedział, że czarodziejski świat myśli, że tylko Harry może go pokonać, ale tak naprawdę może zrobić to każdy.

Kiedy na początku roku szkolnego dowiedział się o przepowiedni, był przerażony. Dyrektor powiedział mu, że według proroctwa albo zabije Voldemorta, albo to on zabije jego. Mało satysfakcjonująca alternatywa. Zostać mordercą, czy ofiarą? Przeżyć, czy zginąć? Teraz jest wolny od tego wyboru.

– Potter! – usłyszał jak ktoś go woła. Głos był dziwnie podobny do Snape’a. Ale co, do cholery, Snape robiłby w niebie? – pomyślał Harry – Może umarł w walce w Ministerstwie, ale na pewno nie trafiłby w to samo miejsce co ja. To po prostu nie możliwe, abym był zmuszony chociażby patrzeć na Snape’a nawet po śmierci! – Potter, otwórz oczy! – Nie, to jest niemożliwe. – Z całych sił próbował otworzyć oczy, ale nic z tego nie wychodziło. Musiał zobaczyć, do kogo należał ten głos. – No, Potter, ocknij się. – Nie, to nie jest Snape. On nie ma takiego tonu, a już na pewno nie w stosunku do mnie – powtarzał sobie Harry, kiedy ta osoba niemalże troskliwie wypowiedziała słowa. Mimo wszystko musiał zobaczyć, kto do niego mówi. Spróbował jeszcze raz. Włożył wszystkie swoje siły, aby otworzyć choć jedno oko i och…. Udało się. Niestety, gdy tylko uchylił lekko powieki, oślepiło go światło i natychmiast je zamknął. Poczuł, jak ktoś wkłada mu na nos okulary. Spróbował otworzyć je jeszcze raz, ostrożnie. Tym razem nie było to tak wielkim wysiłkiem. Po kilku mrugnięciach przyzwyczaił się do jasnego światła. Rozejrzał się po pomieszczeniu, w którym się znajdował. Był to bardzo duży i piękny pokój. Leżał na ogromnym łóżku z kolumienkami i baldachimem, przykryty jasnozieloną kołdrą. Przez okno wpadały promienie słońca. Na ścianie po lewej stronie była niewielka biblioteczka zapełniona książkami. Przed nim stało ciemne, mahoniowe biurko, na którym leżał… laptop. Ściany były w kolorze zieleni, trochę jaśniejszej niż pościel. Na jednej z nich były srebrne wzory, ale nie miał pojęcia, co one przedstawiają. Koło biblioteczki były drzwi, zapewne na zewnątrz pokoju. Rozglądał się po pokoju zafascynowany jego wystrojem. Dostrzegł jeszcze dwie pary drzwi. Potem jego wzrok padł na osobę, znajdującą się w pokoju. Spełniły się jego najgorsze obawy. Po jego prawej stronie stał Severus Snape ze szklanką wody, chyba, w ręce. Przystawił mu ją do ust. – Pij – nakazał – To woda. Zapewne masz tak suche gardło, że nie zdołasz nic powiedzieć. – I Harry wypił. Rzeczywiście, kiedy już przełknął zdał sobie sprawę, jaką przyniosło mu to ulgę.

– Co robisz w zaświatach, Snape? – zapytał zachrypniętym głosem Harry.

– Trochę szacunku, Potter, twoje poczucie humoru na mnie nie działa – odparł szorstko – Jak się czujesz?

– Czy nie powinienem czuć się jak nowonarodzony i patrzeć, co dzieje się na Ziemi? – zapytał. Snape już chciał odpowiedzieć mu sarkazmem, ale gdy zobaczył wyraz twarzy gryfona, zdał sobie sprawę, że ten nie żartuje.

– Nie umarłeś, Potter – powiedział, a po chwili dodał – Byłeś nieprzytomny. Przez tydzień.

– Och – westchnął Harry. – W takim razie gdzie są pozostali? Ron, Hermiona? Gdzie Zakon? I co to za pokój? Nigdy wcześniej go nie widziałem.

– Bo to nie jest kwatera główna Zakonu Feniksa, Potter.

– No to gdzie jestem?

– W Czarnym Dworze, rezydencji Czarnego Pana. – Harry spiął się momentalnie. Jego oczy rozwarły się w szoku. Zabrakło mu tchu. Poczuł napływające przerażenie. On w rezydencji Voldemorta? Co z tego, że nie umarł w Ministerstwie? Teraz może mieć tylko nadzieję, że tortury nie będą trwały zbyt długo. – Potter, oddychaj. – Harry nabrał powietrza do płuc, nie będąc świadomym, że go potrzebował.

– Już się obudziłeś Harry? Jak się czujesz? – Gryfon obrócił się w stronę, z której dochodził głos. W drzwiach stał Lord Voldemort. Harry momentalnie zerwał się z łóżka. Zaczęło kręcić mu się w głowie, ale szybko złapał równowagę. Stanął prosto i spojrzał prosto w czerwone oczy wężowej twarzy.

– Zrób to szybko – powiedział cicho przerażony tym, co się z nim za chwilę stanie.

– Co takiego, Harry? – zapytał Czarny Pan niemal ciepłym głosem. Nie miał pojęcia, jak odczytać rekcję gryfona.

– Nie baw się mną. Po prostu to zrób. Nie mam różdżki, nie będę się bronił. Tylko zrób to szybko – powiedział wolno, drżącym głosem Harry. Miał zamknięte oczy. Bał się. Cóż, i tak myślał, że jest martwy. To nie było takie złe – przekonywał sam siebie.

– Potter prawdopodobnie myśli, że chcesz go zabić – powiedział rozbawionym głosem Snape i za chwilę dodał sarkastycznym tonem – Panie – na co Harry szybko otworzył oczy i spojrzał się na niego, jak na dziwaczne zwierzę w sklepie zoologicznym. Jak to prawdopodobnie myśli? Przecież to oczywiste, że Voldemort chce go zabić.

– Och – zabrał głos Lord – Harry, po co miałbym cię zabijać, skoro pomogłem wrócić ci do zdrowia? Nie mam zamiaru tego robić. Wręcz przeciwnie. – Voldemort zbliżył się, na co Harry zrobił krok w tył. – Och, przeraża cię mój wygląd, zapomniałem.

– Nie przerażasz mnie – odpowiedział Harry, kiedy Voldemort wydobywał różdżkę ze swoich szat.

– Oczywiście, jesteś odważnym gryfonem – odpowiedział i Harry nie usłyszał nawet cienia sarkazmu. To było dziwne. Wszystko. Jeszcze bardziej napiął mięśnie, widząc różdżkę w ręku swojego wroga. Ale Voldemort nie rzucił w niego morderczym zaklęciem, tak jak się spodziewał. Zamiast tego, machnął nią koło swojej twarzy. Harry myślał, że nie można być w jeszcze większym szoku, niż był przed chwilą. Jego oczom ukazał się Tom Riddle, ten sam, którego spotkał w Komnacie Tajemnic, tyle że trochę starszy. Jakim cudem? – szeptał głosik w jego głowie. – Myślę, Harry, że powinieneś odpoczywać. Przyjdę do ciebie jutro. Musimy porozmawiać. – Uśmiechnął się i wyszedł. To wprawiło Harry’ego w jeszcze większe osłupienie. Lord Voldemort się do niego uśmiechnął. I to nie był uśmiech triumfu. Co tu się dzieje?

– Kładź się do łóżka, Potter – powiedział Snape. – On nie ma zamiaru cię skrzywdzić. Jutro dowiesz się dlaczego. Powinieneś się przespać. Jesteś tu bezpieczny.

Harry ponownie zatopił się w miękkości pościeli. Wrócił do łóżka dopiero, gdy Snape zamknął za sobą drzwi. Był wieczór. Harry postanowił się zdrzemnąć. Wypił pozostawione przez Mistrza eliksirów leki i ułożył się wygodnie w pachnącej kwiatami pościeli.

To było tak niewiarygodne. Najpierw torturowany przez Śmierciożerców, jest na granicy ze śmiercią, kiedy przybywa Lord Voldemort i zabiera go do swojej rezydencji. Tam odzyskuje siły dzięki swoim dwóm największym wrogom. W dodatku jeden z nich mówi mu, że jest tu bezpieczny. Tylko jak może być bezpieczny, mając za drzwiami Czarnego Pana i będąc pozbawionym różdżki? Co tu się, kurwa, dzieje? O co w tym wszystkim chodzi? – zapytał sam siebie. – I dlaczego blizna mnie nie zapiekła, kiedy ten skurwiel przyszedł?

Wreszcie, po zjadliwej dyskusji toczącej się w jego umyśle, zapadł w sen. Nawet nie zdawał sobie sprawy, jak tego potrzebował. Czuł się osłabiony, nie myślał, że będzie tak zmęczony po tygodniowej „nieobecności”.

Koniec rozdziału 1.

*Corcogitari Passus [łac.] – Wyrażenie złożone z trzech wyrazów ‘corpus’ – ciało; ‘cogitari’ – myśl; ‘passus’ – cierpienie, zadaje ból fizyczny i psychiczny, w tym samym czasie ofiara czuje ból dziesięć razy silniejszy od ‘Crucio’ i w jej głowie tworzą się wizje tego, czego boi się najbardziej. Nie jest zaklęciem niewybaczalnym, ponieważ można się przed nim obronić zaklęciem tarczy brzmącym : Corcogitari Scutum; scutum – osłniać.

Czekam na komentarze. Chcę wiedzieć, czy wam się podobało, czy nie i czy macie ochotę dowiedzieć się, co było dalej.

Chcę tylko zwrócić uwagę na to, że na początku może wam się wydawać, że postać Voldemorta jest nieco 'różowa'. Moim zamiarem jest stworzenie dualnej postaci Czarnego Pana, tzn. jest on całkiem miły dla Harry'ego i śmierciożerców, ale jest bezwzględnym sadystą dla wrogów. Mam nadzieję, że nie przeraziłam was moją wizją Riddle'a. 

Pozdrawiam i czekam na krytykę.;]