Tom II Rozdział 22

Moi Kochani! Mam nadzieję, że cieszycie się tak samo jak ja, że udało mi się napisać kolejny rozdział w tak krótkim czasie. Bo patrząc na to, jak rzadko pojawiały się ostatnie rozdziały, miesiąc wydaje się naprawdę krótkim odstępem.;)

Mam także nadzieję, że dobrze spędziliście Noc Duchów i objedliście się górą słodyczy. Jeśli spotkało Was coś niezwykłego w tym dniu, podzielcie się tym w komentarzu, chętnie poczytam o Waszych przygodach.;) Tych z Was, którzy jeszcze nie czytali, zapraszam na miniaturkę z tej okazji - link do Halloweenowego Puchona dostępny w zakładce miniaturki.;)

Yuko, dzięki, mam nadzieję, że ucieszy Cię dzisiejsza porcja.;)

Daniel, porównanie mnie do Rowling było przemiłe. Prawie wpadłam w samozachwyt. Cóż, myślę, że nawet w niekanonicznym opowiadaniu czasem trzeba napisać coś kanonicznego. A jeśli chodzi o Severusa, to był on tak bardzo nienawidzony przez całe 6 tomów i kawałek 7, że zwyczajnie lubię jego inną wersję. Gdyby wydarzenia w kanonie potoczyły się inaczej, kto wie, może Sev byłby zupełnie inną osobą - no wiesz, jak w teorii chaosu.xd A z drugiej strony on cały czas chronił Harry'ego, więc musiał żywić do niego coś na kształt ojcowskich uczuć.:) Jeśli chodzi o literówkę, to mogę tylko powiedzieć, że kiedy uczeń zauważa błędy mistrza, mistrz może być dumny.:D

Lucifer's Daughter, mam nadzieję, że tym razem nie będziesz próbowała znokautować swojego chłopaka.xd Po części Twoje oczekiwania odnośnie do tego rozdziału się spełnią, więc mam nadzieję, że nie będziesz zawiedziona.:)

Lady Vol de Mort, tak, z tymi streszczeniami to wyjdzie mi z tego prawdziwa telenowela.xd Liczę, że w tym rozdziale Tom nie będzie wzbudzał w Tobie agresji.:)

Kiminari, no wiesz, ale tak od razu nienawidzisz...?:( Wyobraziłam sobie Toma jako figuranta i było to bardzo zabawne. Namiętny romansik vs dno erotyczne i emocjonalne mnie rozwaliło. W tym rozdziale będzie za to mała przewrotka, chociaż myślę, że Ci się spodoba, a w każdym razie liczę na to..;)

Queen, wiesz, mnie też ucieszyłby nowy rozdział u Ciebie, więc mam nadzieję, że niedługo się coś pojawi.;) Wiesz, zamierzam trochę zrehabilitować Rona w moim opowiadaniu, więc mam nadzieję, że jeszcze się do tego przekonasz.

Anonimowa, Twój komentarz naprawdę mocno mnie podbudował i zmotywował. To chyba głównie dzięki temu kolejny rozdział pojawia się tak szybko. Cieszę się, że odbierasz moje teksty tak dobrze i uważasz, że mam lekki styl pisania, tym bardziej że bywają momenty, kiedy pisanie idzie mi fatalnie i nad jedną sceną siedzę kilka godzin, a bywa nawet, że kilka dni, bo w głowie mam pewną wizję i boję się ją zniszczyć nieodpowiednimi słowami. Dziękuję Ci za dodanie mi otuchy. Mam nadzieję, że ten rozdział także Ci się spodoba.;)

Anonimowa, dziękuję;)

Mishi, cieszę się i mam nadzieję, że ten rozdział umili Ci jakiś wykład (jeśli będziesz czytać go w czasie wykładu):)

Uwaga! Rozdział niebetowany!
edit:
beta: Teki Datenshi

W poprzednim rozdziale

Severus w końcu się obudził. Będąc nadal w szpitalu, zrobił Tomowi awanturę i nakazał mu połączyć się z Harrym. Lucjusz zabrania Draco kontaktów z Niklausem, jednak pomimo tego dochodzi między nimi do kolejnego zbliżenia. Hermiona czuje się samotna i przybita. Jej rozmyślania o Ronie przynoszą tęsknotę i ból. Czy rudzielec wróci do akcji i naprawi swoje błędy? Czy Draco przyzna przed ojcem, że myli o związku z Klausem? I najważniejsze: czy Tom i Harry w końcu się połączą? Uwaga: mały przeskok w czasie.

Tom II Rozdział 22

No i co miał teraz zrobić? Doskonale zdawał sobie sprawę, że jego zachowanie jest trochę bez sensu, nikt mu nie musiał tego uświadamiać. Ale wiedział też, z czym wiąże się połączenie. Harry byłby przywiązany do niego już do końca swojego życia i nawet po jego śmierci nie mógłby związać się z kimś innym. Nie mógł zabierać mu całej wolności. Nie mógł być aż takim egoistą.

Ale prawda była taka, że zaczynał coraz bardziej odczuwać skutki takiej decyzji. Czuł się coraz słabiej, jakby cała magia i siły witalne go opuszczały. Wiedział, że nie zostało mu dużo czasu i zaczynał panikować, że nie zdąży zapewnić Harry’emu bezpieczeństwa – bez widma wojny i Dumbledore’a. I nawet nie chciał myśleć o tym, jak bardzo tęskni za samym Harrym. Brakowało mu tego uśmiechu, jasnych zielonych oczu i ciepła jego ciała.

Do Świąt zostało już zaledwie kilka dni. Świąt, w czasie których Harry chciał się połączyć. A on właśnie kończył pakować dla niego nową miotłę wyścigową – Czarną Smugę. Westchnął głęboko, jednym zaklęciem zawiązując zieloną wstążkę na paczce, po czym schował prezent do szafy. Następnie wyszedł z pokoju i skierował się w stronę salonu. Musiał się odprężyć, a nic nie działało na niego bardziej kojąco niż lampka czerwonego wina w fotelu przy kominku. Było już dosyć późno. Niemal wszyscy spali lub szykowali się do snu. On jednak musiał jeszcze przejrzeć kilka dokumentów, ale wcześniej postanowił zrobić sobie przerwę.

Wszedł do salonu i skierował się do barku. Nalał sobie kieliszek czerwonego wytrawnego wina i już miał zamiar usiąść na swoim fotelu, kiedy spostrzegł, że jest on zajęty. Przy dogasającym kominku zwinięty w kłębek spał Harry. W ręku ściskał medalion, który Tom podarował mu na urodziny. Riddle spojrzał na bruneta z czułością. Odstawił kieliszek, zbliżył się do niego i pogłaskał go delikatnie po policzku. Harry mruknął cichutko, ale nie obudził się. Tom, nie zastanawiając się, wziął go na ręce i zaczął iść w stronę sypialni Harry’ego, jednak w połowie drogi Harry się przebudził.

- Tom…? – zapytał cicho lekko zachrypniętym głosem. – Co robisz?

- Niosę cię do łóżka. Zasnąłeś przy kominku – wyjaśnił spokojnie.

- Mogę sam iść…

- Ciii… Śpij – powiedział łagodnie.

Chwilę później znaleźli się w sypialni. Tom ułożył Harry’ego na łóżku i przykrył go kołdrą. Pogłaskał go po głowie i już się odwracał, żeby wyjść, kiedy Harry złapał go za nadgarstek. Mężczyzna spojrzał na niego pytająco.

- Dlaczego mnie nie chcesz?

Tom stanął jak wryty. Szybko się jednak pozbierał, usiadł na łóżku i nachylił się nad Harrym.

- Chcę cię…

- Nieprawda – zaprzeczył natychmiast Harry.

- Prawda. Chcę cię – mówił, głaszcząc go po policzku. – Kocham cię, Harry. – Przytulił go mocno do siebie i pocałował w czoło.

- Zostaniesz ze mną? – zapytał z cichą nadzieją. Nie patrzył jednak na Toma, obawiając się odmowy.

- Ja… - Tom pomyślał o czekającej na niego pracy, ale myśl ta szybko uleciała z jego głowy. – Zostanę.

Ułożył się na łóżku obok Harry’ego i przytulił go. Teraz z całą mocą poczuł, jak bardzo mu tego brakowało. Czuł to przyjemne ciepło, które go uspokajało i dawało radość. Zanurzył nos w ciemnych włosach i wdychał słodki zapach, ciesząc się, że ta chwila trwa i pragnąc ją zatrzymać.

Byli wtuleni w siebie całą noc. Harry już dawno nie miał tak dobrego snu. Jednak gdy obudził się rano, Toma nie było. Został po nim tylko cień zapachu na poduszce. W jednej chwili pożałował tej nocy i wszystkiego, co się w trakcie niej wydarzyło.

***

Severus czuł się naprawdę dobrze. Nie odzyskał jeszcze pełni sił, pomimo upływu czasu, jednak z dnia na dzień było coraz lepiej. Nadal nie używał magii i nawet bał się sprawdzić, w jakim jest ona stanie. Wolał poczekać, aż zregeneruje się w pełni fizycznie, dopiero potem będzie martwił się magią.

Harry odwiedzał go codziennie. Wszyscy odwiedzali go codziennie, ale z obecności Harry’ego cieszył się najbardziej. Nie musiał się już martwić o jego bezpieczeństwo. W tym miejscu nic mu nie groziło. Martwił się jedynie o jego uczucia. Tom był uparty i jeśli raz sobie ubzdurał, że jakieś jego działanie jest słuszne, to trudno było go przekonać do zmiany zdania. Miał nadzieję, że jego frustracja, tęsknota za Harrym coś zmienią, ale bał się, że to nie wystarczy. A jego coraz bardziej dołowało patrzenie na nieszczęśliwą miłość ich obu.

- Severusie? Potrzebujesz czegoś? – W jego pokoju pojawiła się Alecto.

Kobieta cały czas była przy nim. Co chwila doglądała, czy wszystko u niego w porządku. Widział jej zaangażowanie i troskę. Widział ciepło uczucia. Ale nie potrafił się przełamać. Odrzucił ją, zasłaniając się niebezpieczeństwem wojny, podczas gdy tak naprawdę chciał poświęcić się obowiązkom. Było to niebezpieczne, oczywiście, miał obawy, że Dumbledore mógłby się dowiedzieć o tym związku i wykorzystać to przeciwko niemu. Bał się, że starzec mógłby skrzywdzić Alecto. Ale bardziej przerażało go to, że sam mógłby ją zranić – zaniedbując, zapominając.

Ona nigdy go nie opuściła. Zawsze była obok pomimo tego, jak ją potraktował. Nigdy się na niego nie złościła, ani nie okazywała żalu. To było w niej niesamowite. Miała w sobie nieograniczone pokłady dobra, które nie zmniejszały się nawet po zetknięciu z zimną taflą lodu, którą był Severus.

- Mam wszystko, czego mi potrzeba – odpowiedział łagodnie.

- Na pewno? Bo wiesz, mogę…

- Alecto – przerwał jej stanowczo. Kobieta zbliżyła się i przysiadła na skraju jego łóżka, a on natychmiast sięgnął po jej dłoń i otoczył ją swoimi. – Wszystko jest porządku. Możesz przestać obchodzić się ze mną jak z jajkiem. – Uśmiechnął się do niej.

- Nie dziw się, że jesteśmy zmartwieni. Nie wiedzieliśmy, co z tobą będzie i czy w ogóle z tego wyjdziesz.

- Już wszystko dobrze. A ty nadal jesteś nadopiekuńcza.

Alecto nagle spuściła głowę ze smutnym wyrazem twarzy. Wyswobodziła rękę z uścisku Severusa i wyszeptała:

- Przepraszam. Nie chciałam ci się naprzykrzać. – Następnie wstała z łóżka i już zmierzała do wyjścia, kiedy zatrzymał ją głos Severusa.

- Poczekaj. Nie to miałem na myśli. Lubię twoje towarzystwo.

Alecto odwróciła się w jego stronę z nadal smutną miną nie do końca przekonana. Severus zrzucił z siebie posłanie i już zamierzał wstawać, ale kobieta podeszła do niego z powrotem i zmusiła go do spokojnego leżenia.

- Jesteś jeszcze zbyt słaby. Długo leżałeś nieprzytomny. Musisz nabrać sił, zanim wstaniesz z łożka.

Severus westchnął. Ciągle był w zawieszeniu. Bał się pogłębić ich relację, a jednocześnie nie potrafił całkowicie jej zerwać. Był słaby. Nigdy nie potrafił być wobec niej zupełnie stanowczy.

- Alecto, wiem, co czujesz i wiem, na co liczysz, ale ja nie mogę…

- Nieprawda – przerwała mu cichym, ale wyraźnym głosem. – Ty po prostu nie chcesz. – Popatrzyła mu w oczy, a w jej wzroku widać było, że dokładnie wie, co chciał jej powiedzieć. Słyszała to już nie raz. – Wcześniej byłam w stanie uwierzyć, a przynajmniej zaakceptować twoją wymówkę, że to zbyt niebezpieczne. Ale teraz… teraz Dumbledore już wie, której stronie jesteś wierny. Więc nie wmawiaj mi, że tak będzie dla mnie lepiej.

Wyciągnęła dłoń i przytuliła do jego policzka. Pogłaskała delikatnie i wyszeptała:

- Severusie, przecież nie jestem ci obojętna.

- Nie jesteś – odpowiedział szeptem. – Nigdy nie byłaś. – Odwrócił głowę i złożył na jej delikatnej, ciepłej dłoni pocałunek.

Alecto szybko podjęła decyzję. Druga taka szansa mogła się nie pojawić. Przysunęła się do niego tak blisko, jak tylko mogła. Nachyliła i pocałowała. Na początku ostrożnie, jakby na próbę, obawiając się, że znów ją odtrąci. Ale gdy tylko poczuła, że Severus oddaje pocałunek, dała się ponieść namiętności i odrzuciła wszelkie granice.

Pocałunek był głęboki, powolny, dający niezwykłą rozkosz. Alecto jęknęła z przyjemności i wtedy właśnie, Severus się cofnął. Spojrzała na niego urażonym wzrokiem, nie rozumiejąc, czemu to zrobił, ale on uśmiechnął się tylko łagodnie i powiedział:

- Jestem jeszcze zbyt słaby, żeby wstrzymywać oddech na tak długo.

***

- Wiedziałem, że mamy w swoich szeregach zdrajcę, ale byłeś ostatnią osobą, którą podejrzewałem, Piusie.

Tom był wściekły. Po wielu tygodniach potajemnego sprawdzania w końcu dowiedział się, kto przekazywał ich tajemnice Dumbledore’owi. To właśnie Pius dostarczył mu dowody pogrążające Severusa. Pośrednio to przez niego Severus niemal umarł.

- Teraz, jeśli będziesz grzecznie odpowiadał na pytania, postaram się nie być zbyt okrutny.

Mężczyzna tylko zaśmiał się. Wisiał, przywiązany za ręce łańcuchami, które zaczepione były u sufitu. Był wyjątkowo bezczelny i pewny siebie, biorąc pod uwagę jego położenie. Na jego nieszczęście Tom był zbyt wściekły, żeby kierować się cierpliwością. Sięgnął po różdżkę i jednym szybki zaklęciem wdarł się do umysłu zdrajcy.

Zobaczył więcej, niż chciał. Jego osłony były wyjątkowo liche. Widział, jak kopiuje różne dokumenty i przekazuje je Zakonowi Feniksa – temu prawdziwemu, nie śmiesznej przykrywce walczącej o dobro. Widział, jak torturuje i zabija niewygodnych ludzi, świadków zbrodni Dumbledore’a. I widział coś, czego nigdy nie chciałby zobaczyć.

Pius zamierzał zgwałcić Harry’ego. Gdyby nie udało się go wydostać z lochu, w którym uwięził go Dumbledore, Harry wcale by nie umarł, a w każdym razie nie od razu. Zostałby zabawką Thicknesse’a. Tom widział wspomnienia, w których przygotowywał on narzędzia do znęcania się nad Harrym i dziękował Merlinowi, że nie zdążył ich użyć.

Tom opuścił umysł mężczyzny jeszcze bardziej wściekły niż wcześniej.

- Właśnie wydałeś na siebie wyrok – warknął.

Odwrócił się do Yaxleya i wziął bicz, który ten do tej pory trzymał. Nie zamierzał sam go torturować, miał zamiar wszystko zostawić Śmierciożercom. Jednak to, co zobaczył, zbyt mocno nim wstrząsnęło, by mógł tak po prostu teraz wyjść.

Bicz zakończony był rzemykami, w które wplątane były maleńkie ostrza, ledwo widoczne, jednak bardzo groźne – specjalnie zaklęte, by sprawiać ból i wbijać się głęboko w ciało.

Tom zerwał z mężczyzny koszulę i bez choćby ostrzeżenia zaczął go okładać z każdej strony. Nie musiał długo czekać na krzyki. Ani na krew. Ostrza były precyzyjne, a po każdym zetknięciu ich z ciałem krew tryskała jak woda ze źródła.

- Powiedz Niklausowi, że chcę go tu widzieć – mruknął do Yaxleya.

Następnie odwrócił się z powrotem do swojej ofiary. Przywołał do siebie sztylet i najpierw, niby w okrutnej pieszczocie, przejechał nim przez całą długość torsu mężczyzny. Potem ponacinał skórę na żebrach. Stworzył łuki ciągnące się przez całe plecy aż do brzucha. Tułów mężczyzny był już jednolicie czerwony od sączącej się krwi. Ale Tom nie miał jeszcze dość. Zamierzał odebrać mu coś, co prawdopodobnie było dla niego najcenniejsze.

Zaklęciem zerwał z niego spodnie. Uśmiechnął się mściwie i wyszeptał:

- To trochę zaboli.

Pius nic nie odpowiedział. Nie miał już siły. Wisiał na łańcuchach jak bezładna masa mięsa. Jedyną jego reakcją było spojrzenie pełne strachu. Był przygotowany na wszystko, ale nie na to, co właśnie zamierzał zrobić Riddle.

Tom tym razem nie zamierzał się bawić. Jednym szybkim ruchem pozbawił mężczyznę całego przyrodzenia.

W tym momencie w lochu pojawili się Niklaus i Yaxley.

- Na Merlia, Tom, co ten biedak zrobił, że tak się nad nim znęcasz? – zapytał żartem Klaus.

- To akurat nie jest ważne. Ważne jest, czy masz jeszcze kontakt ze swoim znajomym. Tym, który lubi… osobliwe zabawy z użyciem różnych narzędzi.

- Możliwe, że mam…

- To sprowadź go i poinformuj, że mam dla niego nową zabawkę.

***

Tom wyszedł z celi i szybkim krokiem zaczął zmierzać w kierunku swojej komnaty. Musiał zmyć z siebie tę brudną krew i pozbyć się poplamionych ubrań. W głowie miał już cały plan. Po tym, co zobaczył, jego obawy i zahamowania odeszły. Musiał przede wszystkim zapewnić Harry’emu bezpieczeństwo, nic innego się w tym momencie nie liczyło. Gdyby już wcześniej się zdecydował, Pius nie mógłby go nawet tknąć, nawet gdyby miał okazję.

- Kartofelku! – zawołał, gdy znalazł się już w swojej komnacie.

- Tak, Panie? – zapiszczał skrzat, gdy tylko się pojawił z cichym pyknięciem.

- Zrób porządek z tymi ubraniami. – Wskazał na kupkę leżącą na podłodze. Sam poszedł pod prysznic.

Kąpiel zajęła mu sporo czasu. Musiał się odprężyć, zapomnieć o tym, co się wydarzyło i ochłonąć. Był zbyt wzburzony, żeby teraz rozmawiać z kimkolwiek. Gorąca woda powoli zmywała cały brud z jego ciała i przynajmniej część trosk z jego duszy.

Namydlił się dokładnie, masując ciało, subtelnie pachnącym żelem. Następnie pozwolił, by woda łagodnie spłukała pianę. Wytarł się, ale nie kłopotał się suszeniem włosów. Nie przeszkadzały mu krople wody, które co jakiś czas skapywały na jego nagie ramiona – działały orzeźwiająco.

Ubrał się szybko. Wybrał ciemnozieloną koszulę i czarne materiałowe spodnie. Zamierzał pójść do Harry’ego i już podświadomie starał się wyglądać dobrze. To był mechaniczny odruch, jak taniec godowy, tyle że Tom wcale nie zamierzał tańczyć, a w każdym razie nie świadomie.

Przeczesał jeszcze włosy dłońmi, wyciskając z nich część wody i wyszedł z komnaty. Skierował się prosto do pokoju Harry’ego. Już chwilę później zapukał i usłyszał ciche Proszę.

Wszedł, a jego oczom ukazało się jedno wielkie nieszczęście. Harry wyglądał, jakby w ogóle jeszcze nie wychodził z łóżka. Był rozczochrany, zaspany, na policzku odznaczył mu się szew od poduszki i miał mocno opuchnięte oczy, jakby przed chwilą płakał.

- Co tu robisz? – zapytał opryskliwe.

- Przyszedłem cię zobaczyć – odpowiedział spokojnie Tom, siadając obok niego na łóżku.

- Po co?

- Jak to po co? Harry, czy muszę mieć w ogóle powód, żeby cię widzieć? Po prostu mam na to ochotę. – Tom uśmiechnął się do niego czule i wyciągnął dłoń w jego stronę, ale Harry odsunął się jak poparzony. – No dobrze, o co chodzi? Coś się stało? – zapytał odrobinę zdezorientowany. Miał nadzieję, że ta noc przełamała powstały między nimi lód, jednak wyglądało na to, że się mylił.

- Nie jestem od spełniania twoich zachcianek – niemal krzyknął zdenerwowany.

- Oczywiście, że nie jesteś – zgodził się z nim Tom.

- Więc mnie tak nie traktuj! Przyszedłeś tu, bo miałeś taką ochotę. W nocy też miałeś na coś ochotę, tak? Jak szybko zamierzasz zniknąć teraz?!

Harry był bardziej wzburzony, niż sam tego chciał. Emocje zdecydowanie wzięły nad nim górę i nie potrafił ich pohamować. Z całych sił starał się, by nie zacząć płakać, pomimo że oczy miał już pełne łez.

Tom natomiast poskładał wszystko w całość i zdał sobie sprawę, co jest przyczyną obecnego stanu Harry’ego. Chcąc czym prędzej to naprawić, przyciągnął go do siebie i mocno przytulił, chociaż ten zapierał się z całych sił.

- Nie zostawiłem cię rano – powiedział spokojnie. To jednak nie wpłynęło w żaden sposób na Harry’ego, który nadal próbował wyrwać się z jego ramion. – Harry! – krzyknął Tom. – Posłuchaj mnie. – Kiedy chłopiec zapanował nad sobą, przynajmniej na tyle, na ile był w stanie, spojrzał wyczekująco na Riddle’a. – Nie zostawiłem cię. I wcale nie chciałem wychodzić. Ale musiałem coś załatwić.

- Niby co?

- Nic takiego…

- Skoro nic takiego – przerwał mu Harry – to czemu nie zostałeś?

Tom westchnął głęboko, wiedząc, że nastolatek nie odpuści, dopóki nie dowie się wszystkiego i nie będzie usatysfakcjonowany odpowiedzią.

- No dobrze. Odkryliśmy, że ktoś nas zdradził i…

- Zabiłeś go? – wyszeptał Harry, obawiając się odpowiedzi.

- Jeszcze nie – powiedział ostrożnie Tom, nie wiedząc, jak Harry może teraz zareagować.

- Ale zrobisz to? – Było to raczej stwierdzenie, niż pytanie, chociaż Harry oczekiwał potwierdzenia. Bądź co bądź, nadal nie do końca akceptował to, że Tom potrafi z zimną krwią mordować.

- Tak.

Harry spuścił głowę. Wiedział, że takie rzeczy dzieją się tuż pod jego nosem, nawet jeśli on o tym nie wie. Ale kiedy już się dowiadywał, nie potrafił tak po prostu przejść nad tym do porządku dziennego.

- Harry, nie myśl o tym teraz. – Tom złożył pocałunek na jego czole. – Jadłeś w ogóle dzisiaj cokolwiek? – zapytał zmartwiony.

Harry nie odpowiedział. Popatrzył tylko na niego, jakby czuł się odrobinę winny, chociaż sam nie wiedział dlaczego.

- Chyba najwyższa pora na jakiś posiłek, hm? Jest już po południu.

Chwilę później wezwał skrzata domowego i poprosił go o jakiś posiłek dla nich obu. Nie trwało długo, nim zajadali się pysznymi naleśnikami z dżemem dyniowym i bitą śmietaną. Harry poczuł, jak bardzo jest głodny, dopiero kiedy do jego nozdrzy doleciał zapach ciepłych naleśników. Wchłonął je w mgnieniu oka, a potem Tom wmusił w niego jeszcze część swojej porcji.

- Lepiej się już czujesz? – zapytał po jakimś czasie mężczyzna.

- Ja… chyba powinienem wziąć prysznic – odpowiedział odrobinę zakłopotany.

- Idź. Poczekam tu. Obiecuję, że jak wrócisz, to nadal tu będę. – Uśmiechnął się do niego czule, a następnie wygonił go do łazienki.

***

Niklaus skutecznie rozkochiwał w sobie Draco, chłopak już nie potrafił temu zaprzeczać. Z każdym dniem byli sobie coraz bliżsi, chociaż blondyn nadal obawiał się, że zamiary wampira nie są całkiem szczere. Ponadto ciągle martwił się i bał, że wszystko się wyda i ojciec wpadnie w szał. Na pewno wpadnie w szał, ale gdyby utrzymali swoją relację w tajemnicy do ukończenia przez Draco pełnoletności, być może byłoby mu z tym wszystkim łatwiej. W końcu jeśli będzie dorosły, ojciec nie będzie mógł mu wiele zrobić, a już z pewnością niczego nie będzie mógł mu zabronić – choć mógł dać sobie złamać różdżkę, że będzie próbował.

Szedł korytarzem, rozmyślając o tych wszystkich spędzonych razem nocach. To już był ich rytuał. Zawsze kiedy Draco kładł się spać, w jego pokoju pojawiał się Niklaus. Najpierw ze sobą rozmawiali na najróżniejsze tematy, potem wampir inicjował pieszczoty – chociaż nadal nie posunęli się poza pocałunki i niewinny dotyk – a następnie, gdy Draco już nie umiał powstrzymać senności, obaj zapadali w sen, mocno się do siebie tuląc.

Ostatnia noc była jednak inna. Draco pozwolił Klausowi na nieco więcej. Wampir był delikatny, a jednocześnie porywczy, dawał Draco przyjemność, jakiej nie czuł nigdy wcześniej z nikim. Namiętnie pieścił jego ciało, skupiając się szczególnie na tych wrażliwych miejscach. Całował jego kark, łaskotał brzuch, a kiedy objął dłonią jego członek, Draco zobaczył gwiazdy.

Efekt – czy raczej konsekwencja – tych nocnych wyczynów nie był najlepszy: Draco zaspał na poranne zajęcia z ojcem. Wstał dopiero przed południem i początkowo ogarnięty paniką zamierzał zabarykadować się w swoim pokoju na cały dzień, jednak potem opracował pewien plan. Zamierzał usprawiedliwić się pisaniem eseju w bibliotece i straceniem poczucia czasu. W rzeczywistości pracę tę wykonał już kilka dni temu i teraz właśnie zmierzał do pokoju po zapisany od góry do dołu pergamin, by następnie udać się z nim do ojca i wszystko wytłumaczyć. Był już prawie przy drzwiach, kiedy coś dużego przygniotło go do ściany.

- Gdzie się tak spieszysz? – usłyszał cichy przyjemny głos przy swoim uchu.

Spojrzał w górę i zobaczył parę utkwionych w sobie oczu. Uśmiechnął się i siłą wyswobodził z więżących go ramion.

- Klaus, przestań. Zaspałem przez ciebie na zajęcia, muszę iść po esej – mówił, cofając się.

Wampir jednak był przebiegły. I bardzo szybki. W jednym skoku dopadł Draco z powrotem i przyparł go do ściany.

- Zaraz cię puszczę, daj mi najpierw się sobą nacieszyć. – Schylił się po pocałunek, ale Draco odwrócił głowę.

- Ktoś może nas zobaczyć.

- Nikogo tu nie ma – zauważył mężczyzna. – Nie opieraj mi się.

Znów się schylił i tym razem otrzymał to, czego chciał. Całował Draco głęboko, przygryzał wargi, a dłonie szybko wśliznęły się pod koszulkę. Nie trwało to jednak długo. Nagle jakaś siła odciągnęła go od chłopaka i rzuciła o ścianę. Otworzył oczy lekko oszołomiony i zobaczył Lucjusza z wycelowaną różdżką. Uśmiechnął się mściwie.

Draco natomiast stał w szoku i nie wiedział, co ma robić. Zbladł i zaczął drżeć ze strachu. Nie tak miało być. Ojciec nie miał się dowiedzieć.

- Co to ma znaczyć? – wysyczał Lucjusz. Był tak wściekły, że jego magia dosłownie z niego wypływała i była niemal namacalna.

Draco skulił się w sobie, bojąc się choćby spojrzeć na ojca. Nie spodziewał się jednak tego, co stało się chwilę później.

Niklaus rzucił się na Lucjusza. Złapał go za szyję, uniósł i przygwoździł do ściany. Obnażył swoje kły i nachylił się w jego stronę. Lucjusz próbował coś zrobić, ale różdżka wypadła mu z ręki, kiedy wampir się na niego rzucił. Czuł, że zaczyna brakować mu powietrza, ale nie mógł nic zrobić. Wtedy właśnie włączył się Draco.

- Dosyć! Puść go! – krzyknął przerażony, jednak Klaus w ogóle nie zareagował. Z jego gardła zaczęło się wydobywać niskie warczenie, a oczy zmieniły się w zwierzęce i przerażające. – Niklaus, puść go! – krzyknął jeszcze raz Draco, łapiąc go za rękę.

To jakby otrzeźwiło mężczyznę. Opanował się i po chwili zwolnił ucisk, a Lucjusz opadł na ziemię, mocno nabierając powietrza i rozmasowując sobie gardło. Klaus odwrócił się w stronę Draco i zobaczył rozwścieczone spojrzenie wymierzone w siebie. Chłopak cofnął się o krok i powiedział:

- Planowałeś to. – Jego głos drżał lekko z powstrzymywanych emocji.

- Draco…

- Nie! – krzyknął, kiedy wampir próbował się do niego zbliżyć. – Zostaw mnie. Zostawcie mnie obaj – powiedział głośno i pobiegł do swojego pokoju.

Koniec rozdziału 22